Οι ενδοκυβερνητικές διαιρέσεις αποτελούν νόρμα στην αμερικανική πολιτική τα τελευταία 50 χρόνια.
Από αυτή την άποψη, η νίκη Τραμπ στις ενδιάμεσες εκλογές θεωρείται άκρως φυσιολογική έκβαση. Οι ψηφοφόροι βίωσαν δύο χρόνια ανεξέλεγκτης Ρεπουμπλικανικής κυριαρχίας στην Ουάσινγκτον και αποφάσισαν ότι πλέον πρέπει να επέλθουν αλλαγές.
Η διάσπαση Γερουσίας και Βουλής των Αντιπροσώπων κατέδειξε ότι οι κομματικές διαιρέσεις εντείνονται αντί να επιλύονται. Οι διαφορές μεταξύ των ψηφοφόρων στις πόλεις και την ύπαιθρο, καθώς και μεταξύ των λευκών Αμερικανών χωρίς πανεπιστημιακό πτυχίο, εξακολουθούν να διευρύνονται. Εντούτοις, η επίτευξη πλειοψηφίας το 2020 αποτελεί ένα από τα κυριότερα εμπόδια που αντιμετωπίζουν τα κόμματα.
Παρόλο που ο Τραμπ χαίρει ευρείας στήριξης από κάποιους λευκούς ψηφοφόρους της εργατικής τάξης –οι οποίοι προηγουμένως είχαν υποστηρίξει τον Ομπάμα–, οι Ρεπουμπλικάνοι δεν έχουν καταφέρει επί του παρόντος να απορροφήσουν αυτούς τους ψηφοφόρους στο κόμμα τους.
Το πλήγμα για τους Δημοκρατικούς παραμένει ισχυρό, καθώς «μεγάλες προοδευτικές ελπίδες» εξανεμίστηκαν, λόγω της απογοητευτικής απόδοσης των υποψηφίων. Ενδεικτικά παραδείγματα αποτελούν ο Andrew Gillum στη Φλόριντα, η Stacey Abrams στη Τζώρτζια, ο Beto O’Rourke στο Τέξας, η Kara Eastman στη Νεμπράσκα και ο Randy Bryce στο Ουισκόνσιν.
Σε κάθε περίπτωση, την επαύριον των ενδιάμεσων εκλογών, αυτό που μπορούμε ρεαλιστικά να αναμένουμε είναι δύο ακόμη χρόνια κοινωνικών διαιρέσεων, έντονων κομματικών αντιπαραθέσεων και κυβερνητικής αστάθειας.
