«Snatch» – «Η Αρπαχτή»: Η απόλυτη εμπειρία αδρεναλίνης δηλώνει το «παρών» στους τηλεοπτικούς μας δέκτες

Αναζητάτε μια πρωτόγνωρη εμπειρία, που να προσομοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο σε… ένεση αδρεναλίνης, χωρίς να χρειαστεί να το κουνήσετε ρούπι απ’ το σαλόνι σας; Τότε, δεν έχετε παρά να συντονιστείτε στην ψηφιακή πλατφόρμα του ERTFLIX, καθώς το «Snatch» («Η Αρπαχτή», 2000) είναι η κατάλληλη ταινία για εσάς.

Τελειοποιώντας την επιτυχημένη συνταγή του «Δύο Καπνισμένες Κάννες» («Lock, Stock and Two Smoking Barrels», 1998), ο Γκάι Ρίτσι πλάθει μια γκανγκστερική περιπέτεια με DNA μαφιόζικης κωμωδίας και μας καλεί σε μια «ρόλερ κόστερ» ξενάγηση στα άδυτα του λονδρέζικου υποκόσμου.

Σε σενάριο και σκηνοθεσία του Άγγλου δημιουργού και με την καθοριστική συμβολή ενός διαλεχτού πολυεθνικού καστ, το οποίο λύνει και δένει σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, η ταινία διαθέτει δύο αλληλένδετα κουβάρια πλοκής: Το ένα ξετυλίγεται γύρω από την αναζήτηση του κλεμμένου διαμαντιού, ενώ το άλλο ακολουθεί κατά πόδας τα… μπλεξίματα ενός μικρομεσαίου Άγγλου διοργανωτή αγώνων μποξ, γνωστού με το προσωνύμιο «Τούρκος» (σ.σ. ο Τζέισον Στέιθαμ σε έναν «ποιοτικό» ρόλο που θα θέλαμε να τον βλέπουμε πιο συχνά).

Μία σειρά από απρόοπτα θα φέρουν τον τελευταίο σε δυσμενή θέση απέναντι στον διαβόητο «Κεραμίδα» (σ.σ. ο Άλαν Φορντ είναι ανατριχιαστικά καλός), έναν σαδιστή αρχιμαφιόζο που είναι διατεθειμένος να χρησιμοποιήσει κάθε μορφή βίας, προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του, αλλά και κάθε μέσο για να εξαφανίσει τα ίχνη από τα θύματά του (σ.σ. όπως το να τα ταΐζει στα γουρούνια που βρίσκονται στο χοιροστάσιό του!).

«Νοκ άουτ» σε όλα τα μέτωπα

Όπου ακούς απρόοπτα, πιθανότατα θα έχει βάλει το «χεράκι» του ο Ιρλανδός τσιγγάνος Μίκι Ο’Νιλ (Μπραντ Πιτ), μαζί με τα καλόπαιδα από τον καταυλισμό του! Η πορεία του διασταυρώνεται με αυτήν του Τούρκου, γεννώντας διάφορα… ευτράπελα, μέχρι που ο τελευταίος τον επιστρατεύει σε έναν αγώνα που πρέπει να στηθεί πάση θυσία, μετά από σχετική εντολή του «Κεραμίδα». Ωστόσο, ο νεαρός «πάικι» με την ακαταλαβίστικη προφορά και τη φονική γροθιά, που μπορεί να στείλει τους αντιπάλους του για «ύπνο» με ένα μόνο χτύπημα, είναι κάθε άλλο παρά ένας ελεγχόμενος υφιστάμενος.

Εξίσου ικανή για… νοκ άουτ αποδεικνύεται και η ερμηνεία του Μπραντ Πιτ στον ρόλο του Μίκι. Ο Αμερικανός σταρ μεταμορφώνεται σε τσιγγάνο και κλέβει απροσδόκητα την παράσταση σε όποια σκηνή κι αν συμμετέχει, ξεσηκώνοντας ένα ακριβές και συνάμα εξωφρενικό αξάν, το οποίο γίνεται αφορμή για τις πιο σπαρταριστές παρεξηγήσεις. Η δυσλειτουργική επικοινωνία στον περιθωριακό/γκανγκστερικό «Πύργο της Βαβέλ» αποτελεί ένα από τα κεντρικά θέματα της ταινίας, με πιο τρανταχτό παράδειγμα την αλληλεπίδραση μεταξύ των πρωταγωνιστών και του Μίκι, στην οποία η γλώσσα αποτελεί τροχοπέδη.

Αυτό το χιουμοριστικό τέχνασμα χρησιμοποιείται ως η ταιριαστή αφετηρία για να αναδειχθεί ο τσιγγάνος μποξέρ στον αστάθμητο παράγοντα της ιστορίας μας. Σε έναν τέτοιο μικρόκοσμο, άλλωστε, το να μη σε καταλαβαίνουν μπορεί να είναι και πλεονέκτημα, ιδιαίτερα αν αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν να σε «διαβάσουν» σαν ανοιχτό βιβλίο!

Η ιστορία της ταινίας περιστρέφεται γύρω από τα χρήματα και μέχρι ποιο σημείο μπορούν και είναι πρόθυμοι να φτάσουν οι άνθρωποι για αυτά. Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν όλος ο υπόκοσμος του Λονδίνου κυνηγά με μανία μια συγκεκριμένη λεία; Όπως φαίνεται να υποστηρίζει ο Ρίτσι, το αποτέλεσμα είναι ωμά κωμικοτραγικό.

Επιρροές και τεχνική

Οι επιρροές από το σινεμά του Κουέντιν Ταραντίνο (αισθητική, διάλογοι και ύφανση badass ηρώων) είναι διάχυτες και εκλεκτικά ενσωματωμένες στο υποκοσμιακό οικοσύστημα, το βρετανικό φλέγμα είναι πανταχού παρών και οι ρυθμοί ιλιγγιώδεις.

Ως προς το τελευταίο σκέλος, τα εύσημα ανήκουν στο μοντάζ, το οποίο δίνει τον τόνο της ταινίας (σ.σ. μια συνεχής ισορρόπηση ανάμεσα σε χιούμορ, αδρεναλίνη και γραφική βία – η τελευταία ως επί το πλείστον εκτός κάδρου) και ανάγεται σε ισότιμο συμπρωταγωνιστή των χαρακτήρων, ολοκληρώνοντας το θαύμα της εικόνας.

Τολμηρές οι γωνίες λήψης και εντυπωσιακές οι τεχνικές κινηματογράφησης, όπως, μεταξύ άλλων, και η τάση του φακού να εκτελεί κυβιστήσεις όπως ο περιστρεφόμενος κύλινδρος ενός ρεβόλβερ, ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση, η ευθύνη για να δέσουν όλα τα παραπάνω ανήκει στο μοντάζ, το οποίο διακρίνεται από εξαιρετικό τάιμινγκ και δεν λαθεύει πουθενά.

Τι να πει κανείς για τις ευρηματικές ιδέες που παίρνουν σάρκα και οστά στο «Snatch», με αποκορύφωμα τον κρίσιμο αγώνα πυγμαχίας με γυμνά χέρια στο τέλος της ταινίας, όπου, σε μια πτώση του Μίκι στο καναβάτσο του ρινγκ, η τροχιά που διαγράφει το σώμα του δεν ανακόπτεται, αλλά συνεχίζεται –νοητά– με τη βύθισή του σε σκοτεινά νερά (σ.σ. η καινοτόμα υποβρύχια σκηνή γυρίστηκε σε πισίνα στο Νότιο Λονδίνο). Κατά τα άλλα, ο μοντέρ Τζον Χάρις συνδέει μαεστρικά τους δύο άξονες της πλοκής του φιλμ, μεταδίδοντας τον παλμό του γενικότερου χαμού που επικρατεί και ισοφαρίζοντάς τον με ένα αντίστοιχο μακελειό στο δωμάτιο του post-production.

Αυτό είναι, άλλωστε, το «Snatch»: Μια καθηλωτική και, ταυτόχρονα, ψυχαγωγική σινε-εμπειρία που σε παίρνει αμέσως από το χέρι και δεν σε αφήνει να ανασάνεις ούτε για μια στιγμή· πόσω μάλλον να της αντισταθείς. Μέχρι την κλιμάκωση του φινάλε, όταν όλα τα κομμάτια του παζλ ενώνονται. Τότε, τα μονοπάτια της πλοκής και των χαρακτήρων συνδέονται και ολοκληρώνουν τον κύκλο τους, βάζοντας το κερασάκι σε μια άκρως χορταστική φιλμική «τούρτα».

Η ταινία θα παραμείνει διαθέσιμη στο ERTFLIX έως 18.01.2025.