Την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, τα παιδιά έβγαιναν το ηλιοβασίλεμα και με το κόλεντο (ξύλινο σφυρί) χτυπούσαν τις εξώπορτες των σπιτιών και τραγουδούσαν. Οι νοικοκυρές έδιναν στα παιδιά σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, σταφίδες και οι συγγενείς κάποιο νόμισμα. Ο κ. Μυλωνάς εξηγεί ότι το βραδινό τραπέζι στρωνόταν με την κρεατόπιτα που ψηνόταν στο τζάκι. «Και στην κρεατόπιτα η νοικοκυρά έφτιαχνε το σήμα του σταυρού, έβαζε νόμισμα τυλιγμένο με κόκκινη κλωστή, ένα κομμάτι κληματσίδα από κληματόβεργα και όσοι είχαν ζώα ένα άχυρο κι ένα κομμάτι κρανιά, για να είναι γεροί.
Ο νοικοκύρης θύμιαζε, έκοβε μερίδες για τον Αϊ Βασίλη, το σπίτι και όλη την οικογένεια με σειρά ηλικίας. Αυτός που έβρισκε το νόμισμα ήταν τυχερός, όποιος τύχαινε την κληματόβεργα θα ήταν υπεύθυνος για τα αμπέλια». Την επόμενη μέρα στις 12:00, ο νοικοκύρης έπαιρνε από το σπίτι φασόλια, ρεβίθια, σιτάρι, καλαμπόκι, ανάλογα με τις καλλιέργειες που έσπερνε, και τα έριχνε από εκεί που τρέχει το νερό στη βρύση της γειτονιάς λέγοντας «όπως τρέχει το νερό να τρέχει το μπερεκέτι μας».
Οι μέρες κυλούσαν με επισκέψεις σε συγγενικά σπίτια. Ο κ. Μυλωνάς αναφέρει ότι από την Παραμονή των Χριστουγέννων μέχρι την Παραμονή των Φώτων δεν έπλεναν, ούτε λούζονταν, γιατί τα νερά ήταν μαγαρισμένα από τους Καλικάντζαρους κι επίσης δεν κυκλοφορούσαν αργά, εκτός αν είχαν φανάρι μαζί τους.
«Την Παραμονή των Φώτων, πήγαιναν νύχτα στην εκκλησία κι έπαιρναν αγιασμό να ρίξουν στο σπίτι και το βράδυ γυρνούσε ο ιερέας στα σπίτια και φώτιζε. Ήταν μέρα που νήστευαν και από λάδι και την επόμενη πήγαιναν στην εκκλησία. Με το πέρας της λειτουργίας γινόταν ο αγιασμός στο σιντριβάνι της πλατείας, όπου έριχναν τον σταυρό», καταλήγει.
