«Εγγυημένο ιδιότυπο παραδοσιακό προϊόν». Ελάχιστοι Έλληνες αγρότες μπορούν να «μεταφράσουν» τον συγκεκριμένο ορισμό να πουν τι ακριβώς σημαίνει. Και με το δίκιο τους, γιατί ουσιαστικά δεν αφορά, μέχρι στιγμής, τα ελληνικά προϊόντα. Πρόκειται όμως για κατηγορία τροφίμων – προϊόντων που αναγνωρίζονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως ειδικά, ιδιαίτερα και ποιοτικά προϊόντα, αντίστοιχα με τα ΠΟΠ (Προϊόντα Ονομασίας Προέλευσης) και ΠΓΕ (Προϊόντα Γεωγραφικής Ένδειξης). Εγγυημένο Ιδιότυπο Παραδοσιακό Προϊόν νοείται ένα προϊόν που παρασκευάζεται με τρόπο παραγωγής, μεταποίησης ή σύνθεσης που αντιστοιχεί στην παραδοσιακή πρακτική για το εν λόγω προϊόν ή τρόφιμο, ή παράγεται από πρώτες ύλες ή συστατικά που είναι παραδοσιακά.
Πρακτικά, είναι προϊόντα που ακολουθούν τη συνταγή των γιαγιάδων, αλλά μπορούν να παράγονται ή να παρασκευάζονται από οποιονδήποτε, οπουδήποτε. Πρόκειται για μια κατηγορία «ειδικών προϊόντων», με το σήμα τους και με τα όλα τους, που θεσπίστηκε για να δοθεί η δυνατότητα και στις Βόρειες Χώρες της ΕΕ να φτιάξουν μοναδικά προϊόντα διατροφής, και βέβαια να τα προβάλλουν ως τέτοια. Τα ΠΟΠ και ΠΓΕ έχουν αξιοποιηθεί κυρίως από τις χώρες του νότου, την Ελλάδα, την Ισπανία και την Ιταλία που είχαν ειδικά προϊόντα ανά περιοχή, τα οποία μάλιστα καλλιεργούνταν και καλλιεργούνται με συγκεκριμένο τρόπο.
Όμως τα Εγγυημένα Ιδιότυπα Παραδοσιακά Προϊόντα είναι και κάτι παραπάνω. Είναι το άνοιγμα του παιχνιδιού με τίτλο «Ποιοτικά προϊόντα και παγκόσμια αγορά».
Σκεφτείτε το: Σπάζοντας τον δεσμό τόπου παραγωγής- ποιοτικού μοναδικού προϊόντος και πιστοποιώντας απλώς παραδοσιακές συνταγές, δίνεις τη δυνατότητα σε οποιονδήποτε να παράγει οτιδήποτε, οπουδήποτε, αρκεί να μπορεί να αποδείξει ότι χρησιμοποιεί «την παραδοσιακή συνταγή».
Όσα συμβαίνουν, λοιπόν, με τη φέτα, είναι μόνο η αρχή. Γι’ αυτό και έχει μεγάλη σημασία το αποτέλεσμα κάθε μάχης. Ο χώρος που χάνεται δεν ξανακερδίζεται.
