Η ελληνική γεωργία είναι η 10η μεγαλύτερη σε μέγεθος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατατάσσεται, όμως, 7η σε κοινοτικές εισπράξεις. Ωστόσο, αν συνυπολογιστούν οι πόροι που καταβάλλει κάθε χώρα-μέλος στον προϋπολογισμό της ΕΕ, δηλαδή οι πληρωμές που απορρέουν από το εθνικό εισόδημα και το ΦΠΑ, η Ελλάδα είναι το δεύτερο κράτος-μέλος σε καθαρές εισπράξεις, μετά την Πολωνία. Αυτές οι καθαρές εισροές υπερβαίνουν σε αξία το 1% του εθνικού εισοδήματος.
Παρά τη θετική αυτήν πρωτιά, υπάρχει και κάτι ιδιαίτερα παράδοξο: η ελληνική γεωργία είναι η μοναδική σε όλη την Ευρώπη της οποίας η αξία παραμένει σταθερή ή μειώνεται για περίπου δέκα χρόνια. Το φαινόμενο αυτό συχνά προβάλλεται ως απόδειξη αστοχίας ή ανάγκης επανεθνικοποίησης της ΚΑΠ. Προβάλλεται από Βρετανούς ευρωσκεπτικιστές που επιθυμούν και την έξοδο της Αγγλίας από την ΕΕ. Προβάλλεται από κάποιες πολιτικές δυνάμεις στη Γερμανία, η οποία συνεισφέρει το 43% στις καθαρές πληρωμές στον αγροτικό προϋπολογισμό της Ευρώπης. Προβάλλεται, πλέον, και από πολιτικές δυνάμεις στη Γαλλία, η οποία για πρώτη φορά εισπράττει λιγότερα από όσα συνεισφέρει.
Δεν ξέρω αν οι εισπράξεις από την ΕΕ είναι πολλές ή λίγες, όπως θεωρούν κάποιοι. Έφτασε, όμως, η ώρα να αναλογιστούμε ότι, από την επόμενη αναθεώρηση, οι κοινοτικοί πόροι θα μοιραστούν ισομερώς και, συνεπώς, η Ελλάδα θα εισπράττει λιγότερα. Έφτασε η στιγμή να δούμε πώς οι πόροι αυτοί θα μπορούσαν να έχουν ένα καλύτερο αναπτυξιακό, οικονομικό, κοινωνικό αποτύπωμα.
