Ηαγροτική παραγωγή στο νησί δύσκολα τα βγάζει πέρα με τον ανταγωνισμό του τουρισμού. Η διάσημη Μανούρα Σίφνου, όμως, κερδίζει συνέχεια έδαφος, ενώ αναπτύσσεται και η ελαιοκαλλιέργεια.
«Σιγά να μην τα βάλουμε μέσα, έχουμε πολύ βουνό και πολύ πέτρα για να γυρίζουν τα αιγοπρόβατα», απαντά ο Γιάννης Μαστρόκαλος στην ερώτηση αν τα ζώα του (450 αιγοπρόβατα) είναι ενσταβλισμένα. Ο ίδιος είναι κτηνοτρόφος και ιδιοκτήτης ενός από τα τρία ιδιωτικά τυροκομεία στη Σίφνο (Ι. Μαστρόκαλος, Α. Κρανίδης ΟΕ), που φτιάχνουν τη διάσημη Σιφνέικη Μανούρα (χλωρή και γυλωμένη) και ξινομυζήθρα. Το τυροκομείο βρίσκεται στην περιοχή Τσιγκούρα και φτιάχτηκε πριν από τρία χρόνια υποχρεωτικά, «αλλιώς δεν μπορούσαμε να πουλήσουμε τα τυριά μας νόμιμα. Τώρα σιγά σιγά στέλνουμε και στην Αθήνα», λέει ο κ. Μαστρόκαλος στην «ΥΧ». Μάλιστα, εδώ και έναν χρόνο οι κτηνοτρόφοι του νησιού έχουν αναθέσει σε μελετητική εταιρεία τη σύνταξη φακέλου, ώστε η Μανούρα να γίνει ΠΟΠ.
Σπορά στις πέτρες
Εκτός από τα τυριά, η Σίφνος έχει μικρή αγροτική παραγωγή, αν και κάποτε ήταν αυτάρκης σε αγροτικά προϊόντα. Όταν, όμως, μπορείς να βγάλεις λεφτά από τον τουρισμό, δύσκολα καλλιεργείς πέτρες και βράχια σε αναβαθμίδες. Έτσι, τα περισσότερα εστιατόρια στο νησί ψωνίζουν «απ’ έξω», δηλαδή από Αθήνα.
«Εγώ, που από το 1982 ασχολούμαι με τον τουρισμό, λέω ότι αφού πουλάμε τη χώρα μας –γιατί αυτό κάνουμε–, ας την πουλήσουμε τουλάχιστον ακριβά. Δεν με ακούνε, όμως, και αντί να βελτιώνουν την ποιότητα κατεβάζουν τις τιμές και ζητάνε φθηνά φρούτα και λαχανικά», λέει στην «ΥΧ» ο Γιώργος Ναρλής, που είχε χρόνια εστιατόρια στο νησί. Όμως, με το πέρασμα των χρόνων άφησε την επιχείρηση στα παιδιά του και ο ίδιος αποφάσισε να γυρίσει στη γη. Έτσι, έφτιαξε το επισκέψιμο κτήμα Sifnos Farm Narlis 10 στρεμμάτων, όπου σε μεγάλο ποσοστό καλλιεργεί παλιές ξερικές ποικιλίες. «Τους σπόρους τους βρήκα από παλιά. Δεν χρειάζονται νερό και αντέχουν στις αρρώστιες. Ξέρετε, οι ξερικές ντομάτες, όταν τις φυτεύεις, πριν βγει το φυτό στην επιφάνεια, βγάζουν ρίζες που φτάνουν στους 60 πόντους, για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Οι άλλες του εμπορίου απλώνουν μόνο στα πλάγια ριζικό σύστημα. Εδώ, στη Σίφνο, φέτος δεν έχει βρέξει από τον Ιανουάριο, οπότε καταλαβαίνετε πώς είναι το χώμα. Όμως, έτσι έχεις και λιγότερη δουλειά στο κτήμα. Αφού δεν ποτίζεις, δεν μεγαλώνουν και τα ζιζάνια», λέει γελώντας.
Υψηλή ποιότητα
Όμως, η παραγωγή είναι πολύ μικρότερη, όπως παραδέχεται ο κ. Ναρλής: «Είναι έως και 70% μικρότερη, όμως πολύ καλύτερη. Τα ξερικά μας ρεβίθια είναι διάσημα. Τα καρπούζια γίνονται 15 κιλά χωρίς νερό, το βλέπουν οι ξένοι και δεν το πιστεύουν. Και τα πεπόνια μοσχοβολούν και οι πατάτες γίνονται άσπρες εμφανίσιμες, τις βράζεις μιάμιση ώρα και κρατάνε. Έβγαλα 200 κιλά και οι ξένοι τις αγοράζουν για τα σπίτια τους (σ.σ. που έχουν στη Σίφνο) ή για να μαγειρέψουν στα δωμάτια».
Δείτε φωτορεπορτάζ από τη Σίφνο
Ο παραγωγός δεν κουράζεται να εξιστορεί: «Έχω και αχλάδια βασιλικά. Το ψάξαμε με έναν γεωπόνο και η ποικιλία δεν υπάρχει αλλού, γιατί είναι πολύ ευάλωτα και δεν είναι εμπορεύσιμα. Έβγαλα 800 κιλά και τα πούλησα με λίστα αναμονής». Όμως, στην πραγματικότητα, τα έξοδα είναι πολλά και οι εισπράξεις από τα προϊόντα δεν φτάνουν. «Το κτήμα είναι επισκέψιμο και η αλήθεια είναι ότι οι ξένοι πληρώνουν καλά για να δουν τις καλλιέργειες και να τους περιγράψω πράγματα. Έτσι βγάζω τα έξοδα για το κτήμα», εξηγεί.
Θυμήθηκαν τα ελαιόδεντρα
Η Σίφνος έχει πολλά ελαιόδεντρα, όμως, για χρόνια δεν μάζευε κανείς τον καρπό. Την τελευταία δεκαετία «ως διά μαγείας μια χρονιά που τα δέντρα ήταν γεμάτα», λένε οι ντόπιοι, «ξεκίνησαν όλοι να μαζεύουν ελιές». Κάπως έτσι ο Γιώργος Σταυριανός –ή Γιώργος ο ψηλός, όπως μου συστήθηκε– αποφάσισε να φτιάξει ένα ελαιοτριβείο ψυχρής έκθλιψης. «Το λάδι του νησιού είναι 100% βιολογικό, κανείς δεν ψεκάζει. Το πηγαίνουμε για αναλύσεις στο πανεπιστήμιο και μας λένε ότι είναι εξαιρετικό», λέει ο ιδιοκτήτης. Στο νησί τώρα έρχονται με το πλοίο ελιές από τη Σέριφο, την Κύθνο και την Κίμωλο και ο κ. Σταυριανός σκέφτεται το επόμενο βήμα: «Ένα συσκευαστήριο για να μπορούμε να πουλήσουμε το λάδι μας και στο εξωτερικό».
Στη Σίφνο υπάρχει βέβαια και παραγωγή μελιού, ενώ τα τελευταία χρόνια γίνονται σοβαρές προσπάθειες ανάπτυξης της αμπελοκαλλιέργειας για κρασί.
