To 1836, o μεγάλος εθνικός ευεργέτης Παναγιώτης Τριανταφυλλίδης χάρισε στο ελληνικό κράτος, εκτός άλλων, γη και χρήμα, προκειμένου, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στη διαθήκη, «να δημιουργηθούν γεωργικά σχολεία για το μεγαλείο του έθνους». Με αυτά τα χρήματα, το 1888, το ελληνικό κράτος δημιούργησε τη Γεωπονική Σχολή Αθηνών και το 1895 τη Γεωργική Σχολή Βυτίνας, που μετονομάστηκε σε Κρατικό Κτήμα Βυτίνας.
Το Κρατικό Κτήμα Βυτίνας έχει έκταση 170 στρέμματα, εκ των οποίων τα 40 στρέμματα αποτελούν ένα πειραματικό αλσύλλιο, που περιέχει όλα τα κωνοφόρα που ευδοκιμούν στην Ελλάδα, αποτελώντας ένα ζωντανό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Σήμερα, μετά από αρκετές δεκαετίες και πολλά σκαμπανεβάσματα, ο υπεύθυνος γεωπόνος Πιέρρος Δημάκος δίνει το στίγμα της πορείας που ακολουθείται, δηλώνοντας ότι «υπάρχουν σε εξέλιξη δράσεις και θα δημιουργηθούν πρόσθετες, ώστε το Κτήμα να μπορέσει να καταστεί βιώσιμο και να μην υπάρχει περίπτωση να χαθεί η δράση του στην πορεία».
5 δράσεις που έχουν τεθεί σε προτεραιότητα:
- Συσκευαστήριο μελιού
- Βυσσινόκηπος, φυτεία φουντουκιού
- Φύτευση 50 στρεμμάτων αμπέλου με παράλληλη δημιουργία ενός αποσταγματοποιείου και οινοποιείου μικρής κλίμακας
- Σποροπαραγωγή του τσαγιού Μαινάλου με πιστοποιημένο σπόρο που, αυτήν τη στιγμή, δεν υπάρχει στην Ελλάδα.
Όλες αυτές οι δράσεις, μέσα από τεχνικοοικονομικές μελέτες, θα προσδώσουν βιωσιμότητα στη δημόσια υπηρεσία της Βυτίνας. Πάνω από όλα, όμως, πρέπει να δοθεί έμφαση στην επαναλειτουργία της Γεωργικής Σχολής Βυτίνας τα τελευταία χρόνια.
