Η ασφάλιση της παραγωγής αποτελεί το τελευταίο «καταφύγιο» άσκησης «εθνικής πολιτικής» στον πρωτογενή τομέα. Με το κανονιστικό πλαίσιο της ΚΑΠ να περιορίζει τέτοιες παρεμβάσεις μόνο σε διασταλτικές ερμηνείες μέτρων, όπως τα de minimis και οι Συνδεδεμένες Ενισχύσεις (και με τον κίνδυνο βέβαια μελλοντικών καταλογισμών, όταν επαναλαμβάνονται λάθη του παρελθόντος), οι εξελίξεις στον ΕΛΓΑ βρίσκονται στο επίκεντρο και για κάποιους επιπλέον λόγους. Αφενός, γιατί η κλιματική αλλαγή θέτει την ασφάλιση από φυσικές καταστροφές σε νέο πλαίσιο. Αφετέρου, γιατί οι αυξομειώσεις των διεθνών τιμών αγροτικών προϊόντων παραμένουν μεγάλες, γεγονός που θέτει τη θέσπιση ασφάλισης έναντι οικονομικών κινδύνων ως σοβαρό ενδεχόμενο και στην Ελλάδα.
Με αυτά τα δεδομένα, οι προτάσεις που καλούνται να διατυπώσουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι πρέπει να απαντήσουν σε ζητήματα όπως:
✱ Ποια βήματα πρέπει να κάνει ο Οργανισμός, ώστε να προσαρμοσθεί στις απαιτήσεις της νέας ΚΑΠ ή της «Πράσινης Συμφωνίας».
✱ Τι ακριβώς σημαίνει για τα οικονομικά του αγρότη η επέκταση σε νέους ασφαλιστικούς κινδύνους;
✱ Ποιος θα πρέπει να είναι ο ρόλος των ιδιωτικών ασφαλιστικών επιχειρήσεων στο νέο τοπίο;
✱ Πώς θα βελτιωθεί η λειτουργικότητα του Οργανισμού, ώστε να αποζημιώνει σε συντομότερο χρονικό διάστημα;
✱ Ποιος είναι ο ρόλος των νέων τεχνολογιών;
✱ Με ποιες διαδικασίες θα υπερβεί την άνιση μεταχείριση, που συχνά παρατηρείται υπέρ κάποιων περιοχών ή προϊόντων;
Μπορεί, βέβαια, κάποια από τα παραπάνω να απαιτούν προεργασίες και εμπειρογνωμοσύνη καλών πρακτικών και τρίτων χωρών. Ίσως, τελικά, αυτός να είναι και ένας τρόπος οριοθέτησης του πειρασμού που μέρος του πολιτικού συστήματος βλέπει τον ΕΛΓΑ περισσότερο ως κοινωφελές ίδρυμα μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων παρά ως ένα σύγχρονο εργαλείο υποστήριξης της ανάπτυξης και διασφάλισης του αγρότη, σε απρόβλεπτες εποχές.
