Στα 300 ευρώ ο τόνος οι πρώτες εξαγωγικές δουλειές στο σκληρό σιτάρι

Πάνω σε χειροπιαστά δεδομένα αρχίζει να πατάει, πλέον, η κουβέντα για τις εγχώριες τιμές του σκληρού σιταριού, καθώς από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών διαφαίνεται ένας μπούσουλας για την κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθεί η αγορά.

Μετά από ακινησία ενός περίπου μηνός –που εξηγεί, έως έναν βαθμό, και τη «σιωπή» του εγχώριου εμπορίου στο διάστημα αυτό–, την περασμένη εβδομάδα κλείστηκαν οι πρώτες εξαγωγικές δουλειές για τη νέα σοδειά, στα 300 ευρώ/τόνο FOB λιμάνι μας. Πρόκειται για ένα νούμερο που ακουγόταν αρκετά έντονα τον τελευταίο καιρό, δίχως ωστόσο να επιβεβαιώνεται από εμπορικές πράξεις.

Αυτά τα επίπεδα τιμών δεν είναι άσχετα με τα «μαντάτα» από την Τουρκία, όπου ο ΤΜΟ, σε μια προσπάθεια στήριξης των ντόπιων παραγωγών, έθεσε στα 360 δολάρια/τόνο (335 ευρώ/τόνο με την τρέχουσα ισοτιμία) FOB λιμάνι τους το ελάχιστο όριο για τη χορήγηση νέων εξαγωγικών αδειών. Ωστόσο, όπως αναφέρουν στην «ΥΧ» εμπορικοί κύκλοι, η εν λόγω τιμή δεν είναι δεσμευτική και έχει περισσότερο χαρακτήρα σύστασης. Προς επίρρωση αυτού, μάλιστα, οι τιμές στις οποίες προσφέρεται τις τελευταίες μέρες τουρκικό σιτάρι σε Ιταλούς και όχι μόνο αγοραστές είναι αρκετά χαμηλότερες και κυμαίνονται, αναλόγως ποιότητας, από 330 έως 350 δολάρια/τόνο c&f Ιταλία.

Στο δικό μας νόμισμα, τα νούμερα αυτά «μεταφράζονται» (με την τρέχουσα πάντα ισοτιμία) σε ένα εύρος 307-326 ευρώ/τόνο και καθιστούν το τουρκικό σκληρό ανταγωνιστικό έναντι του καναδέζικου, το οποίο αυτήν τη στιγμή διατίθεται για τον Σεπτέμβριο στα 360 δολάρια/τόνο c&f Ιταλία, ήτοι στα 335 ευρώ/τόνο για πολύ καλές ποιότητες. Τα παραπάνω εξηγούν και γιατί η προσπάθεια Έλληνα πωλητή να κλείσει πρόσφατα μια εξαγωγική δουλειά στα 323 ευρώ/τόνο c&f δεν βρήκε, σύμφωνα με πληροφορίες, ανταπόκριση από τους Ιταλούς αγοραστές.

Μια τιμή παραγωγού στην περιοχή των 25-26 λεπτών/κιλό ακούγεται, διόλου τυχαία, τα τελευταία εικοσιτετράωρα από ολοένα και περισσότερα εμπορικά «μαγαζιά»

Πρώτο σήμα για το fino

Σε αυτό το κλίμα, η Φότζια έδωσε την Τετάρτη 19 Ιουνίου το πρώτο σήμα για τη νέα εμπορική σεζόν, αφενός καθορίζοντας τις προδιαγραφές των τριών ποιοτικών κατηγοριών, αφετέρου δημοσιεύοντας ένα εύρος τιμών μόνο για την πρώτη εξ αυτών (fino). Έτσι, τα σιτάρια με μίνιμουμ ειδικό βάρος 79,5-80 kg/hl, υαλώδη 80% και πρωτεΐνες 12-12,50% αποτιμώνται στα 337-342 ευρώ/τόνο επί αυτοκινήτου στην αποθήκη του εμπόρου, αρκετά χαμηλότερα δηλαδή από τα 350-355 ευρώ/τόνο στην τελευταία λίστα (29 Μαΐου) της περσινής σεζόν, στην οποία, μάλιστα, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ήταν χαμηλότερα (ειδικό βάρος 78 kg/hl, υαλώδη 70%, πρωτεΐνες 12%).

Όλα τα παραπάνω μοιάζουν να «χωροθετούν» αυτήν τη στιγμή την ελληνική αγορά, δίνοντας μια τιμή παραγωγού στην περιοχή των 25-26 λεπτών/κιλό, η οποία διόλου τυχαία ακούγεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα από ολοένα και περισσότερα εμπορικά «μαγαζιά». Δεν λείπουν φυσικά και οι εξαιρέσεις, με ορισμένους συνεταιρισμούς (π.χ. Αιχμέας στη Λιβαδειά) να δίνουν τη δυνατότητα φιξαρίσματος αρκετά ψηλότερα, κοντά στα 30 λεπτά, την ώρα που οι μύλοι προσανατολίζονται σε μια τιμή της τάξης των 320 ευρώ/τόνο παραδοτέα για τις πολύ καλές ποιότητες.

Δεν «βγαίνουν» οι παραγωγοί

Το προφανές παράδοξο, βέβαια, που προκαλεί και την εύλογη αντίδραση των παραγωγών είναι ότι, με τα σημερινά δεδομένα, η ποιοτικά πολύ καλή φετινή σοδειά είναι πολύ πιθανό να πωληθεί αρκετά φθηνότερα από τη σαφώς υποδεέστερη περσινή, η οποία, θυμίζουμε, το καλοκαίρι του 2023 είχε «πιάσει» ακόμα και πάνω από 35 λεπτά/κιλό.

Τον προβληματισμό εντείνει και το γεγονός, για πολλούς καλλιεργητές, ότι οι τιμές της τάξης των 25-26 λεπτών κινούνται στο όριο του κόστους παραγωγής, ή ακόμα και κάτω από αυτό. Επομένως, λαμβάνοντας υπόψη ότι και οι αποδόσεις στις περισσότερες περιοχές είναι φέτος σαφώς χαμηλότερες, αυτό σημαίνει ότι πολλοί παραγωγοί ενδέχεται να μην μπορέσουν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους απέναντι σε γεωπονικά καταστήματα και εμπορικές επιχειρήσεις από τις οποίες έχουν προμηθευτεί εφόδια με πίστωση. Πρόκειται για μια προοπτική που ήδη έχει σημάνει συναγερμό σε αρκετά εμπορικά «μαγαζιά».

Αν έπρεπε να αποτυπώσουμε σχηματικά τις ισορροπίες που διαμορφώνονται αυτήν τη στιγμή στη διεθνή αγορά, θα λέγαμε ότι οι δύο παράγοντες που κάθε άλλο παρά ευνοούν μια άνοδο των τιμών είναι:

1) H Τουρκία, η οποία κινείται προς μια σοδειά 4,7-4,8 εκατ. τόνων, με το διαθέσιμο για εξαγωγή τονάζ (συνυπολογίζοντας και τα περσινά αποθέματα) να προσδιορίζεται στους 2 εκατ. τόνους.

2) Ο Καναδάς, ο οποίος «βλέπει» μια παραγωγή της τάξης των 5,7 εκατ. τόνων, καθώς οι σπορές ολοκληρώθηκαν με επιτυχία και οι πρόσφατες βροχές ευνοούν την ανάπτυξη του φυτού.

Στον αντίποδα έχουμε την Ιταλία, η οποία «οδεύει» προς 3,7 εκατ. τόνους, καθώς η ξηρασία άφησε το σημάδι της στο νότιο τμήμα της χώρας, με τις αποδόσεις, για παράδειγμα, στην Απουλία να είναι μειωμένες έως και 50% σε σχέση με πέρυσι, ενώ ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα στη Σικελία.

Μένει να φανεί αν η δυσαρέσκεια που ολοένα και πιο φωναχτά εκφράζουν οι εκεί συνεταιριστικές οργανώσεις για τις τιμές που ακούγονται στο εμπόριο θα έχει κάποιο αντίκτυπο και στην ελληνική αγορά.

Tιμή σκληρού σιταριού στη Φότζια*

*Στην αποθήκη εμπόρου (ευρώ/τόνο)