Την απόφασή της να ασχοληθεί με το μπόλιασμα των δέντρων την είχε πάρει από μικρό παιδί, βλέποντας τον πατέρα της να ασκεί ένα επάγγελμα διαφορετικό, που στα μάτια της αποπνέει έντονη δημιουργικότητα. Για τη Στέλλα Παπανδριανού, το μπόλιασμα ήταν μονόδρομος και ήταν αποφασισμένη να τον ακολουθήσει, κάτι που αυτόματα σήμαινε πως έπρεπε να ξεπεράσει την αμφισβήτηση του ανδρικού φύλου.
Σήμερα, 35 χρόνια μετά, συνεχίζει με το ίδιο πάθος όπως στο ξεκίνημά της. «Όταν έφτασα στα 18 μου, ξεκαθάρισα στον πατέρα μου ότι θα ακολουθήσω επαγγελματικά τον δικό του δρόμο, μπολιάζοντας τα δέντρα. Η απάντηση του πατέρα μου ήταν αρνητική, εξηγώντας μου ότι η δουλειά αυτή είναι αντρική, ο κόσμος δεν θα εμπιστευτεί γυναίκα και ότι θα αντιμετώπιζα πολλά άλλα εμπόδια», εξηγεί στην «ΥΧ».
«Ήρθα για να μείνω»
Η επιμονή της, όμως, να μείνει στον χώρο ανάγκασε τον πατέρα της να της δώσει την πρώτη της ευκαιρία, αναλαμβάνοντας το χωράφι ενός ναυτικού για μπόλιασμα. «Ήρθα για να μείνω», τονίζει η Στέλλα, καθώς τα μπολιάσματα είχαν απόλυτη επιτυχία. Έτσι, η αρχική άρνηση του πατέρα της μετατράπηκε στη συνέχεια σε στήριξη. «Στα πρώτα δύο με τρία χρόνια, ο πατέρας μου ήταν εγγυητής σε όποια δουλειά και να έκανα, και κάθε φορά που κάποιος με αμφισβητούσε, η απάντησή του ήταν “μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ”».
Η επιβεβαίωση των δυνατοτήτων της ήρθε μέσα από τα αποτελέσματα της δουλειάς της. Η αξιοπιστία ήταν και το κλειδί, ώστε ο κόσμος να σταματήσει να ψάχνει τον πατέρα της και να επικοινωνεί κατευθείαν με την ίδια, με αποτέλεσμα να αποκτήσει και τη δική της πελατεία.
«Έχω δει χωράφι με 1.000 δέντρα να έχει ζημιά στα 990!»
Χρειάστηκε να περάσει μια δεκαετία για να μπορέσει η Στέλλα να ξεφύγει από τα στενά όρια της Αργολίδας και να ταξιδέψει σε όλη την Πελοπόννησο, μέχρι και την Κρήτη. Σήμερα θυμάται ότι «τη δεκαετία του 2000, ο κόσμος δεν μπόλιαζε εύκολα τα δέντρα, είτε από φόβο, είτε από άγνοια. Είχαν βγει τότε και πολλοί τυχαίοι που έκαναν ζημιά, αφού μπόλιαζαν με παλιές μεθόδους, με καταστροφικά αποτελέσματα.
Έχω δει χωράφι με 1.000 δέντρα να έχει ζημιά στα 990! Αντιλαμβάνεστε το μέγεθος της ζημιάς; Αυτοί όμως είχαν προπληρωθεί. Εγώ κατάφερα να πετύχω να πληρώνομαι για την εργασία μου, αφού ο πελάτης έβλεπε τα αποτελέσματα».
Έχοντας εργαστεί σε Πελοπόννησο και Κρήτη, έχει άποψη για το μέλλον των εσπεριδοειδών, αλλά και τις τάσεις που διαμορφώνονται μέσα από τα μπολιάσματα.
«Αν πας για την αρπαχτή και κάνεις εμβολιασμούς σε λάθος μέρη, τότε απλά το κέρδος θα είναι πρόσκαιρο.»
Αναφερόμενη στην Αργολίδα, τονίζει ότι «έχουμε εγκλωβιστεί στα πορτοκάλια Μέρλιν, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση, αφού τα δέντρα γερνάνε και έτσι μειώνεται η παραγωγή συνεχώς. Τώρα, πλέον, οι παραγωγοί αναζητούν νέες ποικιλίες σε μανταρίνια και πορτοκάλια, προκειμένου να μπορέσουν αντεπεξέλθουν στις ανάγκες που υπάρχουν».
Σε ό,τι αφορά τη διαμόρφωση των νέων τάσεων, η Στέλλα μάς εξηγεί ότι «οι αλλαγές που γίνονται απαιτούν προσαρμογή στα δεδομένα της περιοχής και αν κάποιος κάνει λάθος επιλογή, τότε αυτός που θα πρέπει να τον προστατέψει είναι αυτός που κάνει τους εμβολιασμούς. Αν πας για την αρπαχτή και κάνεις εμβολιασμούς σε λάθος μέρη, τότε απλά το κέρδος θα είναι πρόσκαιρο. Στην Αργολίδα, πάντως, επικρατεί το μανταρίνι Νόβα, το πορτοκάλι Lane Late και η Κλημεντίνη. Λεμόνι μπαίνει με προσοχή, σε μέρη όπου δεν υπάρχει πάγος».
Καταξίωση
Η Στέλλα όμως δεν σταματά εδώ, καθώς μοιράζεται και τη γνώση της. Πρόσφατα, με έγκριση της διευθύντριας των Αγροτικών Φυλακών Τίρυνθας, Ευαγγελίας Κατερίνη, προσκλήθηκε στο πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου «Αναπτύσσοντας δεξιότητες ζωής στους έγκλειστους». Η παρουσία της εκεί οδήγησε την Άλκηστις Κοντογιάννη, ομότιμη καθηγήτρια ΤΘΣ του πανεπιστημίου να γράψει πως «υπάρχει μια γυναίκα δυναμική, δημιουργική τεχνίτρια, που παρεμβαίνει στη φύση με στόχο να την κάνει καλύτερη».
