Τέσσερις δημόσιες αναφορές σε πρόσφατο συνέδριο καταδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος του βασικού γαλακτοκομικού μας προϊόντος, της φέτας.
Η πρώτη προήλθε από ιδιοκτήτη μεγάλης επιχείρησης, ο οποίος ανέφερε ότι τον κλάδο χωρίζουν μεγάλες διαφορές, χωρίς αυτό, κατά τη γνώμη του, να είναι απαραίτητα αρνητικό.
Η δεύτερη προήλθε από τον πρόεδρο της Διεπαγγελματικής Οργάνωσης Φέτας, στέλεχος επίσης μεγάλης επιχείρησης, που τόνισε ότι πρέπει να κάνουμε όλοι την ίδια φέτα.
Η τρίτη προήλθε, επίσης, από στέλεχος επιχείρησης, που ανέφερε ότι οι μικροί και οι μεσαίοι κτηνοτρόφοι σύντομα δεν θα υπάρχουν.
Η τέταρτη σχετίζεται με τα όσα είπε ο εκπρόσωπος του «ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ».
Η έλλειψη προσωπικού και η εμπειρία άλλων χωρών, χωρίς ωστόσο να τις κατονομάσει, οδηγούν κατά τη γνώμη του στην επιλογή ότι ζητήματα που σχετίζονται με τις τιμολογήσεις και τους ελέγχους πρέπει να αναληφθούν από τη Διεπαγγελματική.
Με απλά λόγια, ο ελεγχόμενος να έχει ταυτόχρονα και την ιδιότητα του ελεγκτή.
Ή ένας υπάλληλος της Διεπαγγελματικής να ελέγχει ουσιαστικά τον εργοδότη του και να βγάζει στη δημοσιότητα τις περιπτώσεις νοθείας της προηγούμενης περιόδου που προήλθαν από μέλη της.
Την παρέμβαση της Επιτροπής Ανταγωνισμού, βέβαια, θα προκαλούσε και η συζήτηση του καθορισμού τιμών, καθώς αποτελεί κλασική περίπτωση εναρμονισμένων πρακτικών.
Εξίσου «ακραία» ακούστηκε ακόμη μία άποψή του. Η έλλειψη γραφείων του ΕΛΓΟ στο εξωτερικό μάς οδηγεί στην επιλογή να αναθέσουμε τους ελέγχους γνησιότητας της φέτας στον αντίστοιχο εθνικό οργανισμό της χώρας αυτής. Δηλαδή, ας πούμε, να αναθέσουμε στον αντίστοιχο ΕΛΓΟ της Δανίας να ελέγχει για λογαριασμό μας τη γνησιότητα των ελληνικών προϊόντων στις σκανδιναβικές αγορές.
Είναι γεγονός ότι έχουμε μεγάλη απόσταση να διανύσουμε έως ότου μπορέσουν η Διεπαγγελματική και ο ΕΛΓΟ να παρακολουθήσουν τις ανάγκες της εποχής.
