Όταν οι αγρότες των ΗΠΑ… παθιάστηκαν με τον Τραμπ

Πώς ο νέος πλανητάρχης τους «μάγεψε» και τι σημαίνει αυτό για τους συναδέλφους τους στον υπόλοιπο κόσμο 

«Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον» μετά τη νίκη κατά κράτος του Ντόναλντ Τραμπ και των ρεπουμπλικάνων που κατάφεραν να πάρουν και τον έλεγχο της Bουλής των Aντιπροσώπων των ΗΠΑ και της Γερουσίας. Η προεκλογική καμπάνια του στηρίχθηκε στην υπόσχεση να αποδώσει ξανά στις ΗΠΑ το μεγαλείο τους.

Αυτή άλλωστε η υπόσχεση βρήκε ανταπόκριση και στον αγροτικό κόσμο, που όπως αποδείχτηκε αποτέλεσε έναν από τους μεγάλους υποστηρικτές του. Και πώς άλλωστε να μη συμβεί αυτό, αφού η παραχολογία του Τραμπ εστίασε στη μείωση των φορολογικών συντελεστών, στην τιμωρητική επιβολή δασμών εισαγόμενων προϊόντων και την αναπτέρωση του εθνικού φρονήματος. «Ένας σημαντικός αριθμός Αμερικανών, λευκών που ζουν κυρίως σε αγροτικές περιοχές, δεν συμμερίζονται την ιδέα για το τι πραγματικά είναι η Αμερική. Γι’ αυτούς όλα έχουν να κάνουν με το αίμα και τη γη, για την παραδοσιακή πατριαρχία και τη φυλετική ιεραρχία» σχολίαζε την επομένη των εκλογών ο Αμερικανός οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν.

Όταν οι αγρότες των ΗΠΑ… παθιάστηκαν με τον Τραμπ

Ο δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας, λοιπόν, κατάφερε να επεκτείνει την επιρροή του από τις παραδοσιακά «κόκκινες πολιτείες» (το χρώμα των Ρεπουμπλικάνων), σε όσες είχε επικρατήσει κατά τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις ο Μπαράκ Ομπάμα. Χωρίς να έχει στην πραγματικότητα αγροτική ατζέντα και χωρίς να κρύψει τις διατροφικές του επιλογές – οι οποίες απέχουν πολύ από τα προϊόντα της βιολογικής γεωργίας, οι προεκλογικές εξαγγελίες του αποδείχτηκαν αποτελεσματικές.  

Σε μια προσπάθεια να χτίσει το αγροτικό του προφίλ σύστησε στους οπαδούς του τους 64 συμβούλους αγροτικής πολιτικής που είχε στο πλευρό του. Το αγροτικό πρόγραμμα, όμως, του 45ου προέδρου των ΗΠΑ περιορίστηκε προεκλογικά σε γενικές αναφορές και σε πυροτεχνήματα επιθέσεων κατά της εμπορικής δραστηριότητας της Κίνας.

Ο Ντόναλντ Τραμπ υποσχέθηκε να προχωρήσει στην επιβολή δασμών για τα εισαγόμενα προϊόντα από την Κίνα και το Μεξικό (45% και 35% αντίστοιχα), στη μείωση των φορολογικών συντελεστών που επιβαρύνουν τις οικογενειακές εκμεταλλεύσεις -συμπεριλαμβανομένης της διακοπής της διπλής φορολογίας σε περίπτωση θανάτου-, στην κατάργηση του φόρου που πληρώνουν οι αγρότες υπέρ του περιβάλλοντος και στον διαχωρισμό του επισιτιστικού προγράμματος (κουπόνια φαγητού), καθώς όπως υποστηρίζει «η γεωργία δεν αφορά το φαγητό αλλά την εθνική ασφάλεια». Μάλιστα, έχει υποσχεθεί νέες θέσεις εργασίας ειδικά στον τομέα της μεταποίησης.

f3

Στο πλαίσιο της επιθετικής πολιτικής για την υπεράσπιση των αμερικανικών συμφερόντων, έχει απορρίψει τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με την Ασία (TPP) και προτείνει την επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας με τον Καναδά και το Μεξικό (Nafta). «Πρόκειται για τις χειρότερες συμφωνίες», ανέφερε χαρακτηριστικά, ενώ αμφίβολο αναμένεται και το μέλλον της διατλαντικής συμφωνίας με την Ευρώπη (TTIP).  Οι απόψεις του αυτές φαίνεται ότι ενίσχυσαν την απήχησή του σε όλη τη ζώνη των μεσοδυτικών πολιτειών.

Αφοριστικός, όμως, ήταν και απέναντι στη συμφωνία του Παρισιού για το Κλίμα -που στηρίχτηκε στη συνεργασία του Ομπάμα με την Κίνα- την οποία δεσμεύτηκε να ματαιώσει. Ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει την υπερθέρμανση του πλανήτη απάτη που επινοήθηκε από την Κίνα για να κάνει τους Αμερικανούς βιομήχανους μη ανταγωνιστικούς. «Η κλιματική αλλαγή είναι ”hoax” (σ.σ. “απάτη”)» είχε πει χαρακτηριστικά, ενώ σε κάποιες από τις ομιλίες του ανέφερε  ακόμη πως οι ΗΠΑ θα σταματήσουν να συνδράμουν οικονομικά σε προγράμματα του ΟΗΕ σχετικά με το περιβάλλον. Σε άλλα σημεία έχει υποστηρίξει ότι οι ΗΠΑ πρέπει να πετύχουν ενεργειακή ανεξαρτησία, ενώ έχει ταχθεί 100% υπέρ της χρήσης αιθανόλης.

Ουκ ολίγοι αναλυτές επιχειρούν να ερμηνεύσουν τις αποσπασματικές του εξαγγελίες, αλλά μέχρι να μετακομίσει τον Ιανουάριο στο Λευκό Οίκο όλα παραμένουν υποθέσεις εργασίας. Προς το παρόν, η υλοποίηση των δεσμεύσεών του θα σημάνει σοβαρές αναταράξεις στο παγκόσμιο εμπορικό ισοζύγιο που μακροπρόθεσμα θα διαμορφώσουν νέους συσχετισμούς, με το Ηνωμένο Βασίλειο να μην αποκλείεται να παίξει ρόλο – κλειδί στο νέο οικονομικό τοπίο. Και η ΕΕ σίγουρα δεν θα μείνει ανεπηρέαστη…