Η κυβέρνηση της Ιταλίας δέχτηκε να μειώσει τον στόχο για το έλλειμμα στο 2% του ΑΕΠ το επόμενο έτος. Το γεγονός αυτό αποτελεί απροσδόκητη τροπή, αν αναλογιστεί κανείς την επιμονή του κυβερνητικού σχήματος να αψηφήσει τους «γραφειοκράτες» των Βρυξελλών.
Και οι ανατροπές δεν σταματούν εδώ. Οι Ντι Μάιο και Σαλβίνι αρχικά είχαν συντάξει έναν ογκώδη κατάλογο «δαπανηρών» δεσμεύσεων, συμπεριλαμβανομένης της μείωσης του φόρου εισοδήματος, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που φλέρταραν ακόμη και με την ιδέα της αποχώρησης από το ευρώ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Πλέον, βρίσκονται στην εξουσία και τάσσονται υπέρ της παραμονής στο ενιαίο νόμισμα.
Κατά μία έννοια, ο στόχος του 2,4% για το 2019 δεν αποτελούσε το κύριο πρόβλημα της Ιταλίας. Αντιθέτως, αυτό που εγείρει προβληματισμούς αφορούσε στον υπέρμετρα αισιόδοξο στόχο για υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης, πράγμα που σημαίνει ότι ο δανεισμός ενδεχομένως να ήταν πολύ υψηλότερος από τον προβλεπόμενο.
Εν συνεχεία, υπάρχει η απόφαση να διατηρηθεί το διαρθρωτικό έλλειμμα αμετάβλητο μεταξύ 2019 και 2021 αντί να επιδιωχθεί η ισορροπία του προϋπολογισμού μεσοπρόθεσμα.
Από την πλευρά του, ο πρωθυπουργός Κόντε διαβεβαιώνει ότι ο νέος στόχος δεν θα επηρεάσει τις εμβληματικές πολιτικές της κυβέρνησης, ενώ ταυτόχρονα υπαινίσσεται ότι η Ρώμη θα μπορούσε να βρει κάποια χρήματα μέσω ενός προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων.
Το σκληρό πόκερ μεταξύ Βρυξελλών και Ιταλίας συνεχίζεται, απλώς και οι δύο παίκτες έχουν πολύ λιγότερες μάρκες από ό,τι αρχικά υπολόγιζαν.
Ειρήνη Σωτηροπούλου, δημοσιογράφος Euractiv Ελλάδας
