Την επομένη κιόλας των ευρωεκλογών ξεκίνησαν οι διεργασίες για την οργάνωση του Κοινοβουλίου βάσει των νέων πολιτικών ισορροπιών, προκειμένου να διαγραφεί ο μελλοντικός προσανατολισμός του ευρωπαϊκού σχεδίου σύμφωνα με το σημαντικό αυτό θεσμικό όργανο. Οι επικεφαλής των ευρωπαϊκών κομμάτων κατά τις εκλογές κατέφτασαν στις Βρυξέλες, δίνοντας το έναυσμα για την έναρξη μιας θητείας που θα κρίνει την πορεία όχι μόνο του ευρωπαϊκού σχεδίου συνολικά αλλά και μίας σειράς μεγάλων μεταρρυθμίσεων, μεταξύ των οποίων και εκείνης της ΚΑΠ.
| Στο εξής, οι συμφωνίες θα επιτυγχάνονται μεταξύ 3 ή και 4 συνασπισμών, υπό τους οποίους θα στρατευθούν περισσότερα από 200 εθνικά κόμματα, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει σε επίπεδο διαφοροποιήσεων |
Από τις εκλογές της 26ης Μαΐου προέκυψε ένα παράδοξο: Είναι βέβαιο ότι το αποτέλεσμα οδηγεί σε μία αλλαγή των πολιτικών ισορροπιών, με τις «παραδοσιακές» ισχυρές πολιτικές δυνάμεις να διατηρούν τις δυνάμεις τους σε ένα περιβάλλον, όμως, όπου η επίτευξη συμβιβασμών θα είναι πολύ πιο σύνθετη από ό,τι στο παρελθόν. Στο εξής, οι συμφωνίες δεν θα επιτυγχάνονται μεταξύ των δύο μεγάλων πολιτικών ομάδων, αλλά μεταξύ τριών ή και τεσσάρων ευρύτερων συνασπισμών, υπό τους οποίους θα στρατευθούν περισσότερα από 200 εθνικά κόμματα, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει σε επίπεδο διαφοροποιήσεων.
Το πρώτο μεγάλο βήμα θα γίνει με τη συμφωνία της πλειοψηφίας του Κοινοβουλίου ως προς τον μελλοντικό πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, απόφαση που αναμένεται να ληφθεί στις 2 Ιουλίου. Σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δεδομένα, η πλειοψηφία αυτή φαίνεται να διαμορφώνεται γύρω από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) και τους Σοσιαλιστές & Δημοκράτες στους οποίους προστίθενται οι Φιλελεύθεροι, ενισχυμένοι με την «ομάδα» Μακρόν, αλλά και σε επίπεδο ρουμανικής αντιπροσωπείας.
Ωστόσο, ορισμένοι υπολογίσιμοι βουλευτές του ΕΛΚ, όπως και των Φιλελεύθερων, ζητούν άνοιγμα προς τους Πράσινους. Το γερμανικό CDU, έχοντας την εμπειρία της καθημερινής τριβής με το κόμμα των Πρασίνων, είναι έτοιμο να προεκτείνει αυτήν τη συνεργασία και στις Βρυξέλλες, αποσβένοντας με τον τρόπο αυτόν τις απώλειες από την άνοδο της επιρροής των Φιλελευθέρων.
Πέρα από τις πολιτικές διαιρέσεις, πίσω από τους συνασπισμούς των κομμάτων, κρύβονται εθνικές επιρροές. Η Γερμανία κυριαρχεί στο ΕΛΚ και σε μεγάλο βαθμό στους Πράσινους. Οι μεσογειακές χώρες, η Ισπανία και η Ιταλία, στους Σοσιαλιστές και Δημοκράτες. Η Γαλλία, λογικά, θα ηγηθεί των Φιλελευθέρων και μαζί με την Ιταλία αποτελούν τις κυρίαρχες δυνάμεις στη νέα ακροδεξιά ομάδα.
Η Πολωνία διατηρεί, προς το παρόν, τις δυνάμεις της στην πολιτική ομάδα των Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών, που εγκαταλείφθηκε από τους Βρετανούς. Σε ό,τι αφορά τους τελευταίους, οι περισσότεροι ανήκουν στους «περιθωριακούς» του Κοινοβουλίου με ηγέτη τους τον Νάιτζελ Φάρατζ, τον μοναδικό που αυτήν τη στιγμή βρίσκεται κοντά στην ιταλική Κίνηση των 5 αστέρων, η οποία όμως δεν αποκλείεται να υποκύψει, εντέλει, στις σειρήνες των Πρασίνων.
Σε αυτό το σύνθετο τοπίο, όπου Φιλελεύθεροι και Πράσινοι αναμένεται να διαδραματίσουν ενισχυμένο ρόλο, θα ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για τη μελλοντική διακυβέρνηση της Ευρώπης και τη μεταρρύθμιση της ΚΑΠ.
