Ο χαμένος κύκλος της πατάτας στις Λιβανάτες

Ο χαμένος κύκλος της πατάτας στις Λιβανάτες

Τη δεκαετία του 1970, οι Λιβανάτες Φθιώτιδας ήταν από τις πλέον παραγωγικές περιοχές της Ελλάδας στην καλλιέργεια της πατάτας και το μεγαλύτερο ποσοστό της παραγωγής προωθούνταν στις ευρωπαϊκές αγορές.

Το μικροκλίμα της περιοχής και το πλούσιο έδαφός της αποτελούσαν τους βασικούς παράγοντες για την ενασχόληση με την πατάτα. Περίπου 12.000 στρέμματα καλλιεργούνταν κάθε χρόνο, με πολύ καλή στρεμματική απόδοση. Το 1976, ξεκίνησε η κατασκευή συσκευαστηρίου και ψυκτικών χώρων. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1982 και το έργο παραχωρήθηκε στον Συνεταιρισμό Λιβανατών. Η στήριξη των εξαγωγών με εθνικές ενισχύσεις βοηθούσε σε μεγάλο βαθμό στην παρουσία της παραγωγής στις ξένες αγορές και κυρίως αυτές του Μονάχου. Με την είσοδο στην τότε ΕΟΚ άρχισαν τα δύσκολα, εξαιτίας των υψηλών standards στους φυτοϋγειονομικούς ελέγχους που έθετε η ΚΑΠ. Οι αυστηροί έλεγχοι οδήγησαν σε μεγάλες επιστροφές και οι αγορές, η μία μετά την άλλη, έκλεισαν για τη λιβανατέικη πατάτα. Η δύσκολη προσαρμογή στα νέα δεδομένα και η έλλειψη σωστών χειρισμών από την πλευρά του συνεταιρισμού και της πολιτείας αποτέλεσαν και το «κύκνειο άσμα» για τη συνέχιση της καλλιέργειας.

Ο κύκλος της πατάτας έκλεισε για τους παραγωγούς, οι οποίοι έχουν στραφεί πια στην καλλιέργεια της ελιάς. Καλό, όμως, είναι να διδαχτούν από τα λάθη του παρελθόντος, ώστε να μην τα επαναλάβουν τώρα που τους ανοίγονται καλές προοπτικές για την προώθηση της ελιάς και του ελαιολάδου.

  • Λιβανάτες Φθιώτιδας: Περιοχή με παράδοση στην πατάτα.
  • 1970: Η χρυσή δεκαετία. Καλλιεργούνταν 12.000 στέμματα.
  • 1976 – 1982: Επενδύσεις σε υποδομές και εξαγωγές στη Γερμανία.
  • 1983: Τα πρώτα αρνητικά μηνύματα από τις αγορές.
  • Το αποτέλεσμα: Μόνο 500 στρέμματα καλλιεργούμενα.
  • Απαξιωμένος και κατεστραμμένος ο κτηριακός και μηχανολογικός εξοπλισμός.

Γιάννης Σάρρος