Στον νόμο για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς που ψηφίστηκε στις 21 Απριλίου, ο οποίος επανεφευρίσκει, μεταξύ άλλων, και την έννοια του συνεταιρίζεσθαι, περιλαμβάνεται μια ακόμα φοβερή καινοτομία. Ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, λέει, θα μπορεί να αποφασίζει τον τύπο της σύμβασης που θα υπογράφουν οι συνεταιρισμοί για τη μελλοντική πώληση των προϊόντων τους, αλλά και το ελάχιστο περιεχόμενο των συμβάσεων αυτών ανά γεωργικό προϊόν. Και μάλιστα η απόφασή του αυτή θα «κατισχύει κάθε αντίθετης βούλησης των συμβαλλομένων». Για να καταλάβω δηλαδή, ο υπουργός θα μεταβληθεί σε πωλητή αγροτικών προϊόντων; Θα πηγαίνει ένας συνεταιρισμός να υπογράψει μια σύμβαση με ένα σούπερ μάρκετ για να πουλήσει τα προϊόντα που παράγει… και εκεί που θα είναι να κλείσει η συμφωνία, θα παρεμβαίνει ο υπουργός και θα καθορίζει τους όρους της σύμβασης ερήμην των συμβαλλομένων;
Πώς λέμε ελεύθερη αγορά; Ε, καμία σχέση. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Προφανώς ο νομοθέτης σκέφτηκε ότι με αυτό τον τρόπο θα μπορεί ο υπουργός να προστατεύσει, με την παρέμβασή του, τους αγρότες από τα «κακά» σούπερ μάρκετ. Δεν υπολόγισε, όμως, ότι το «κακό» σούπερ μάρκετ δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί με αυτούς τους όρους. Απλώς θα αλλάξει προμηθευτή και θα στραφεί σε έναν, ελεύθερο υπουργικής προστασίας, ιδιώτη. Υπάρχει, βέβαια, και η πιθανότητα και η δυνατότητα διά του συγκεκριμένου νόμου, ο υπουργός να έχει εκ των προτέρων διαπραγματευτεί με τον αγοραστή για λογαριασμό κάποιου συγκεκριμένου αγροτικού συνεταιρισμού. Κάπως έτσι στήνονται και διαιωνίζονται οι περίφημες πελατειακές σχέσεις. Από υπουργικές αποφάσεις που προβλέφθηκαν «για καλό σκοπό».
