Απαιτείται περισσότερη επεξεργασία
Υπάρχουν μερικά πράγματα που πρέπει να παραδεχθούμε αντί να μετρά ο καθένας πώς θα βγει από τη θεομηνία του ασφαλιστικού, όσο το δυνατόν με λιγότερες απώλειες, επαγγελματικά, πολιτικά και, γιατί όχι, προσωπικά. Το υφιστάμενο ασφαλιστικό σύστημα μέσα στα επόμενα –λίγα– χρόνια θα καταρρεύσει, αυτό είναι δεδομένο. Γι’ αυτό δεν φταίει η παρούσα κυβέρνηση παρά μόνο ίσως στο ποσοστό που της αναλογεί ως αντιπολίτευση, που αντιδρούσε με μένος σε κάθε αλλαγή. Όλοι όσοι αντιδρούν τώρα, ας μας εξηγήσουν πώς φτάσαμε έως εδώ.
Επίσης, όμως, δεν είναι δυνατόν να επιμένεις να συνεχίσει το κράτος, που δημοσιονομικά βρίσκεται σε κατάρρευση, να χρηματοδοτεί το ασφαλιστικό σύστημα. Με ποιους πόρους; Από ποιους θα προέλθουν αυτοί οι πόροι; Τέλος, προφανώς όσα γίνονται –όχι μόνο τώρα, αλλά τα τελευταία έξι χρόνια– είναι άδικα για πολλούς. Όμως, ακόμα και την «αναγκαία» αδικία, με την έννοια ότι την επιβάλλουν οι συνθήκες ή κάποιος άλλος «κακός», έχει μεγάλη σημασία πώς θα τη διαχειριστείς, σε ποιους θα μοιράσεις τις συνέπειες και με ποιον τρόπο.
Όσον αφορά τον ΟΓΑ, είναι ένα Ταμείο που έχει φορτωθεί τον προνοιακό ρόλο του κράτους. Με αυτή την έννοια, πληρώνει περίπου 400.000 συντάξεις ανθρώπων, που ήταν ανασφάλιστοι και μπορεί να μην είχαν καμία σχέση με την αγροτική παραγωγή. Παράλληλα, το 1/2 των ασφαλισμένων στο Ταμείο δεν πληρώνουν τις εισφορές τους. Λίγο γιατί δεν μπορούν, λίγο γιατί δεν βρίσκουν τον λόγο, το θέμα είναι ότι πολλοί αγρότες χρωστούν στον Οργανισμό. Αμφιβάλλει κανείς ότι, αν αυξηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές, απλώς θα χρωστούν περισσότεροι; Ίσως απαιτείται περισσότερη επεξεργασία ακόμα και υπό τις παρούσες συνθήκες.