H δικαίωση του καθηγητή Αγροτικής Οικονομίας, Λεωνίδα Λουλούδη

της Τάνιας Γεωργιοπούλου

Ήταν κατακαλόκαιρο, Ιούλιος, πριν από δύο χρόνια, όταν έμαθα ότι πέθανε. Ξέρω, συνηθίζεται να λέμε «έφυγε», φαντάζει πιο κομψό και λιγότερο τετελεσμένο. Όπως και να έχει, ο Λεωνίδας Λουλούδης, καθηγητής Αγροτικής Οικονομίας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο και αντιπρύτανης στο ίδιο ΑΕΙ για μια επταετία, εκείνη την Κυριακή του Ιουλίου στα 67 του χρόνια άφησε αυτόν τον κόσμο.

Δυστυχώς, δεν μπορώ να καυχηθώ ότι ήταν φίλος μου, είχαμε συνεργαστεί, όμως, επαγγελματικά και μου είχε μάθει πολλά. Ήταν πραγματικά μεγάλη τύχη που τον «συνάντησα» στην αρχή της καριέρας μου, όχι μόνο γιατί μου έμαθε πολλά για τα αγροτικά πράγματα που ούτε φανταζόμουν, αλλά κυρίως γιατί με έμαθε να διαβάζω και αλλιώς τις αγροτικές ειδήσεις και τους αριθμούς. Να σκέφτομαι, να ερμηνεύω, να συγκρίνω. Απαντούσε με μεγάλη προθυμία σε κάθε, ίσως αφελή, ερώτησή μου. Από τις συζητήσεις μαζί του –δεν βαριόταν ποτέ να συζητάει– απέκτησαν νόημα και συμπαγές περιεχόμενο οι λέξεις οικολογία, προστασία του περιβάλλοντος, βιολογική γεωργία.

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ο Λεωνίδας Λουλούδης μίλαγε για τη γεωργία που πηγαίνει μαζί με την προστασία του περιβάλλοντος και την οικολογία, πολλοί τον κοίταζαν ζαρώνοντας το μέτωπο με απορία ανάμεικτη με δυσαρέσκεια. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους αγρότες.

Όμως, έχει ο καιρός γυρίσματα και αυτά που έλεγε υιοθετήθηκαν από τους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έγιναν «προαπαιτούμενα». Αν θέλει να μάθει κανείς το βιογραφικό του, το ακαδημαϊκό του έργο, την καριέρα του και τις πολιτικές του παρεμβάσεις είναι εύκολο. Εγώ θα περιοριστώ σε ένα μεγάλο ευχαριστώ, σαν αυτό που απευθύνει ένας ευγνώμων μαθητής σε έναν καλό, υπομονετικό δάσκαλο.

Το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο τη Δευτέρα 6 Ιουνίου θα πραγματοποιήσει εκδήλωση στη μνήμη του.