Το σκηνικό προχθές στις Βρυξέλλες ήταν πρωτόγνωρο. Οι στρατηγικές της ΕΕ «Από το Αγρόκτημα στο Πιάτο», καθώς και αυτή για τη «Βιοποικιλότητα» που αλλάζουν ριζικά την αγροτική πολιτική όπως τη γνωρίζουμε για δεκαετίες δεν παρουσιάστηκαν από τον καθ’ ύλην αρμόδιο επίτροπο Γεωργίας.
Αντίθετα, παρουσιάστηκαν από τον εκτελεστικό αντιπρόεδρο, αρμόδιο για την Πράσινη Συμφωνία, Φρανς Τίμερμανς, την επίτροπο για την Υγεία και την Ασφάλεια Τροφίμων, Στέλλα Κυριακίδου, και τον επίτροπο για το Περιβάλλον, Βιργκίνιους Σινκεβίτσιους.
Έτσι, όταν ο κ. Τίμερμανς αναφέρθηκε στους Ευρωπαίους αγρότες, λέγοντας ότι χρωστάμε πολλά σε αυτούς γιατί έμειναν όρθιοι και μας τάισαν κατά την πανδημία που βιώνουμε, πολλοί ίσως ανέμεναν (ή αναμένουν) να ακούσουν ότι θα τεθεί τέλος στις απόψεις για μείωση της χρηματοδότησης της ΚΑΠ.
Ακολούθησαν, βέβαια, οι πρώτες ομοβροντίες που συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις. Οι αρμόδιοι για τα αγροτικά θέματα των δύο μεγάλων πολιτικών ομάδων του Ευρωκοινοβουλίου (Χριστιανοδημοκράτες, Σοσιαλιστές) αντέδρασαν, το ίδιο και οι αγροτικές οργανώσεις Copa – Cogeca και Ceja, καθώς όλοι θα προσπαθήσουν να φέρουν τις πολιτικές αυτές πιο κοντά στις δικές τους θέσεις.
Εντύπωση, ωστόσο, προκάλεσε το γεγονός ότι μεγάλες περιβαλλοντικές οργανώσεις χαιρέτισαν θερμά τις ανακοινώσεις της Επιτροπής, κάτι που μάλλον συμβαίνει για πρώτη φορά.
Μπορεί, βέβαια, να μην έχουν προσδιορισθεί πλήρως κρίσιμες πτυχές των προτάσεων της Επιτροπής, όπως, για παράδειγμα, εάν η μείωση της χρήσης των φυτοφαρμάκων κατά 50% και των λιπασμάτων κατά 20% θα υπολογισθεί στον κοινοτικό μέσο όρο ή στον μέσο όρο της κάθε χώρας, όμως είναι ξεκάθαρο ότι η αγροτική πραγματικότητα θα αλλάξει δραστικά.
Έτσι, εάν η Ελλάδα διαθέτει σήμερα περίπου 5 εκατομμύρια στρέμματα, δηλαδή το 10% της συνολικής καλλιεργούμενης γης και βοσκότοπων που αξιοποιούνται βιολογικά, θα πρέπει να αυξήσει τις εκτάσεις αυτές στα 12,5 εκατομμύρια στρέμματα. Δηλαδή, αναζητά μεταφορά περίπου 7,5 εκατομμυρίων στρεμμάτων γης από συμβατική σε βιολογική χρήση.
Στην περίπτωση των πρακτικών και της χρήσης των εισροών, τα δεδομένα διαφέρουν. Ο παραγωγός θα κληθεί να περιορίσει τη χρήση των χημικών εισροών και των υδάτων, εφαρμόζοντας την αρχή «παράγω περισσότερα με λιγότερα», δηλαδή την αρχή της ευφυούς γεωργίας. Αυτά, βέβαια, προϋποθέτουν καινοτομίες, καθώς και αξιόπιστο και επαρκές σύστημα συμβουλευτικής.
Η μετάβαση στη νέα αυτή πραγματικότητα είναι πλέον το μεγάλο στοίχημα της Ελλάδας. Είτε θα σχεδιάσει και θα υλοποιήσει ένα συνεκτικό τέτοιο πρόγραμμα αξιοποιώντας και τους πόρους που θα υπάρξουν και θα ενισχύσουν μία τέτοια μετάβαση, είτε θα αποψιλωθεί η παραγωγή μας.
