Συναγρίδα: Η «Bασίλισσα του Βυθού»

Στους παλαιότερους ψαράδες ήταν γνωστή ως η «βασίλισσα του βυθού», ενώ για όλους τους αλιείς, ερασιτέχνες και μη, αποτελεί διακαή πόθο και ένα πολύτιμο… θήραμα για τη συλλογή τους.

Συναγρίδα: Η «Bασίλισσα του Βυθού»

Η «πολύχρωμη» συναγρίδα (Dentex Dentex) ξεχωρίζει για την εξαιρετική της γεύση. Ανήκει στην οικογένεια των σπαρίδων και συναντάται τόσο στη Μεσόγειο όσο και στις ακτές του βορειοανατολικού Ατλαντικού. Όπως αρμόζει βέβαια σε μια «βασίλισσα», η συναγρίδα δεν αρέσκεται σε σκουλήκια, οπότε οι «υποψήφιοι θηρευτές» θα πρέπει να στραφούν σε μεγάλα και ακόμα καλύτερα, ζωντανά δολώματα (καλαμάρι, ζαργάνα, καλογριά και μικρά αφρόψαρα), ικανά να τραβήξουν την προσοχή της.

Με σχήμα ωοειδές και έντονο ροζ, ασημί και κόκκινο χρώμα τίποτα δε μαρτυρά ότι η συναγρίδα είναι ένα επιθετικό ψάρι, με δυνατούς κυνόδοντες και στις δύο γνάθους, που αρέσκεται να σκοτώνει το θήραμα της πριν το φάει. Της αρέσει να ζει σε ρηχά νερά (βραχώδεις βυθούς με καθαρά νερά), 1 έως 5 χιλιόμετρα μακριά από την ακτή, σε βάθος από 15-20 μέτρα, αλλά μπορεί να την συναντήσεις και στα 200 μέτρα. Το μήκος του σώματος της κυμαίνεται περίπου στα 50 εκατοστά αν και μπορεί να φτάσει και το ένα μέτρο. Το βάρος της δε, μπορεί να φτάσει έως και τα 14 κιλά, ενώ ανεπίσημα τον Σεπτέμβριο του 2014 καταγράφηκε ψαριά συναγρίδας από ερασιτέχνες αλιείς της Ξάνθης, 16,2 κιλών.

Συναγρίδα: Bασίλισσα του Βυθού

Περίοδοι αλίευσης

Η καλύτερη περίοδος για την αλίευση της είναι οι μήνες Ιούνιος και Οκτώβριος, όπου η συναγρίδα αφήνει τον βυθό της θάλασσας και ανεβαίνει σε πιο ρηχά νερά. Κάτι που της αρέσει να κάνει και τις πρωινές ώρες. Μιλώντας με ερασιτέχνες αλιείς, μας επισημαίνουν πως η συναγρίδα «αγαπάει τους κάβους, τις ξέρες, να ακολουθεί τα θαλάσσια ρεύματα που μεταφέρουν τους μικροοργανισμούς και αποτελούν καλή διατροφική πηγή αλλά και να αναδύεται τις μέρες με έντονη ηλιοφάνεια ή πανσέληνο». Μέρες με έντονη βροχή ή περίοδοι παρατεταμένης βροχόπτωσης δεν αποτελούν τις κατάλληλες συνθήκες για τους επίδοξους κυνηγούς του συγκεκριμένου ψαριού.

Πώς την πιάνεις

Η συναγρίδα κινείται κυρίως σε κοπάδια, σε βραχώδεις βυθούς, όπου μπορεί πιο εύκολα να αιφνιδιάσει τα θύματά της. Επίσης, από τον Σεπτέμβριο μέχρι και τον Νοέμβριο, το ψάρι έχει την τάση να βγαίνει και στα ρηχά, αποτελώντας το πιο περιζήτητο αλίευμα των παράκτιων ψαράδων με χρήση καλαμιού.

Ο πιο συνήθης τρόπος αλιείας αυτού του «θαλάσσιου κυνηγού», όμως, είναι με «συρτή». Όπως εξηγούν στην «ΥΧ» οι αλιείς, αυτή η τεχνική στο ιδιαίτερα βραχώδες ανάγλυφο του πυθμένα που ζει η συναγρίδα «θέλει εμπειρία, καθώς εύκολα τα αγκίστρια μπορούν να σκαλώνουν στα βράχια». Άλλοι τρόποι ψαρέματος είναι με «καθετή» από βάρκα με διπλά αγκίστρια ή με τη μέθοδο της «ζόκας», καθώς και για αρχάριους ερασιτέχνες ψαράδες από τη στεριά με «πεταχτάρι» μονάγκιστρο.

Ζωντανά δολώματα

Η επιλογή του κατάλληλου δολώματος είναι το Α και το Ω και το δέλεαρ για να «τσιμπήσει» η συναγρίδα. Οι ενδιαφερόμενοι έχουν στην επιλογή τους δύο κατηγορίες δολωμάτων, αυτή των νωπών-ψαροδόλια (σαρδέλα-φρίσσα) και αυτή των ζωντανών. 

Το «ιδιότροπο» αυτό ψάρι βέβαια προτιμά τα ζωντανά δολώματα, καθώς μιλάμε για έναν αληθινό κυνηγό. Η Καλόγρια, ο Γύλος, το Μπαρμπούνι, η Ζαργάνα, η Σουπιά και το Καλαμάρι μπορούν να φέρουν το πολυπόθητο αλίευμα στα αγκίστρια των ψαράδων καθώς έχουν τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Η χρήση σκουληκιών δεν συνίσταται, ενώ μία συμβουλή για όσους καταφύγουν στην κατηγορία των νωπών-ψαροδόλια είναι αφού τα προμηθευτούν να τα τοποθετήσουν σε σφραγισμένο δοχείο με θαλασσινό νερό και πάγο.

Καθώς έχει την τάση να προκαλεί ακαριαίο θάνατο στα θύματα της, η «βασίλισσα του βυθού» χτυπά κατευθείαν στο κεφάλι του θηράματος της. Σε αυτή την περίπτωση και για να μην κοπεί η μισίνα με την οποία είναι δεμένη το αγκίστρι, ο ψαράς θα πρέπει να χρησιμοποιήσει ειδικό συρματόσχοινο (κατά προτίμηση λεπτού που δεν επηρεάζει τη πλεύση του δολώματος) για τη δόλωση του δολώματος.

Ανάλογα με το μήκος που έχει το κάθε δόλωμα, ο υποψήφιος θηρευτής συναγρίδας θα πρέπει να φροντίσει να τοποθετήσει κατά μήκος και σε ικανοποιητικές αποστάσεις έως και τέσσερα αγκίστρια. Έτσι, ο ψαράς θα εξασφαλίσει πως το ψάρι δε θα επιτεθεί σε κάποιο σημείο του δολώματος που δεν καλύπτεται από αγκίστρι, θα καταναλώσει το γεύμα της και θα εξαφανιστεί, πολλές φορές χωρίς καν ο αλιέας να νιώσει τράνταγμα στο καλάμι του.