Το «basta» των συνεταιριστών στη Φότζια και η επόμενη μέρα για τις τιμές στο σκληρό σιτάρι

Για όσους παρακολουθούν συστηματικά τη διεθνή αγορά του σκληρού, οι τιμές που σε εβδομαδιαία βάση δημοσιεύει το Χρηματιστήριο Σιτηρών της Φότζια στη Νότια Ιταλία αποτελούν μία αρκετά αντιπροσωπευτική αντανάκλαση του διαρκούς μπρα-ντε-φέρ μεταξύ αγοραστών και πωλητών στη γειτονική χώρα. Δεδομένου, δε, ότι αυτή συνιστά βασικό εξαγωγικό προορισμό για το ελληνικό σιτάρι, λειτουργούν (μαζί με το Χρηματιστήριο της Μπολόνια στον Βορρά) τροχιοδεικτικά και για τις εδώ τιμές.

Η λίστα, όμως, που εκδόθηκε την Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου είχε κάτι ασυνήθιστο. Οι τρεις κατηγορίες συμβατικού, δηλαδή μη βιολογικού σκληρού σιταριού που αποτυπώνει η Φότζια, συνοδεύονταν από την ένδειξη «ΝQ» («non quoted»). Ο λόγος δεν ήταν κάποιο έκτακτο «εξωτερικό» γεγονός, αλλά η επεισοδιακή συνεδρίαση της επιτροπής καθορισμού των τιμών που προηγήθηκε και η οποία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αφού οι εκπρόσωποι των αγροτικών οργανώσεων αποχώρησαν αρνούμενοι να αποδεχτούν τη νέα μείωση 2 ευρώ/τόνο που ζήτησαν οι αγοραστές (κυρίως οι έμποροι και οι μυλωνάδες).

Ακολούθησε μαζική διαμαρτυρία των αγροτών μπροστά στο Εμπορικό Επιμελητήριο της πόλης, στη διάρκεια της οποίας απείλησαν με αποχή από τις σπορές ενόψει της νέας καλλιεργητικής περιόδου.

Η «πρόταση» για μείωση 2 ευρώ/τόνο ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τις οργανώσεις παραγωγών, καθώς είχε προηγηθεί η περικοπή κατά 12 ευρώ/τόνο στη λίστα, που είχε εκδοθεί μια εβδομάδα νωρίτερα (16 Σεπτεμβρίου). Σύμφωνα, μάλιστα, με πληροφορίες της «ΥΧ», πολλοί εκ των αγοραστών, νιώθοντας προφανώς ότι έχουν το «πάνω χέρι», είχαν προσέλθει σε εκείνη τη συνεδρίαση με διάθεση για μειώσεις της τάξης των 20 ευρώ/τόνο (!). Εντέλει και καθώς υπήρξαν διαμαρτυρίες ακόμα και από εκπροσώπους μεγάλων βιομηχανιών ζυμαρικών, συμβιβάστηκαν… με λιγότερα, δίχως ωστόσο επί της ουσίας να αλλάζουν ατζέντα.

Σε πρώτη φάση, το «basta» των συνεταιριστών φαίνεται ότι έπιασε τόπο, αφού στη νέα λίστα της Φότζια (30 Σεπτεμβρίου) οι τιμές παρέμειναν σταθερές. Έτσι, η πρώτη ποιότητα (πρωτεΐνη 13%, ειδικό βάρος 78 kg/hl, υαλώδη 80%) διαπραγματεύεται μεταξύ 280 και 285 ευρώ/τόνο και η αμέσως επόμενη (πρωτεΐνη 12%, ειδικό βάρος 76 kg/hl, υαλώδη 70%) μεταξύ 270 και 275 ευρώ/τόνο (σ.σ. τιμές αποθήκης παραγωγού). Σημειωτέον εδώ ότι αμετάβλητες ήταν οι τιμές και στην Μπολόνια την περασμένη εβδομάδα, έχοντας «τσιμπήσει» 4 ευρώ από την αμέσως προηγούμενη, με την πρώτη ποιοτική κατηγορία (πρωτεΐνη 13,5%, ειδικό βάρος 80 kg/hl, υαλώδη 80%) να «παίζει» πλέον στα 282-287 ευρώ/τόνος (τιμή FOB).

To κρίσιμο ερώτημα είναι, βέβαια, ποια ρότα θα ακολουθήσει η αγορά από εδώ και πέρα. Σύμφωνα με έμπειρους παρατηρητές του κλάδου, αυτήν τη στιγμή όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι η αγορά έχει πιάσει το κατώτατο σημείο της και πλέον αναζητά πατήματα, ώστε να «βγάλει» μια ανοδική αντίδραση. Αυτή, ωστόσο, πολύ δύσκολα θα πάρει τη μορφή ενός ράλι που θα μας φέρει στα επίπεδα των τιμών που επικράτησαν την περίοδο του αλωνισμού. Το πιθανότερο είναι να δούμε το επόμενο διάστημα μια σειρά μικρών «διορθωτικών» αυξήσεων, οι οποίες θα αποκαταστήσουν, τρόπον τινά, την ισορροπία και θα βελτιώσουν το κλίμα (δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, ότι τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ιταλία πλησιάζουμε στην περίοδο των σπορών).

Σε αυτή την κατεύθυνση, οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη μεταβολή στα θεμελιώδη μπορεί να λειτουργήσει υποστηρικτικά. Για παράδειγμα, αν και η παγκόσμια παραγωγή θα είναι σίγουρα ανεβασμένη το 2020/2021 (άλλωστε, το 2019/2020 «έπιασε» χαμηλά πενταετίας), η επόμενη εμπορική σεζόν αναμένεται να εκκινήσει με σημαντικά χαμηλότερα αποθέματα.

Tιμή σκληρού σιταριού στη Φότζια*

*Επί αυτοκινήτου στην αποθήκη του παραγωγού (ευρώ/τόνος)

«Βραχνάς» η σοδειά του Καναδά, Χ-Factor η εξέλιξη της πανδημίας

Οι αναλυτές εκτιμούν ότι τη δεδομένη στιγμή το «ταβάνι» της διαφαινόμενης ανάκαμψης των τιμών το οριοθετεί ο Καναδάς, αφενός επειδή η νέα σοδειά του αναμένεται να είναι κατά πολύ αυξημένη σε σχέση με πέρυσι (6,13 εκατ. τόνοι, σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις, από 4,98 εκατ. τόνους το 2019-2020), αφετέρου επειδή οι τιμές με τις οποίες πουλάει στη Μεσόγειο συνεχίζουν να κινούνται στα ιδιαίτερα ανταγωνιστικά επίπεδα των 310-315 δολ./τόνο.

Είναι γνωστό ότι αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να πιεστούν το προηγούμενο διάστημα οι τιμές στην ιταλική (και όχι μόνο) αγορά. Την ίδια στιγμή, με την εστίαση σε παγκόσμιο επίπεδο να (υπο)λειτουργεί στη σκιά του κορωνοϊού, τα νέα από το μέτωπο της ζήτησης δεν φαίνονται ιδιαίτερα ενθαρρυντικά. Με το δεύτερο κύμα της πανδημίας, όμως, να βρίσκεται προ των πυλών, η εξίσωση δεν αποκλείεται να περιπλεχθεί, ιδίως αν οι κυβερνήσεις επιλέξουν (ή εξαναγκαστούν, λόγω των συνθηκών) να πάνε ξανά σε εκτεταμένα lockdown.

Τα τελευταία λογικά θα μεταφραστούν σε αύξηση των πωλήσεων στο κανάλι της λιανικής, έστω και αν δύσκολα θα δούμε νούμερα όπως αυτά του περασμένου Μαρτίου-Απριλίου.

Πήγε πιο ψηλά ο νέος διαγωνισμός της Τυνησίας

Στον τελευταίο διαγωνισμό της Τυνησίας, η κρατική υπηρεσία σιτηρών προμηθεύτηκε 50.000 τόνους σκληρού σιταριού, με την τιμή να διαμορφώνεται κατά μέσο όρο στα 324,5 δολ./τόνο CIF (παράδοση σε λιμάνι της χώρας), δηλαδή περίπου 9 δολ. υψηλότερα από τον προηγούμενο διαγωνισμό (11 Σεπτεμβρίου).

Τα συμβόλαια θα εκτελεστούν από τις Glencore (25.000 τόνοι έναντι 324,09 δολ./τόνο) και Amber (25.000 τόνοι έναντι 325,09 δολ./τόνο) στο διάστημα μεταξύ 15 Νοεμβρίου-15 Δεκεμβρίου 2020. Ωστόσο, οι αρχές της χώρας αποφάσισαν να μην προχωρήσουν τελικά σε αγορά μαλακού σιταριού (σ.σ. ο αρχικός σχεδιασμός ήταν για 75.000 τόνους), κρίνοντας ότι οι τιμές είναι αρκετά «αλμυρές». Η χαμηλότερη προσφορά που έλαβαν ήταν για 257,35 δολ./τόνο, όταν στον προηγούμενο διαγωνισμό η συμφωνία είχε κλείσει στα 240,89 δολ./τόνο. Στην ελληνική αγορά, εν τω μεταξύ, έγιναν το προηγούμενο διάστημα κάποιες συζητήσεις για εξαγωγή στα 260-262 ευρώ/τόνο FOB, χωρίς ωστόσο μετουσιωθούν σε πράξεις.

Οι Έλληνες έμποροι επιδιώκουν μια τιμή της τάξης των 270-280 ευρώ/τόνο, σε αυτά τα επίπεδα, ωστόσο, δεν υπάρχει για την ώρα ενδιαφέρον από τους Ιταλούς.