Ώρες ευθύνης

γράφει ο Νίκος Λάππας

Με τις κινητοποιήσεις να βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, θα επιχειρήσουμε –αν και παράτολμο- να κάνουμε κάποιες πρώτες παρατηρήσεις.
Καταρχήν, η στάση των κομμάτων έχει αλλάξει. Η ευκολία με την οποία οι πολιτικοί ανέβαιναν σε τρακτέρ ή σε πλατφόρμες για να δηλώσουν τη στήριξη τους στα «δίκαια αιτήματα», έχει παρέλθει. Ακόμη περισσότερο έχει αλλάξει η στήριξη του κλεισίματος των δρόμων, ως μέσο διεκδίκησης.

Μια άλλη παρατήρηση σχετίζεται με τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης. Αν σε συνθήκες «ηρεμίας» υποσχέθηκε αφορολόγητο πετρέλαιο ή συνομίλησε με τους αγρότες λιγότερο από οποιονδήποτε άλλο υπουργό και αποδείχθηκε ιδιαίτερα άτολμος, σε συνθήκες «πίεσης», ζήσαμε στιγμές μοναδικές. Γιατί θέλει ιδιαίτερη «μαεστρία», ώστε μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα να αυτοεγκλωβιστείς στην Κομοτηνή, να ακυρώσεις την έλευση του Ευρωπαίου Επιτρόπου ή τα εγκαίνια της Agrotica, και να δηλώσεις ότι όσοι κινητοποιούνται είναι ακροδεξιοί και δεξιοί.

Μέσα σε αυτό το τοπίο καλούνται οι αγρότες να σταθμίσουν θέσεις, όπως για παράδειγμα τη διατήρηση της αυτονομίας του ΟΓΑ, που σε ένα πλαίσιο διαφορετικής κοινωνικής πολιτικής μπορεί να αποδειχθεί ακόμη και αρνητική εξέλιξη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει ορισμένοι, έστω και λίγοι, να ξανασκεφτούν την ευκολία με την οποία αναλαμβάνουν μία αντιπαράθεση «εξ ονόματος όλης της κοινωνίας».

Και αν κάτι αναδείχθηκε, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, από αυτές τις κινητοποιήσεις, είναι ότι χρειαζόμαστε όσο ποτέ μία νέα, ενιαία, μεγάλη συνδικαλιστική οργάνωση που θα μπορεί να εκφράζει όλες τις συνιστώσες του αγροτικού κόσμου και να πείθει.