Οταν τη δεκαετία του ’50 άρχισε η ραγδαία ανάπτυξη της γεωργίας στην Αργολίδα, το τελευταίο πρόβλημα που απασχολούσε τους παραγωγούς ήταν ο σχεδιασμός για το μέλλον, με στόχο την επίτευξη της ζητούμενης αειφορίας στη διαχείριση των υδατικών πόρων.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η αυξημένη αλατότητα των νερών άρδευσης είχε πλέον ορατές αρνητικές επιπτώσεις, όπως καταγράφεται σε διάφορες μελέτες, και ειδικότερα στις παραλιακές περιοχές.
Η λύση του εμπλουτισμού έρχεται στις αρχές του 1990 είτε με ποσότητες νερού μέσω της διώρυγας της Νέας Κίου είτε με ποσότητες νερού μέσω της διώρυγας του Αναβάλου. Όπως καταγράφηκε στη μελέτη του Ελευθέριου Γιαννούλα από το Τμήμα Περιβάλλοντος και Υδροοικονομίας της Περιφερειακής Ενότητας Αργολίδας, «η υφαλμύρινση των υπόγειων υδροφορέων επεκτάθηκε στην ενδοχώρα και σήμερα εκτείνεται σε απόσταση άνω των 10 χλμ. από την παραλιακή ζώνη».
Προβλήματα
Είναι εντυπωσιακό ότι, αν και τα προβλήματα με υφαλμύρινση δεν έχουν μειωθεί, οι ΤΟΕΒ δεν δείχνουν διάθεση να προχωρούν με νέους εμπλουτισμούς και τα τελευταία χρόνια είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που καταγράφονται τέτοιες κινήσεις.
Η έρευνα που έγινε το 2020 με εντολή του περιφερειάρχη Πελοποννήσου, Παναγιώτη Νίκα, στην περιοχή Ασίνης-Δρεπάνου, όπως αναφέρει ο μελετητής Γιαννούλης Ελευθέριος, «έδειξε ότι στο σύνολο της περιοχής, οι υπόγειοι υδροφορείς συνεχίζουν να παρουσιάζουν μεγάλη αλατότητα λόγω της υφαλμίρυνσης, ενώ παράλληλα εμφανίστηκε ιδιαίτερο πρόβλημα νιτρορύπανσης οφειλόμενο στην εντατική αγροτική εκμετάλλευση της περιοχής».
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η περιφέρεια προχώρησε σε έναν ακόμη εμπλουτισμό στις περιοχές Ασίνης και Δρεπάνου, αφού όπως δήλωσε ο αντιπεριφερειάρχης Αργολίδας, Γιάννης Μαλτέζος, είναι σημαντικός ο κίνδυνος να μειωθεί η αγροτική παραγωγή. Παράλληλα, η περιφέρεια ανέλαβε το κόστος λειτουργίας των αντλιοστασίων.
