Το βαμβάκι βρίσκεται σε σταυροδρόμι και, ανάλογα με τις επιλογές που θα γίνουν σήμερα, θα κριθούν το μέλλον και η πορεία του για τα πολλά επόμενα χρόνια.
Ως βιομηχανική καλλιέργεια, χρησιμοποιεί μεγάλες ποσότητες εισροών και φυσικών πόρων και αφήνει μεγάλο περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Είναι για τους λόγους αυτούς που δέχεται σοβαρές πιέσεις από όσους προτείνουν την αντικατάστασή του ως πρώτης ύλης από τεχνητές ίνες.
Πιέσεις, επίσης, δέχεται από τις φυσικές καταστροφές των τελευταίων μηνών, πρωτίστως στη Θεσσαλία, τη μεγαλύτερη βαμβακοπαραγωγική ζώνη της χώρας.
Πιεστικά λειτουργούν, τουλάχιστον κατά το αρχικό στάδιο, και κάποιες πρώτες σκέψεις όσων εμφανίζονται να εμπλέκονται στη συγγραφή της λεγόμενης «Ολλανδικής Πρότασης» για τη Θεσσαλία, οι οποίοι κάνουν λόγο για μερική αντικατάστασή του.
Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα έπαψε προ πολλού να διαθέτει καθετοποιημένη κλωστοϋφαντουργία, η πρωτογενής παραγωγή βαμβακιού, καθώς και η πρώτη του επεξεργασία, ο εκκοκκισμός, δημιουργούν εθνικό πλούτο και εξαγωγές πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, κάνοντάς μας παγκόσμιους «παίκτες».
Η μελέτη του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών στην «ΥΧ», σήμερα, τεκμηριώνει με επιστημονικό τρόπο μέσα από ποιες καλλιεργητικές διαδικασίες μπορεί να μειωθεί το αποτύπωμα άνθρακα του βαμβακιού, πώς μπορεί το προϊόν αυτό να αποκτήσει περιβαλλοντικούς ισχυρισμούς και να διεισδύσει στις αγορές με νέες αξιώσεις και δυναμισμό. Τέλος, η μελέτη υπολογίζει την ενίσχυση που πρέπει να καταβληθεί στους βαμβακοπαραγωγούς, για τις επιπλέον ενέργειες που πρέπει να υλοποιήσουν.
Σε κάθε περίπτωση, το εγχείρημα αυτό αποτελεί την πρώτη έμπρακτη εφαρμογή ευρείας κλίμακας για τη μετάβαση στην πράσινη και ψηφιακή εποχή, και από την έκβασή του θα κριθεί και η ικανότητά μας να παρακολουθήσουμε τις απαιτήσεις της εποχής που έχει ήδη φθάσει.
