Η ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ για την αύξηση του ποσοστού του πληθυσμού που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού το 2021 αποτελεί ένα από τα θέματα συζήτησης των ημερών.
Βέβαια, τα στοιχεία που είναι μέχρι στιγμής διαθέσιμα στην Ελλάδα αφορούν το σύνολο του πληθυσμού και δεν αναφέρονται στους πολίτες της υπαίθρου.
Ωστόσο, οι τάσεις που καταγράφονται στην ύπαιθρο άλλων χώρων-μελών το 2021, καθώς και η πορεία των δεικτών αυτών στην Ελλάδα μέχρι το 2020 παρουσιάζουν ενδιαφέρον.
Τι καταδεικνύουν αυτά τα δεδομένα:
✱ Στα 2/3 των χωρών-μελών (10 στις 15 για την ακρίβεια), που ανακοίνωσαν στοιχεία για τη φτώχεια το 2021, το ποσοστό του κινδύνου στον αγροτικό πληθυσμό μειώθηκε σε σχέση με το προηγούμενο έτος.
✱ Την τελευταία διαθέσιμη πενταετία, δηλαδή την περίοδο 2015-2020, το ποσοστό των πολιτών που βρισκόταν σε κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού και κατοικούσε στην ελληνική ύπαιθρο μειώθηκε από το 38,6% στο 32,4%, δηλαδή κατά περίπου έξι ποσοστιαίες μονάδες.
✱ Την ίδια περίοδο, το ποσοστό του πληθυσμού που κινδύνευε και κατοικούσε στα αστικά ή ημιαστικά κέντρα ήταν σαφώς μικρότερο, καταδεικνύοντας ότι οι κάτοικοι της ελληνικής υπαίθρου είναι σε δυσμενέστερη θέση από το σύνολο του πληθυσμού.
✱ Στην ύπαιθρο της υπόλοιπης ΕΕ, κατά την ίδια χρονική περίοδο, ο αριθμός όσων κινδύνευαν μειώθηκε μόλις κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες, από το 25% στο 22%.
✱ Η θετικότερη τάση για την Ελλάδα αποκρύπτει έως έναν βαθμό την πραγματικότητα. Πιο συγκεκριμένα, ενώ περίπου ένας στους τρεις κατοίκους της ελληνικής υπαίθρου κινδυνεύει, στην υπόλοιπη ΕΕ ο αριθμός αυτός κατά μέσο όρο ανέρχεται στον έναν προς πέντε περίπου.
Είναι ακριβώς αυτά τα δεδομένα που εξηγούν το φαινόμενο ότι οι κάτοικοι της ελληνικής υπαίθρου βρίσκονται στην τρίτη χειρότερη θέση της ΕΕ, με την εξαίρεση της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας.
Συνεπώς, όσο δεν υλοποιούνται στοχευμένες πολιτικές, όσο η παραγωγικότητα και οι τιμές παραγωγού αποκλίνουν από την υπόλοιπη Ευρώπη, η φτώχεια και οι ανισότητες στην ύπαιθρο θα απειλούν τη συνοχή της.
