«Κεραυνός εν αιθρία» ήταν για ορισμένους η απόφαση της καγκελαρίου, Άγκελας Μέρκελ, να αποχωρήσει από την πολιτική μετά τη λήξη της θητείας της το 2021.
Δεν είναι μόνο το χάρισμα, η αποφασιστικότητα ή η ευγλωττία της που την έκαναν άξια σεβασμού. Όπως ακριβώς και ο μέντοράς της, Χέλμουτ Κολ, η Μέρκελ διαθέτει ήπια ρητορική, που διακρίνεται για τον συνδυασμό μετριοπάθειας, σταθερότητας και ευπρέπειας, χαρακτηριστικά που έχουν συσπειρώσει τους ψηφοφόρους της.
Ωστόσο, πέρα από τους διθυραμβικούς επαίνους, πολλές από τις αποφάσεις της «Mutti» έχουν δεχθεί ιδιαίτερα αρνητικές κριτικές.
Ενδεικτικό παράδειγμα, αποτελεί η επιμονή της στην εφαρμογή των μέτρων λιτότητας και το άνοιγμα των συνόρων στους πρόσφυγες, που θεωρήθηκε η γενεσιουργός αιτία για την άνοδο του ακροδεξιού AfD, επιφέροντας συνακόλουθα σοβαρή πτώση της δημοτικότητάς της.
Εντούτοις, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Pew Research Center σε 25 χώρες, διαπιστώθηκε ότι το 52% των ερωτηθέντων εμπιστεύεται την Μέρκελ περισσότερο από τους ηγέτες της Γαλλίας, της Ρωσίας, της Κίνας και των ΗΠΑ.
Επομένως, ο διάδοχός της θα βρεθεί αντιμέτωπος όχι μόνο με την ισχυρή παρακαταθήκη της, αλλά κυρίως με μείζονες προκλήσεις που αφορούν στην αναμόρφωση της ΕΕ μετά το Brexit, τη θεσμική μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης, τις συγκρούσεις με την κυβέρνηση Τραμπ και την άνοδο του λαϊκισμού.
Αναμφίβολα, 18 χρόνια στο τιμόνι του CDU και 13 στην καγκελαρία, θα ήταν αρκετά για οποιονδήποτε πολιτικό ηγέτη. Εξάλλου, παραφράζοντας τον Νίτσε: «Η πιο μεγάλη τέχνη είναι να ξέρεις να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή».
