Νέους κανόνες για τον περιορισμό της χρήσης των αντιβιοτικών στην κτηνοτροφία ενέκριναν πριν από μερικές ημέρες οι ευρωβουλευτές, αποσκοπώντας στην προστασία των τροφίμων –και κατ’ επέκταση των καταναλωτών– από τα βακτήρια που είναι ανθεκτικά στα φάρμακα. Πιο συγκεκριμένα, το νέο κανονιστικό πλαίσιο για τα κτηνιατρικά φαρμακευτικά προϊόντα στοχεύει αφενός στην ανακοπή της διάδοσης της ανθεκτικότητας στα αντιβιοτικά από τα ζώα στον άνθρωπο και αφετέρου στη διασφάλιση ότι οι καταναλωτές δεν θα εκτίθενται σε κατάλοιπα αντιβιοτικών στα τρόφιμα και ότι τα αντιβιοτικά θα παραμένουν αποτελεσματικά κατά των λοιμώξεων.
Στο εξής, η προληπτική χρήση των αντιμικροβιακών θα περιορίζεται σε μεμονωμένα ζώα και θα επιτρέπεται μόνο όταν συνίσταται και δικαιολογείται από κτηνίατρο και όπου υπάρχει υψηλός κίνδυνος μόλυνσης. Οι συλλογικές θεραπείες –δηλαδή η υποβολή μιας ολόκληρης ομάδας ζώων σε θεραπεία όταν μόνο ένα εξ αυτών είναι άρρωστο– θα επιτρέπονται μόνο εφόσον δεν υπάρχουν κατάλληλες εναλλακτικές λύσεις και πάντοτε ύστερα από αιτιολόγηση κτηνιάτρου.
Επιπλέον, στο εξής, τα κτηνιατρικά φάρμακα δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούνται ποτέ για την επιτάχυνση της ανάπτυξης των ζώων, ενώ ορισμένες αντιμικροβιακές ουσίες θα χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για τη θεραπεία του ανθρώπου.
Ωστόσο, η γνωστοποίηση των νέων κανόνων έχει προκαλέσει αντιδράσεις εκτός των ευρωπαϊκών συνόρων, με την Ευρώπη να κατηγορείται ότι παρεμβαίνει εμμέσως στη χρήση των κτηνιατρικών φαρμάκων σε τρίτες χώρες. Στην Αυστραλία, αρκετοί υποστηρίζουν ότι οι νέοι ευρωπαϊκοί κανόνες θα φέρουν τους τοπικούς παραγωγούς ενώπιον ενός σοβαρού διλήμματος: Να συμμορφωθούν με τους κανόνες της ΕΕ, που είναι η μεγαλύτερη εμπορική εταίρος της Αυστραλίας μετά την Κίνα, ή να απολέσουν την πρόσβαση στην ευρωπαϊκή αγορά, χάνοντας το δικαίωμα να εξάγουν τα προϊόντα τους σε αυτή;
Σύμφωνα με την πρόεδρο του Αυστραλιανού Συνδέσμου Κτηνιάτρων, Paula Parker, «οι νέοι κανόνες της ΕΕ ενδέχεται να προκαλέσουν περιττές πιέσεις με το να εμμένουν στο ότι τα κτηνιατρικά φάρμακα δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται διαφορετικά σε τρίτες χώρες, εφόσον οι αγρότες [σ.σ. των χωρών αυτών] επιθυμούν να εξάγουν τα προϊόντα τους σε ευρωπαϊκές χώρες, ακόμη και αν η διαφορετική χρήση συνάδει σε νομικό επίπεδο με τους τοπικούς κανονισμούς».
