Από τις γαλλικές εκλογές και μετά διεξάγεται ένα άτυπο μπρα-ντε-φέρ μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας, με αφορμή τη στόχευση και την κατεύθυνση του γαλλογερμανικού άξονα και, τελικά, της ίδιας της ΕΕ.
Έχοντας απαλλαγεί από τη «σκιά», αλλά και την εύκολη δικαιολογία της Βρετανίας, Γερμανοί και Γάλλοι έχουν επιδοθεί εδώ και μερικούς μήνες σε έναν αγώνα διεκδίκησης της ηγεμονίας της ΕΕ στη μετά το Brexit εποχή.
Από τη μια πλευρά, ο νέος Μακρόν, με ένα νεοδημιούργητο κόμμα, με φρέσκες ιδέες και με πολύ μεγάλη στήριξη όχι μόνο από τους Γάλλους, αλλά και ευρύτερα από τους Ευρωπαίους πολίτες, χωρίς ωστόσο καμία εμπειρία διακυβέρνησης και με μια χώρα που πασχίζει να κρατήσει την οικονομία της αρνούμενη εδώ και καιρό να αποδεχτεί τις συνεχείς συστάσεις της ΕΕ, αλλά και διεθνών οργανισμών.
Από την άλλη, η Γερμανία της λαβωμένης από τις εκλογές, αλλά ακόμα ισχυρής καγκελαρίου, Άνγκελα Μέρκελ, που μπαίνει στην 4η θητεία της «μπαρουτοκαπνισμένη» από τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης και του προσφυγικού, αλλά και φθαρμένη από τα άλυτα προβλήματα της ΕΕ που συνεχώς επανακάμπτουν αμφισβητώντας την αποτελεσματικότητα της γερμανικής ηγεμονίας σε αυτήν.
Η προσπάθεια του Μακρόν είναι να παρουσιαστεί ως ο νέος ηγέτης, αυτός που θα αμφισβητήσει το status quo χωρίς ωστόσο να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού, κάτι που θα δημιουργούσε έκδηλα αναστάτωση και φοβικά ανακλαστικά σε πολλές χώρες.
Η Γερμανία από την άλλη, που από την αρχή της προεδρικής κούρσας έδειξε την προτίμησή της στον Μακρόν, προσπαθεί να τον παρουσιάσει ως τον φιλόδοξο νέο που ωστόσο οι ιδέες του –και κυρίως η χώρα του– δεν μπορούν να αμφισβητήσουν το σημερινό κατεστημένο.
Οι δύο ανταγωνιστές, ωστόσο, δεν είναι αντίπαλοι. Η προσπάθειά τους είναι κοινή για την επανενεργοποίηση του γαλλογερμανικού άξονα. Ο αγώνας είναι για την πρωτοκαθεδρία.
