Τρεις είναι οι μεγάλες προκλήσεις της χρονιάς που έρχεται.
Η πρώτη σχετίζεται με το πώς θα υλοποιήσουμε τα όσα απορρέουν από τη συμφωνία της νέας ΚΑΠ.
Η Ολλανδία, για παράδειγμα, η οποία, ως γνωστόν, έχει το σοβαρότερο πρόβλημα μόλυνσης των εδαφών στην ΕΕ, ανακοίνωσε προχθές το σχέδιο για την «Πράσινη Μετάβαση». Το σχέδιο προβλέπει, εκτός των άλλων, εθνικές δαπάνες 25 δισ. ευρώ, όχι για αλλαγές στους τρόπους εκτροφής, αλλά για τη σφαγή του 1/3 του ζωικού κεφαλαίου.
Άλλες χώρες-μέλη κινούνται σε αντίθετη λογική και προετοιμάζουν δράσεις ενσωμάτωσης νέων παραγωγικών πρακτικών και καινοτομιών, που θα μειώσουν τη χρήση των εισροών χωρίς επιπτώσεις στο τελικό αποτέλεσμα.
Η δεύτερη πρόκληση είναι οι αλλαγές και οι ανακατατάξεις που θα συνεχίσει να επιφέρει η κρίση της πανδημίας στην κατανάλωση προϊόντων αγροδιατροφής και στις εμπορικές ροές.
Υπήρξαν προϊόντα που βγήκαν κερδισμένα από αυτές τις διαδικασίες, αλλά υπήρξαν και προϊόντα που βγήκαν χαμένα. Σε περιοχές που ειδικεύονται σε προϊόντα της πρώτης περίπτωσης, για παράδειγμα, καταγράφεται κατακόρυφη αύξηση της ζήτησης αγοράς αγροτικής γης.
Αντίθετα, σε περιοχές που ειδικεύονται στην παραγωγή προϊόντων που χτυπήθηκαν από τις επιπτώσεις της πανδημίας, παρατηρούνται φαινόμενα αγροτικής εξόδου.
Η τρίτη πρόκληση, τέλος, η οποία συνδέεται και με τα παραπάνω, αφορά τις επιπτώσεις της ανεξέλεγκτης πορείας των συντελεστών του κόστους παραγωγής.
Είναι γεγονός ότι η διαδικασία αυτή θα επιφέρει μεγάλη ανακατανομή εισοδημάτων και πλούτου σε παγκόσμιο επίπεδο.
Είναι γεγονός ότι σε πολλές χώρες-μέλη της ΕΕ παρατηρούνται φαινόμενα φυγής αγροτών.
Είναι γεγονός ότι σε άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα στη Γαλλία ή στην Ιρλανδία, παρατηρούνται φαινόμενα μιας πιο «βιομηχανικού τύπου» αγροτικής παραγωγής.
Το βέβαιο είναι ότι έχουμε μπροστά μας εξελίξεις με έντονο «διαρθρωτικό αποτύπωμα» και συχνά οι πιο χαμένοι είναι οι πιο απροετοίμαστοι.
