Σε έκθεση που δημοσιεύθηκε πριν από μερικές μέρες, η οργάνωση Grain παρουσιάζει πτυχές από τη μακροχρόνια ατζέντα του Ισραήλ, εστιάζοντας σε παγιωμένες τακτικές για την παλαιστινιακή πρωτογενή παραγωγή. Όπως αναφέρεται, το Ισραήλ από το 2007 αναγκάζει το 77% των κατοίκων της Γάζας να εξαρτάται από την επισιτιστική βοήθεια. «Πριν από τον Οκτώβριο του 2023, το 35% της αγροτικής γης της Γάζας βρισκόταν σε μια “περιοχή περιορισμένης πρόσβασης”, στα σύνορα με το Ισραήλ. Ως αποτέλεσμα αυτού, 113.000 αγρότες έχασαν την πρόσβαση στις εκτάσεις τους που βρίσκονταν σε εκείνη τη ζώνη», επισημαίνει η Grain.
«Ναρκοθετημένη» αλιεία
Σαν να μην έφταναν αυτά, το Ισραήλ έχει μετατρέψει το ψάρεμα στη Γάζα σε ένα από τα πιο επισφαλή και επικίνδυνα επαγγέλματα. «Οι ελλείψεις καυσίμων και εξοπλισμού, λόγω των περιορισμών στην είσοδο εμπορευμάτων στη Γάζα, δυσχεραίνουν το έργο των ψαράδων. Επιπλέον, όσοι ξεπερνούν τα καθορισμένα 6 ναυτικά μίλια συχνά αντιμετωπίζουν ποινές. Αυτό συμβαίνει κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, που επιτρέπει στο παλαιστινιακό κράτος να διεκδικεί μόνιμη κυριαρχία εντός 60 ναυτικών μιλίων», υπογραμμίζει η Grain.
Εξαιτίας των παραπάνω, μόνο οι μισοί από τους 3.800 εγγεγραμμένους αλιείς της Γάζας έχουν τη δυνατότητα να συνεχίσουν την εργασία τους, επηρεάζοντας τελικά 35.000 ανθρώπους που εξαρτώνται από τον κλάδο για τα προς το ζην, όπως παραθέτει η οργάνωση.
Η γη της Δυτικής Όχθης
«Η Δυτική Όχθη απαρτίζεται κατά 90% από αγροτική γη, ωστόσο ένα σημαντικό τμήμα της βρίσκεται υπό άμεσο ισραηλινό έλεγχο μετά τις Συμφωνίες του Όσλο το 1993. Ένα διαχωριστικό φράγμα, που βρίσκεται κυρίως εντός της Δυτικής Όχθης, έχει παρεμποδίσει σημαντικά την πρόσβαση στη γη για χιλιάδες Παλαιστίνιους αγρότες, διαχωρίζοντας τις εκμεταλλεύσεις και τους βοσκότοπους από τα χωριά τους», αναφέρεται στη μελέτη. Το 2019, μόλις 12 από τις 76 πύλες του «τείχους», που θα επέτρεπαν την πρόσβαση στους Παλαιστίνιους αγρότες, άνοιγαν καθημερινά, ενώ 56 από αυτές απαιτούσαν άδειες, όπως καταγγέλλει η οργάνωση.
Διακρίσεις στην ύδρευση
Όσον αφορά την πρόσβαση στο νερό, η ισραηλινή κυβέρνηση έχει επιβάλει περιορισμούς, τους οποίους η οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Al-Haq αποκαλεί «υδρευτικό απαρτχάιντ». Η Grain προσθέτει: «Από το 1982, οι Παλαιστίνιοι εξαρτώνται από το Ισραήλ για τις προμήθειές τους σε νερό, καθώς η εθνική εταιρεία ύδρευσης, Mekorot, ελέγχει τις υποδομές.
Η Mekorot διασφαλίζει τη σύνδεση ισραηλινών οικισμών της Δυτικής Όχθης με το δίκτυο ύδρευσης, τη στιγμή που οι άδειες στους Παλαιστίνιους για την κατασκευή νέων πηγαδιών ταμίευσης νερού ανακαλούνται συνεχώς και οι δεξαμενές συλλογής βρόχινου νερού συχνά καταστρέφονται από τον ισραηλινό στρατό. Αυτή η μεροληπτική στάση είναι απολύτως εμφανής, εάν σκεφτεί κανείς ότι οι Ισραηλινοί έποικοι καταναλώνουν κατά μέσο όρο πάνω από έξι φορές περισσότερο νερό από τους Παλαιστίνιους της Δυτικής Όχθης».
Το παραπάνω καθεστώς ανισότητας στην ύδρευση και την πρόσβαση των Παλαιστινίων σε νερό επιβεβαιώνονται και μέσα από έκθεση της ισραηλινής οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων B’ Tselem, η οποία δημοσιεύθηκε τον περασμένο Απρίλιο, με τίτλο «Διψασμένοι: Η ισραηλινή πολιτική στέρησης νερού στη Δυτική Όχθη». Οι συνέπειες των υδρευτικών διακρίσεων εκτείνονται πέρα από τη γεωργία, επηρεάζοντας και την υγεία. «Οι υδατογενείς ασθένειες έχουν γίνει η κύρια αιτία θανάτου στη Γάζα», σημειώνουν οι συντάκτες της Grain.
Πιέσεις για τη χρήση ισραηλινών σπόρων και φυτοφαρμάκων
Τέλος, το σύστημα ωθεί εδώ και χρόνια τους Παλαιστίνιους αγρότες να χρησιμοποιούν σπόρους και αγροχημικά που πωλούνται από ισραηλινές εταιρείες. «Αυτό οδήγησε σε σημαντική μείωση της αγροτικής δραστηριότητας, ενός τομέα ιστορικά ζωτικής σημασίας για την παλαιστινιακή κοινωνία και ταυτότητα», υπογραμμίζουν οι συντάκτες της έκθεσης.
Και καταλήγουν: «Είναι ζωτικής σημασίας να συνεχιστεί η συλλογική πίεση για την έκκληση για άμεση κατάπαυση του πυρός, καθώς και για τον τερματισμό του καθεστώτος των διακρίσεων. Ο παλαιστινιακός λαός, οι αγρότες και οι ψαράδες έχουν το δικαίωμα να ανακτήσουν την κυριαρχία των ζωών τους και της γης τους».
