Αλιεία και τουρισμός, με φόντο τη Σπιναλόγκα

Οι ψαράδες της Πλάκας, απέναντι από «Το Νησί», δίνουν αγώνα για την επιβίωσή τους

Αλιεία και τουρισμός, με φόντο τη Σπιναλόγκα

Η θέα της Σπιναλόγκας σου κόβει την ανάσα με την πρώτη κιόλας ματιά, αφού έχεις αφήσει πίσω σου τον κόλπο της Ελούντας. Ίσως από κάτι που έχεις δει ή έχεις διαβάσει, αυτό το κομμάτι γης είναι ενεργειακά τόσο έντονο που είναι αδύνατο να μην απορροφήσει ένα μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντός σου, ειδικά αν είναι η πρώτη φορά που το επισκέπτεσαι. Ένας ευλογημένος τόπος, που η αλιεία και η ενασχόληση με τη γη, σε συνδυασμό με τον τουρισμό που τα τελευταία χρόνια γνωρίζει πρωτοφανή ανάπτυξη, αποτελούν τη βασική πηγή εσόδων.

Οι λιγοστοί κάτοικοι της Πλάκας είναι φιλόξενοι, όπως και ο τόπος τους, που γίνεται ένα με το γαλάζιο της θάλασσας. «Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ ότι θα ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο πέρα από τη θάλασσα», λέει ο Άρης Βραχασωτάκης, που καθημερινά μεταφέρει ως «περαματάρης» με το καΐκι του τους επισκέπτες στη Σπιναλόγκα, το νησί των λεπρών, όπως λεγόταν, αφού για δεκαετίες λειτούργησε ως τόπος «εξορίας» των λεπρών. «Με τη δημοσιότητα που έχει πάρει το νησί τα τελευταία χρόνια, η αλήθεια είναι ότι η δουλειά μας έχει αυξηθεί. Τα καΐκια είναι περίπου 20-25 και ειδικά από την άνοιξη μέχρι και το φθινόπωρο, οι επισκέπτες, ντόπιοι και ξένοι, είναι πολλοί. Όλο αυτό βοηθάει την περιοχή και τους κατοίκους που ασχολούνται με τον τουρισμό», λέει ο 38χρονος κ. Βραχασωτάκης, που παρέλαβε από τους γονείς του μία από τις πιο παλιές ψαροταβέρνες της περιοχής, όπου κάποιος έχει την ευκαιρία να απολαύσει ψάρια που μυρίζουν θάλασσα.

Οι αλιείς της περιοχής όσο περνούν τα χρόνια μειώνονται, όπως λέει στην «ΥΧ» ο πρόεδρος Αλιέων του Δήμου Αγίου Νικολάου, Νίκος Σφυράκης (φωτό): «Οι επαγγελματίες αλιείς δεν ξεπερνούν πια τους 70, όταν πριν από κάποια χρόνια ο αριθμός ήταν πολλαπλάσιος». Το πιο μεγάλο πάντως πλήγμα για τους επαγγελματίες ψαράδες, που για να ζήσουν αναγκάζονται να κάνουν μεροκάματα και σε άλλες δουλειές, είναι τα τελευταία χρόνια οι λαγοκέφαλοι. Πρόκειται για τα τοξικά ψάρια που καταστρέφουν τα δίχτυα τους, ενώ δεν έχουν αφήσει στη θάλασσα σουπιές και χταπόδια. «Τα δίχτυα μας καταστρέφονται καθημερινά και η πολιτεία είναι απούσα. Όταν κάθε φορά που θα σου τα καταστρέψουν έχεις ζημιά 200 και 250 ευρώ, τι μπορείς να κάνεις με τόσο μικρές ψαριές;», λέει ο ίδιος.

Πάντως, ακόμη και οι λιγοστοί ψαράδες της περιοχής που απέμειναν διαθέτουν τα ψάρια τους στους κατοίκους και κυρίως στους επαγγελματίες της περιοχής. Άλλωστε, εκτός από «Το Νησί», η περιοχή είναι ταυτισμένη με το καλό ψάρι, του οποίου η φήμη ταξιδεύει όπου και οι επισκέπτες της.

Κάλια Πετσαλάκη