«Leaders become great not because of their power, but because of their ability to empower others», λέει ένα γνωστό απόφθεγμα. Στην περίπτωση της Ευρώπης, πέρα από το δημοκρατικό έλλειμμα, παρατηρείται και έλλειμμα ηγεσίας, τη στιγμή που η ανάγκη για καθοδήγηση, εμψύχωση και στήριξη των πολιτών κρίνεται πιο επιτακτική από ποτέ.
Τις τελευταίες εβδομάδες, η διαδικασία για τον Spitzenkandidat αποτελεί το επίκεντρο της συζήτησης στους ευρωπαϊκούς κύκλους και αιχμαλωτίζει την προσοχή των ΜΜΕ, που προσπαθούν να μαντέψουν τον πιθανό νικητή για τον θώκο του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Επί του παρόντος, στη μάχη αυτή, πρόκειται να επιδοθούν ο Γερμανός επικεφαλής του ΕΛΚ στο Ευρωκοινοβούλιο, Μάνφρεντ Βέμπερ, ο πρώην πρωθυπουργός της Φινλανδίας (και συνυποψήφιος του Βέμπερ), Αλεξάντερ Στουμπ, ο επίτροπος Μάρος Σέφκοβιτς, εκπροσωπώντας την Ομάδα των Σοσιαλιστών, και ενδεχομένως ο πρώην καγκελάριος της Αυστρίας, Κρίστιαν Κερν.
Σαφώς και η φήμη είναι ιδιαίτερα σημαντική, αλλά φαίνεται ότι δεν συνιστά αποκλειστικό κριτήριο για την κατάκτηση του αξιώματος. Ανεξάρτητα από τις αποτελεσματικότερες πολιτικές, η Ευρώπη χρειάζεται μια πιο ισχυρή, ευαισθητοποιημένη persona που να συνιστά πηγή έμπνευσης κυρίως για τους νέους Ευρωπαίους.
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει με βεβαιότητα τον τρόπο με τον οποίο θα επιλεγεί ο διάδοχος του Γιούνκερ, ωστόσο, αν η Ευρώπη επιθυμεί να ασχοληθεί και να συνεργαστεί σοβαρά με ηγέτες διεθνούς βεληνεκούς, τότε ο επόμενος πρόεδρος θα πρέπει να πείσει την κοινή γνώμη ότι δεν είναι απλώς σε θέση να εκπροσωπήσει την ΕΕ, αλλά προτίθεται να αναλάβει τα ηνία της, προκειμένου να την οδηγήσει πέρα από το αδιέξοδο.
Εντούτοις, η τρέχουσα σύνθεση των υποψηφίων δεν φαίνεται ότι μπορεί να πετύχει κάτι τέτοιο.
