H χώρα μας παράγει κρασιά, που αναγνωρίζονται διεθνώς και τιμούνται με βραβεία, αλλά πολλοί Ελληνες επιμένουν στο οξειδωμένο αλλά αγνό, «βαρελίσιο».
Στην ίδια «λογική» προτιμήθηκε η επιβολή του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο κρασί από την πάταξη της φοροδιαφυγής στο χύμα, που διακινείται χωρίς παραστατικά. Πάντως, οι εκτιμήσεις λένε ότι για κάθε λίτρο κρασί που παράγεται «επίσημως», ένα ακόμα κυκλοφορεί στα «κρυφά».
Μετά από προσπάθειες ετών, το ελληνικό κρασί κατάφερε να γίνει μόδα στις ΗΠΑ και να πωλείται σε σημαντικά εστιατόρια και κάβες. Στις ΗΠΑ, είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη η πολιτική της πώλησης κρασιού «by the glass», με τη συμφωνία, δηλαδή, ότι τα μπαρ – εστιατόρια θα πουλήσουν το ποτήρι κρασί όσο θα αγοράσουν ολόκληρο το μπουκάλι. Η αύξηση του 0,20 ευρώ, όπως τονίζουν οι υπεύθυνοι της συγκεκριμένης εκστρατείας προώθησης, θα έχει πολύ αρνητικό αντίκτυπο.
Θα ήθελα πολύ να μου εξηγήσει κάποιος τι υποτίθεται ότι σημαίνει το «βαρελίσιο», που χρησιμοποιείται ως πόλος έλξης πελατών από πολλά μαγαζιά. Γιατί στην πραγματικότητα «βαρελίσιο» σημαίνει ένα κρασί που αποθηκεύεται για πολύ-πολύ καιρό σε ένα βαρέλι, το οποίο δεν έχει καθαριστεί ποτέ εσωτερικά και εξωτερικά, και μοιάζει έτοιμο να διαλυθεί, υποθέτω από το βάρος της παράδοσης. Το οξυγόνο μέσα στο βαρέλι κάνει γρήγορα τη δουλειά του και έτσι λίγες μόνο μέρες μετά, που θα ανοίξει η κάνουλα για να σερβιριστεί το πρώτο μισόκιλο, οι πελάτες θα έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν ένα ξύδι με έντονα αρώματα… ελληνικής ταβέρνας.
«Ναι, αλλά έτσι μπορεί ο λαός να πιει κρασί», σαν να ακούω τη δικαιολογία. Όχι, στην πραγματικότητα, έτσι απλώς κάποιοι επιτήδειοι βγάζουν χρήματα (και δεν εννοώ τα μαγαζιά που πουλούν το κρασί) μαύρα, εις βάρος παραγωγών, οινοποιών και φυσικά καταναλωτών.
Όλοι μας θα κερδίσουμε αν στηριχθεί ουσιαστικά το καλό ελληνικό κρασί.
