Δίκαιη ανάπτυξη, λοιπόν. Προηγήθηκαν η ανάπτυξη των επιτυχιών, η πράσινη ανάπτυξη, η ανάπτυξη με δανεικά, η ανάπτυξη του τρίτου δρόμου, και όσο πάμε προς τα πίσω, μια αρκετά δημιουργική και πληθωρική λίστα αναπτυξιακών συνθημάτων. Τέλος πάντων, για αυτή την εποχή ας επικεντρωθούμε στην δίκαιη αγροτική ανάπτυξη.
Με ποιον στόχο;
Αυτονόητα, η προφανής απάντηση είναι το πώς τα περίπου 10,5 δισ. ευρώ των εκροών του γεωργικού κλάδου (με αναλογία περίπου 7 δισ. ευρώ για την γεωργία και 3,5 δισ. ευρώ για την κτηνοτροφία) θα γίνουν περισσότερα. Εύλογα, με κυρίαρχο εργαλείο την αξιοποίηση των περίπου 5,5 δισ. ευρώ δημόσιας δαπάνης του Προγράμματος Αγροτικής Ανάπτυξης 2014 – 2020.
Ναι, του προγράμματος που μόλις προ τριών μηνών έλαβε χώρα η 1η Επιτροπή Παρακολούθησης. Σωστά, αυτού του προγράμματος, που ακόμη δεν έχει προκηρυχθεί κάποιο μέτρο. Αναφερόμαστε σε αυτό το πρόγραμμα που προβλέπει περίπου 30 εκατ. ευρώ για τη σύσταση ομάδων και οργανώσεων παραγωγών, σε απόλυτη «συνέπεια» δηλαδή με τον πλέον πρόσφατο νόμο του ΥΠΑΑΤ για τη στήριξη αυτού του τύπου του συνεταιρίζεσθαι. Ένα πρόγραμμα που ξεκινά καθυστερημένα, ακολουθώντας ωστόσο την συνηθισμένη πρακτική προηγούμενων προγραμμάτων, να αδυνατεί πριν εκκινήσει να έχει έτοιμη την υποδομή παροχής γεωργικών συμβουλών, που αποτελεί βασική κοινοτική προϋπόθεση επιτυχούς αξιοποίησης των διαθέσιμων πόρων. Ένα πρόγραμμα που, αν και σε ένα μέτρο έχει ανειλημμένες υποχρεώσεις της τάξης των 150 εκατ. ευρώ, στο ίδιο μέτρο προβλέπει επιπλέον 600 εκατ. ευρώ. Μια μεγάλη λίστα με παράδοξα και αστοχίες, με μόνη ελπίδα την αναθεώρησή του πριν ακόμη επί της ουσίας ξεκινήσει.
Η θέση του νέου ενωτικού φορέα των αγροτών και των συνεταιριστών είναι ξεκάθαρη. Επιθυμεί την ανατροπή. Την ολική και οριστική ανατροπή καθεστωτικών μικροπολιτικών πρακτικών που ουδεμία σχέση έχουν με ανάπτυξη. Τα διαθέσιμα κονδύλια, τόσο του ΠΑΑ, όσο και των άλλων χρηματοδοτικών εργαλείων, οφείλουν να αξιοποιηθούν εξ ολοκλήρου για την αύξηση της αγροτικής παραγωγής και για να μεγαλώσει η πίτα των 10,5 δισ. ευρώ. Φτάνει πια με την δημοσιοϋπαλληλική διαχρονική οκνηρία ηγεσίας και στελεχών του ΥΠΑΑΤ, που έχουν ανάγει σε κανόνα εργασίας τη στείρα αναπαραγωγή αντιγραμμένων μέτρων και προκηρύξεων δίχως αναπτυξιακό πρόσημο. Ας τελειώσει οριστικά η πρακτική μέτρων τύπου πριμ, μιας και είναι προφανές ότι οι αγρότες είναι επιχειρηματίες και όχι αθλητές. Ποιο το νόημα, άραγε, αποσπασματικών μέτρων που δεν προωθούν συνέργειες και δεν αναδεικνύουν την τεχνολογία και την καινοτομία; Ποια η ουσία να μην υπάρχει καμία διαβούλευση με αυτούς που αποτελούν τα υποκείμενα των μέτρων;
Δεν μας ακούν. Θα φωνάξουμε μέχρι να μας ακούσουν.
Δεν μας καταλαβαίνουν. Θα τα πούμε πολλές φορές.
Δεν μας υπολογίζουν. Θα γίνουμε πολλοί και θα είμαστε ενωμένοι.
Δεν μας θέλουν. Θα τους παρασύρουμε με τη δύναμη των ιδεών μας.
Η αγροτική και συνεταιριστική φωνή έρχεται για να ακουστεί, να κατανοηθεί, να ληφθεί υπόψη και να αλλάξει την αντίληψη του αγροτικού επιχειρείν στον τόπο μας.
Γ.Κ.
