Ένα από τα πιο εμβληματικά έργα του Ταμείου Ανάκαμψης για τον πρωτογενή τομέα είναι το μέτρο για την Αναδιάρθρωση των Καλλιεργειών.
Όχι μόνο γιατί η αντικατάσταση παλαιών φυτειών με νέες, πιο αποδοτικές ποικιλίες, τις οποίες ζητάει η αγορά, αποτελεί ένα διαχρονικό αίτημα των δενδροκαλλιεργητών. Εξάλλου, ο προϋπολογισμός του έργου πρόκειται να καλύψει συνολικά κάποιες χιλιάδες στρέμματα, ενώ οι καλλιέργειες αυτές ανέρχονται σε αρκετά εκατομμύρια στρέμματα.
Αλλά, πρωτίστως, γιατί στον κλάδο που αποτελεί την προμετωπίδα της φυτικής παραγωγής στην Ελλάδα, επιχειρείται να δοθεί απάντηση στο κεφαλαιώδες ερώτημα της εποχής που διανύουμε, δηλαδή στο πώς θα γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί. Η λογική των Σχεδίων Βελτίωσης και των περισσότερων διαρθρωτικών μέτρων της ΚΑΠ ουσιαστικά προκρίνει την επιλογή της ενίσχυσης των πιο μεγάλων εκμεταλλεύσεων, ώστε να γίνουν μεγαλύτερες και ανταγωνιστικότερες, συχνά εις βάρος των μικρότερων.
Αντίθετα, η λογική του έργου του Ταμείου Ανάκαμψης επιλέγει τη συνεργασία των «τυπικών» μικρών εκμεταλλεύσεων που κυριαρχούν στην Ελλάδα, διαχέει τη στήριξη σε περισσότερους και, μέσω αυτής, τη δημιουργία οικονομιών κλίμακας, την αύξηση της παραγωγικότητας, την ισχυροποίηση της θέσης του αγρότη, την εξωστρέφειά του. Δηλαδή, μια επιλογή που φιλοδοξεί να αποτελέσει καταλύτη διαρθρωτικών αλλαγών και πρακτική καλού παραδείγματος για το σύνολο του πρωτογενούς τομέα.
Συνεπώς, η αναφορά του υπουργού ΑΑΤ τις προηγούμενες ημέρες ότι η χαμηλή απορροφητικότητα του προγράμματος οφείλεται στο ότι απευθύνεται αποκλειστικά σε συνεργατικά σχήματα και εξετάζεται η επέκτασή του δημιούργησε ερωτήματα.
Ερωτήματα, για το εάν η αναφορά αποτέλεσε μια άτυχη στιγμή ή αναίρεση μιας κεντρικής κυβερνητικής επιλογής για ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης που υποστηρίχθηκε από την προηγούμενη πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΑΤ, τον αρμόδιο αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών και, βεβαίως, τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
