Οι κινήσεις στο ΥΠΑΑΤ δείχνουν ότι βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο. Μόνο τις τελευταίες ημέρες, εκτός των άλλων, άνοιξε το μέτρο για τους νεοεισερχόμενους στις ζωοτροφές, ψηφίστηκε το πετρέλαιο, έγινε προσπάθεια να κλείσουν τα μέτωπα που άνοιξαν οι υποσχέσεις του παρελθόντος για τα de minimis στις δενδρώδεις ή για το πρόβλημα της κορινθιακής σταφίδας χωρίς, ωστόσο, ιδιαίτερη επιτυχία και με αντιδράσεις των αγροτών.
Βέβαια, το μεγάλο πρόβλημα του ΟΠΕΚΕΠΕ παραμένει. Για παράδειγμα, η ημερομηνία για το πότε θα ανοίξουν οι πύλες για το επόμενο ΟΣΔΕ συνεχώς αναβάλλεται. Αυτήν τη στιγμή, διαδίδεται η 1η Απριλίου, κάτι που πιστεύουν ελάχιστοι, καθώς αν και βγήκε η υπουργική απόφαση για την εκχώρηση αρμοδιοτήτων, δεν έχουν εκδοθεί οι υπουργικές αποφάσεις για την εφαρμογή των όσων προβλέπει η νέα ΚΑΠ, οι λεπτομέρειες για τη νέα ενιαία ενίσχυση, η προκήρυξη του μηχανογραφικού του Οργανισμού. Όμως, το πιο επιβαρυντικό στοιχείο ίσως είναι η απουσία, όχι μόνο συνεργασίας, αλλά ακόμη και επικοινωνίας, μεταξύ των ανώτατων στελεχών του ΟΠΕΚΕΠΕ και των κεντρικών υπηρεσιών του υπουργείου.
Αν τα παραπάνω αφορούν σε μεγάλο βαθμό ζητήματα διαχείρισης, τις ημέρες αυτές δημοσιοποιήθηκαν κάποιες επιλογές της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΑΑΤ, που αφορούν τον προσανατολισμό του πρωτογενούς τομέα.
Αναφερόμαστε στα Σχέδια Βελτίωσης, που μετά από πολλές αναβολές τελικά προκηρύχθηκαν. Η ενίσχυση των επενδύσεων των αγροτών είναι γενικά μια θετική εξέλιξη. Όμως, σίγουρα η προκήρυξη δεν υπηρετεί τον στόχο του ΥΠΑΑΤ «για την επίτευξη βιώσιμης και ψηφιακής, οικονομικής ανάκαμψης των γεωργικών εκμεταλλεύσεων» και μάλλον παραπέμπει στις λογικές της πεπατημένης και του παρελθόντος.
Εξίσου αρνητικό είναι και κάτι ακόμα. Οι σχετικά μικρότερες εκμεταλλεύσεις αποκλείονται από το Μέτρο, έτσι που τίθεται το εξής ερώτημα: Εάν μια ενδιάμεση στοχευμένη πρόσκληση εξαιρεί την πλειονότητα των αγροτών, πώς θα γίνουν βιώσιμοι και θα παραμείνουν στο επάγγελμα;
