Ακόμη δύο σημαντικές αποφάσεις εκδόθηκαν από το Τριμελές Εφετείο Λάρισας, που περιορίζουν τις απαιτήσεις εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ αγροτών-δανειοληπτών της Αγροτικής Τράπεζας Ελλάδος.
Συγκεκριμένα, πρόκειται για τις υπ’ αριθμ. 43/2021 και 148/2019 τελεσίδικες και ήδη αμετάκλητες αποφάσεις του Τριμελούς Εφετείου Λάρισας, οι οποίες δικαίωσαν τους αγρότες στον δικαστικό τους αγώνα με την τελούσα υπό ειδική εκκαθάριση «ΑΤΕ» και αναγνώρισαν την εσφαλμένη υπαγωγή από την τράπεζα στον νόμο περί πανωτοκίων 3259/2004, αναδιαμορφώνοντας την οφειλή βάσει του νόμου περιορισμού.
Ουσιαστικά, αρχίζει να αποδίδει καρπούς η υπ’ αριθμ. 348/2020 απόφαση-σταθμός του Αρείου Πάγου, η οποία άνοιξε τον δρόμο σε χιλιάδες αγρότες-δανειολήπτες να ζητήσουν την αναγνώριση της εσφαλμένης υπαγωγής στη ρύθμιση του άρθρου 39 Ν. 3259/2004 και τον περιορισμό της οφειλής τους.
Ο Λαρισαίος δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω, Άγγελος Γιουρέλης, ο οποίος χειρίστηκε τόσο τις υποθέσεις αυτές όσο και την απόφαση-σταθμό του Αρείου Πάγου, δήλωσε στην «ΥΧ»: «Οι αποφάσεις αυτές έχουν εξαιρετική επιστημονική σημασία, καθώς έκριναν πως για να εξευρεθεί το ποσό που πρέπει να ρυθμιστεί, σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 3259/2004, πρέπει να υπολογισθούν όλα τα δάνεια που διαμόρφωσαν το υπόλοιπο του λογαριασμού, ακόμα και αυτά που είχαν εξοφληθεί πριν από τη ρύθμιση-υπαγωγή στις διατάξεις του σχετικού νόμου.
Επίσης, οι αγρότες δικαιούνται να ζητήσουν την ανατροπή της σύμβασης και τον περιορισμό της απαίτησής τους, ακόμα και αν είχαν αναγνωρίσει ανεπιφύλακτα την οφειλή τους στο παρελθόν, σύμφωνα με το άρθρο 174 του Αστικού Κώδικα».
Η δικαίωση των δανειοληπτών
Σχετικά με τους δικαιωθέντες δανειολήπτες, η πρώτη υπόθεση αφορά έναν αγρότη από τη Μαγνησία, ο οποίος το 2008 ζήτησε από το Πολυμελές Πρωτοδικείο Βόλου (με αγωγή που είχε καταθέσει ο δικηγόρος Λάρισας Β. Κόκκαλης) να αναγνωριστεί πως με ορθή υπαγωγή στις διατάξεις του Ν. 3259/2004 δεν όφειλε στην ΑΤΕ, ενώ η τελευταία θεωρούσε πως η οφειλή του ανερχόταν σε περίπου 136.000 ευρώ. Η αγωγή έγινε δεκτή, πλην όμως η ΑΤΕ άσκησε έφεση, η οποία εκδικάστηκε από το Τριμελές Εφετείο Λάρισας.
Το Εφετείο, με την απόφασή του, επικύρωσε την πρωτόδικη απόφαση, απορρίπτοντας την έφεση της ΑΤΕ. Η δεύτερη υπόθεση αφορούσε τρεις δανειολήπτες, οι οποίοι ως νόμιμοι κληρονόμοι αναγκάστηκαν, κάτω από καθεστώς αφόρητης ψυχολογικής πίεσης (δέσμευση των επιδοτήσεων, καταγγελίες των επιμέρους δανειακών συμβάσεων, απειλή έναρξης καταδιωκτικών μέτρων), να αναγνωρίσουν και να αναδεχθούν το ληξιπρόθεσμο ύψος των οφειλών και, ταυτόχρονα, το άληκτο ύψος των συμβάσεων.
Στη συνέχεια, ζήτησαν από το Πολυμελές Πρωτοδικείο Λάρισας (το 2014) να αναγνωριστεί και να κηρυχθεί η ακυρότητα της σύμβασης ρύθμισης οφειλών κατ’ εφαρμογή του άρθρου 39 του Ν. 3259/2004. Η αγωγή έγινε δεκτή, πλην όμως η ΑΤΕ άσκησε το 2017 έφεση, η οποία εκδικάστηκε από το Τριμελές Εφετείο Λάρισας. Το Εφετείο, με την απόφασή του, επικύρωσε την πρωτόδικη απόφαση, απορρίπτοντας την έφεση της ΑΤΕ και όλους τους αντίθετους ισχυρισμούς.
