Οι αγροτικές πολιτικές της ΕΕ και των ΗΠΑ έχουν αλλάξει αρκετά μέσα στα τελευταία 25 χρόνια, κυρίως αποκλίνοντας μεταξύ τους. Μια σύντομη αποτίμηση αυτών των αλλαγών, αλλά και του τι εκφράζει το κάθε μοντέλο, επιχείρησε ο ειδικός Pat Westhoff σε άρθρο του για λογαριασμό της Columbia Daily Tribune.
Σύμφωνα με τον Westhoff, διευθυντή του Ινστιτούτου Έρευνας, Τροφίμων και Αγροτικής Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι και καθηγητή Αγροτικής Οικονομίας και Εφαρμοσμένων Οικονομικών, το μόνο που παραμένει ίδιο είναι ότι «και τότε και τώρα, οι πολιτικές της ΕΕ και των ΗΠΑ εξακολουθούν να παρέχουν δισεκατομμύρια δολάρια ετήσιας ενίσχυσης στον αγροτικό τομέα.
Οι συνολικές δημοσιονομικές δαπάνες για τη γεωργία και οι δαπάνες ανά στρέμμα είναι μεγαλύτερες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά το μεγαλύτερο μέσο μέγεθος εκμετάλλευσης στις ΗΠΑ σημαίνει ότι οι αγροτικές επιδοτήσεις των ΗΠΑ είναι μεγαλύτερες ανά αγρόκτημα».
Τούτου λεχθέντος, η φύση αυτής της υποστήριξης έχει αλλάξει πολύ σε ΕΕ και ΗΠΑ, με διαφορετικούς όμως τρόπους. «Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, οι σταθερές ετήσιες πληρωμές αντιπροσώπευαν το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών του αγροτικού προγράμματος των ΗΠΑ. Το κόστος του φορολογούμενου του προγράμματος ασφάλισης των καλλιεργειών ήταν μέτριο και οι δαπάνες διατήρησης ήταν περιορισμένες εκτός ενός μακροπρόθεσμου προγράμματος αγρανάπαυσης» ισχυρίζεται ο Westhoff.
«Τώρα, οι σταθερές ετήσιες ενισχύσεις έχουν αντικατασταθεί από προγράμματα που αποζημιώνουν τους αγρότες για τις χαμηλές τιμές παραγωγού ή τα χαμηλά εισοδήματα. Το πρόγραμμα ασφάλισης των καλλιεργειών βρίσκεται σε καλό δρόμο, ώστε να αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο μερίδιο της ομοσπονδιακής στήριξης στη γεωργία την επόμενη δεκαετία.
Το μεγαλύτερο μέρος της αυξημένης ομοσπονδιακής υποστήριξης για τις προσπάθειες διατήρησης στοχεύει τις χρησιμοποιούμενες εκτάσεις». Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αντίθετα, παρέχει μεγάλο μέρος της υποστήριξής της μέσω σταθερών ετήσιων ενισχύσεων, ενώ μεγάλο μέρος της υπόλοιπης χρηματοδότησης αποσκοπεί στην ενθάρρυνση των αγροτών να επιτύχουν περιβαλλοντικούς στόχους.
«Η ασφάλιση των καλλιεργειών δεν αποτελεί σημαντικό μέρος του διχτυού ασφαλείας των γεωργικών εκμεταλλεύσεων και ελάχιστες ενισχύσεις συνδέονται με τα τρέχοντα επίπεδα γεωργικής παραγωγής ή τις τιμές», λέει ο Westhoff.
«Ίσως η μεγαλύτερη αλλαγή στην Ευρώπη είναι ότι αυτό που κάποτε ονομαζόταν ταιριαστά «Κοινή Αγροτική Πολιτική» δεν είναι πλέον τόσο «κοινό». Οι επιμέρους χώρες έχουν μεγάλη διακριτική ευχέρεια στον καθορισμό των τοπικών πολιτικών, αν και οι κανόνες που συμφωνήθηκαν στις Βρυξέλλες εξακολουθούν να παρέχουν ένα πλαίσιο».
