«Black Stone» (2022): Ρίχνοντας «μαύρη πέτρα» στις προκαταλήψεις μας

Με αφετηρία ένα ντοκιμαντέρ για τους υπαλλήλους-«φαντάσματα» του Δημοσίου, δύο κινηματογραφιστές πέφτουν πάνω στη Χαρούλα (Ελένη Κοκκίδου), μία υπερπροστατευτική Ελληνίδα μάνα, η οποία αναζητά τον εξαφανισμένο γιο της, Πάνο, που εργάζεται ως δημόσιος υπάλληλος. Όταν το όνομα του τελευταίου συνδέεται με μία απάτη, η Χαρούλα ξεκινάει, μαζί με τον νεότερο, ανάπηρο γιο της, Λευτέρη, μια σταυροφορία για να «καθαρίσει» το κηλιδωμένο όνομα του χαϊδεμένου κανακάρη της, η τύχη του οποίου εξακολουθεί να αγνοείται – όπως κατά ειρωνικό τρόπο αγνοούνται και οι σχεδόν 50.000 «βυσματίες» συνάδελφοί του, οι οποίοι έχουν προσληφθεί από άγνωστους φορείς του Δημοσίου, όπως βλέπουμε να αναγράφεται σε μια καρτέλα πριν από τους τίτλους αρχής της ταινίας.

Η δράση του «Black Stone» (2022) εκτυλίσσεται σχεδόν αποκλειστικά μέσα από το πρίσμα του φακού του fictional συνεργείου, που βιντεοσκοπεί την καθημερινότητα της μάνας. Οι κινηματογραφιστές γίνονται η «σκιά» της Χαρούλας και ακολουθούν με επιμονή τα βήματά της, ενόσω εκείνη, με τη βοήθεια ενός Ελληνοαφρικανού ταξιτζή, προσπαθεί να βρει τον πρωτότοκο γιο της, να τον φέρει πίσω στο σπίτι τους και να τον δικαιώσει στα μάτια όλων. Στην πορεία αυτής της «περιπέτειας», θα δούμε την ανθρωπιά της να αναδύεται, τον κόσμο της να κλονίζεται και τις βεβαιότητές της να ανατρέπονται, φανερώνοντας άβολες αλήθειες που θα είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστεί. Σε σκηνοθεσία Σπύρου Ιακωβίδη, ο οποίος έγραψε το σενάριο μαζί με τον Ζιάντ Σέμαν, τo δομημένο σε γλυκόπικρα αυτοσχεδιαστικό κλίμα έργο σατιρίζει εύστοχα νεοελληνικές συμπεριφορές και παθογένειες, ενώ ταυτοχρόνως πραγματεύεται την έννοια της αποδοχής και χτυπά ευαίσθητες χορδές, όντας βαθιά ανθρώπινο και καθαρτικό. Παραμένει ένα αξιοπρεπέστατο δείγμα νεότερου ελληνικού κινηματογράφου, με μια πρωταγωνιστική ερμηνεία (Κοκκίδου) που αξίζει να μνημονεύεται.

Η ταινία ήταν διαθέσιμη στο Ertflix έως και χθες, Πέμπτη 27/11/2025.