των Ανθής Γεωργίου και Κυριάκου Λάμπρου

Με ασταμάτητη βροχή, τσουχτερό κρύο και τα τζάκια των σπιτιών να καπνίζουν ολημερίς και ολονυχτίς ξεκίνησε το οδοιπορικό και η γνωριμία μας με τον Νομό Αρκαδίας. Αφετηρία μας αποτέλεσε η Τρίπολη, μια πόλη που δεσπόζει επιβλητικά χτισμένη στα 700 μέτρα υψόμετρο (είναι η τρίτη πιο ορεινή πόλη της Ελλάδας) του μαντινειακού οροπεδίου. Για τους κατοίκους της περιοχής, όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική, αφού «εδώ δεν μας πιάνει κακοκαιρία, γιατί είναι χαμηλά σε σχέση με τα χωριά της υπόλοιπης Αρκαδίας». Όπως και να ’χει, εξαρχής αντιληφθήκαμε πως η Αρκαδία (και τα ορεινά της) θα μας προσέφερε ένα διαφορετικό και πλούσιο σε εικόνες οδοιπορικό.

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στην Αρκαδία Στο πλαίσιο του δυνατού της μονοήμερης παραμονής μας, επισκεφτήκαμε γραφικά χωριά και συναντήσαμε συνεταιριστές, παραγωγούς και κτηνοτρόφους. Πρώτη μας στάση η κοιλάδα της Τεγέας και οι εγκαταστάσεις του Αγροτικού Συνεταιρισμού Αρκαδίας, όπου καθημερινά συγκεντρώνονται τόνοι μήλων, αχλαδιών, πατάτας και πατατόσπορου από τους παραγωγούς της περιοχής. Μέσα από συλλογική προσπάθεια, στόχος των μελών της νέας διοίκησης είναι να μετατραπεί σε ζωτικό παραγωγικό πυρήνα της περιοχής.

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στην Αρκαδία

Σαν πίνακας ζωγραφικής με ξεγυμνωμένα δέντρα ήταν η διαδρομή μας προς το Ζευγολατειό. Μηλιές ποικιλίας Πιλαφά και αμπέλια Μαντινείας (προϊόντα ΠΟΠ της αρκαδικής γης), χωρίς το φύλλωμά τους, ήταν παραταγμένες απ’ άκρη σ’ άκρη στον δρόμο. Εκεί, συναντήσαμε και μιλήσαμε με έναν παραγωγό, που τον διακόψαμε από το κλάδεμα των δέντρων του.

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στην Αρκαδία

Κάνοντας τον γύρο του όρους Μαινάλου και οδηγώντας για πάνω από 50 χιλιόμετρα, με τα έλατα, τα ποτάμια και τα πανέμορφα ορεινά χωριά να μας έχουν μαγέψει, βρεθήκαμε στον οικισμό Δάρα Αρκαδίας. Εκεί, δίπλα στο τζάκι, με σπιτικές δίπλες και αχνιστό καφέ, μας υποδέχτηκαν στη μικρή κτηνοτροφική τους μονάδα δύο αδέλφια κτηνοτρόφοι, που παρά τις αντιξοότητες συνεχίζουν να παλεύουν για το μεροκάματο.

Τελικός σταθμός της «ΥΧ» στην Αρκαδία αποτέλεσε το αρχοντικό και γραφικό κεφαλοχώρι Λεβίδι, όπου πάνω από 500 οικογένειες δίνουν τη δική τους μάχη στην καλλιέργεια των δημητριακών και κηπευτικών. Η καθημερινότητά τους είναι δύσκολη, καθώς από τις 05:00 το πρωί είναι στο πόδι. Εκεί, ο χρόνος δεν έχει σημασία γιατί, όπως χαρακτηριστικά μας είπαν, «για να γίνεις αγρότης, πρέπει να πετάξεις το ρολόι από το χέρι». Τίποτε δεν γίνεται χωρίς κόπο: «Μπαίνεις μέσα στη λάσπη, ζαλώνεις το σακί στην πλάτη. Παλεύεις». Αυτή είναι η καθημερινότητα τόσο του αγρότη όσο και των ξένων εργατών, που δουλεύουν στα χωράφια τους, και συνεχίζουν με πείσμα να παλεύουν για μια καλύτερη καθημερινότητα.

Αγροτικός Συνεταιρισμός Αρκαδίας

Το νομοθετικό έλλειμμα τροχοπέδη για τις επενδύσεις

Η δημιουργία Ομάδων Παραγωγών θα ενισχύσει τον Αγροτικό Συνεταιρισμό Αρκαδίας, ώστε να επεκτείνει τις δραστηριότητές του με τυποποίηση, διάθεση και εμπορία των προϊόντων στην εγχώρια και στην ξένη αγορά. Αυτή ήταν η κοινή συνισταμένη των μελών του νέου Διοικητικού Συμβουλίου, που συναντήσαμε στις εγκαταστάσεις στην Τεγέα, την ώρα της διαλογής πατατόσπορου. Ο συνεταιρισμός απαρτίζεται από 450 παραγωγούς (μηλοπαραγωγοί, ελαιοπαραγωγοί, πατατοπαραγωγοί, παραγωγοί δημητριακών) και κτηνοτρόφους. Έκδηλη ήταν η ανησυχία των μελών του ΔΣ, οι οποίοι είναι και οι ίδιοι παραγωγοί, για το μέλλον του συνεταιρισμού, των καλλιεργειών της περιοχής, αλλά και της προοπτικής των προϊόντων τους.

μηλοπαραγωγοί Αρκαδία

Οι Ομάδες Παραγωγών ως απάντηση στο πρόβλημα της μονοκαλλιέργειας

«Βρισκόμαστε στον νομό που αποτελείται περισσότερο από αγρότες και κατά 40% από κτηνοτρόφους. Ως αγρότες, έχουμε τη μονοκαλλιέργεια και το χάσιμο μιας καλλιεργητικής περιόδου μάς εμποδίζει να πληρώσουμε υποχρεώσεις. Στην περιοχή, ο τομέας της γεωργίας παρακμάζει μέρα με τη μέρα. Κάθε χρόνο έχουμε όλο και λιγότερα καλλιεργήσιμα στρέμματα, λιγότερες καλλιέργειες και περισσότερους αγρότες χρεωμένους, είτε στον συνεταιρισμό είτε σε μαγαζιά γεωπόνων», μας λέει ο πρόεδρος του συνεταιρισμού, Θανάσης Τσιοτίνας.

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στην Αρκαδία
Θανάσης Τσιοτίνας, πρόεδρος του συνεταιρισμού

Αυτήν τη στιγμή, μέσω του συνεταιρισμού διοχετεύονται μόνο τα δημητριακά και οι σποροπαραγωγές των δημητριακών και της πατάτας: «Υπάρχουν κάποια προβλήματα, κυρίως στη διάθεση των φρούτων, λόγω της έλλειψης μηχανημάτων. Εφόσον έχουν σταματήσει οι επιδοτήσεις και η δανειοδότηση, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε επενδύσεις. Δεν μπορείς, βασιζόμενος σ’ ένα νομοσχέδιο, που μπορεί να αλλάξει σε έξι μήνες, να κάνεις μια επένδυση 100.000 ευρώ σε διαλογητήριο μήλων ή 30.000 ευρώ σε αποξηραντήριο καλαμποκιών και δημητριακών. Είναι, όμως, στα μελλοντικά μας σχέδια», τονίζει ο Θ. Τσιοτίνας. Ως συνεταιρισμός «πληρώνουμε 400.000 ευρώ τον χρόνο ΦΠΑ, με κύκλο εργασιών γύρω στα 6,5 εκατομμύρια ευρώ, από την παροχή υπηρεσιών, το εργοστάσιο ζωοτροφών, τη σποροπαραγωγή πατάτας και δημητριακών, την αποθήκευση στα μήλα-αχλάδια», λέει.

Ένας αγρότης μεσαίου μεγέθους, όπως μας εξηγεί, για να ξεκινήσει τη χρονιά, χρειάζεται τουλάχιστον 30.000 ευρώ κεφάλαιο από την τσέπη του και να τα πάρει μετά από μήνες: «Εγώ, προσωπικά, είμαι απλήρωτος από σταφύλια από το 2012. Έχουν περάσει τρεις καλλιεργητικές περίοδοι, ακόμη περιμένω και, στο μεταξύ, συνεχίζω να καλλιεργώ αμπέλια».

Αν 100.000 ξένοι εργάτες ασφαλιστούν με τη σημερινή κατώτατη εισφορά, ο ΟΓΑ θα εξυγιανθεί, οι αγρότες θα είναι καλυμμένοι

Στις δυσκολίες που υπάρχουν στον κλάδο των συνεταιρισμών, όσον αφορά τη φορολόγηση και το νομικό πλαίσιο λειτουργίας τους, αναφέρθηκε ο Θ. Τσιοτίνας: «Πρέπει να σταματήσει να αλλάζει κάθε δύο χρόνια ο νόμος, που στο τέλος θα οδηγήσει στην εγκατάλειψη του συνεταιριστικού κινήματος και στην εξάλειψη υγιών συνεταιρισμών. Τα κόμματα, που προσβλέπουν στην εξουσία, πρέπει από κοινού να φτιάξουν έναν νόμο για την επόμενη 20ετία. Να ξέρει ο αγρότης και ο συνεταιρισμός πού θα θέσει τις βάσεις του».

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στην Αρκαδία

Σε ό,τι αφορά το νέο φορολογικό, σημειώνει ότι «με 26% φορολογία και 100% προκαταβολή, ακόμη και ο καλύτερος παραγωγός κάποια στιγμή θα γονατίσει. Πρέπει να βάλουν στο φορολογικό και τις αποσβέσεις. Δεν γίνεται ένα κτήμα που αγοράζει ο αγρότης να του κάνει απόσβεση τον πρώτο χρόνο». Μεγάλο ζήτημα αποτελούν και οι ζημιές: «Εμένα, για παράδειγμα, με έπληξε το χαλάζι τον Οκτώβρη του 2012, όταν μάζευα τα μήλα ΠΟΠ. Καταστράφηκαν περίπου 40 τόνοι μήλα, 18.000 ευρώ ζημιά. Πήρα αποζημίωση 2.800 ευρώ και, την ίδια στιγμή, με ακολουθούν τα χρέη είτε στον συνεταιρισμό είτε στους γεωπόνους, που είχα πάρει για να καλλιεργήσω. Μεγάλο σφάλμα είναι και ο ΕΝΦΙΑ για τους αγρότες. Δεν φορολογείς ποτέ μια μηχανή παραγωγής».

Ο Θ. Τσιοτίνας αναφέρθηκε, επίσης, στο ασφαλιστικό των αγροτών και στο εργόσημο: «Υπάρχει μια μελέτη που συνδέεται και με τα εργόσημα. Αν 100.000 ξένοι εργάτες ασφαλιστούν με τη σημερινή κατώτατη εισφορά, ο ΟΓΑ θα εξυγιανθεί, οι αγρότες θα είναι καλυμμένοι, θα μπορούν να πληρώνουν τα εργόσημα νομότυπα και δεν θα χρειαστεί να γίνει καμία αύξηση των εισφορών. Αυτή η μελέτη έχει φτάσει στα χέρια πολλών υπουργών, αλλά δεν τη λαμβάνουν υπόψη τους».

Στροφή σε δυναμικές καλλιέργειες

«Δίνουμε αγώνα, τραβάμε κουπί, όπως όλη η κοινωνία. Όλοι έχουμε μπει στο στόχαστρο και προσπαθούμε να αντισταθούμε», μας λέει ο γραμματέας του συνεταιρισμού, Γιώργος Γκάνιος, παραγωγός από τις Ρίζες με κηπευτικά και δέντρα (κεράσια και βύσσινα), με βιολογική κατεύθυνση.

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στην Αρκαδία
Γιώργος Γκάνιος, γραμματέας του συνεταιρισμού

Η αύξηση της ποσότητας της παραγωγής –όπως λέει– θα μειώσει το κόστος της και θα αυξήσει την εμπορία: «Έχουμε ξεκινήσει δειλά την εμπορία σε διάφορα προϊόντα. Θέλουμε να δούμε πώς μπορούμε να επενδύσουμε στις εγκαταστάσεις που έχουμε και να ενισχύσουμε τα συσκευαστήρια».

Στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι περιοχές της Αρκαδίας αναφέρει την έλλειψη νερού, που αυξάνει και το κόστος παραγωγής: «Όταν μια γεώτρηση έχει φτάσει στα 300 μέτρα, φανταστείτε ότι χρειάζονται 15.000 ευρώ τον χρόνο για να αντληθεί το νερό. Οι γεωτρήσεις δεν υπάρχουν παντού. Στις Ρίζες δεν υπάρχει νερό και παλεύουμε με πηγάδια. Αυτό ανεβάζει το κόστος παραγωγής, με αποτέλεσμα να μένουν χωράφια ακαλλιέργητα. Μιλάμε για 2.000 στρέμματα ακαλλιέργητα στην περιοχή μου από τη λειψυδρία και, αν ληφθούν υπόψη και τα γύρω χωριά, θα είναι περισσότερα».

Παράλληλα, αναφέρθηκε στις προσπάθειες, προκειμένου το βύσσινο της περιοχής να κατοχυρώσει όνομα προέλευσης: «Είναι ποιοτικά καλύτερο απ’ όλη τη χώρα, με έντονα αρώματα λόγω του ορεινού της περιοχής. Χρειάζεται σχεδιασμός από την πολιτεία, προκειμένου να στηριχθούν τέτοιες καλλιέργειες, να επεκταθούν και αποκτήσουν εξαγωγικό προσανατολισμό. Οι δυναμικές καλλιέργειες έχουν φύγει από τη μέση, ο κόσμος δεν ξέρει τι να κάνει και πέφτει στην παραγωγή πατάτας, στο εύκολο. Είμαστε μια γερασμένη περιοχή. Τον κόσμο που υπάρχει, πρέπει να τον πείσεις με επιχειρήματα για να πάει σε μια άλλη καλλιέργεια».

Τα επόμενα βήματα, με στόχο την ανάπτυξη

Στην προοπτική των προϊόντων της περιοχής, αλλά και στις επιχειρηματικές κινήσεις που πραγματοποιήθηκαν αναφέρθηκε ο ταμίας του ΔΣ, Νίκος Καρράς. Ο ίδιος είναι βιοκαλλιεργητής και καλλιεργεί στα 180 στρέμματά του «ό,τι υπάρχει στην περιοχή μας. Κεράσια, βύσσινα, μήλα, αχλάδια, πατάτες, ντομάτες, κολοκύθια, μπρόκολα, κουνουπίδια και όλα αυτά βιολογικά».

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στην Αρκαδία
Νίκος Καρράς, ταμίας του ΔΣ

Αναφερόμενος στα νέα εγχειρήματα του συνεταιρισμού, μας είπε ότι «περίπου 550 τόνοι μήλα οδηγήθηκαν στη χυμοποίηση, όπως και 180 τόνοι αχλάδια, αλλά και κάποιες ποσότητες βύσσινου. Ανοίξαμε παράθυρο με επιχειρήσεις που βρίσκονται κοντά μας, στην Αργολίδα (ΡΕΑ), ενώ προχωράμε και στην καθετοποίηση της παραγωγής. Δηλαδή, να έχουμε τον έλεγχο όλων των σταδίων της παραγωγής μας, από την αρχή μέχρι το τέλος».

Η τιμή για τα μήλα, που οδηγούνται στη χυμοποίηση, κυμαίνεται περίπου στα 8 λεπτά/κιλό. Ο Ν. Καρράς αναφέρθηκε ακόμα και στις προσπάθειες που γίνονται τα τελευταία χρόνια στην περιοχή για την αναδιάρθρωση των καλλιεργειών, σημειώνοντας ότι με τον τρόπο αυτόν εξασφαλίζεται η ποιότητα του παραγόμενου προϊόντος. Σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας του συνεταιρισμού, έδωσε έμφαση στη λειτουργία ομάδων, που η κάθε μία ασχολείται με διαφορετικό αντικείμενο, επιμερίζοντας με τον τρόπο αυτόν τις εργασίες και επιτυγχάνοντας καλύτερα αποτελέσματα στην εξυπηρέτηση των μελών και στις τιμές των προϊόντων και των γεωργικών εφοδίων.

Έλεγχος στη διακίνηση της πατάτας

Ο Γιώργος Κλαδούρης, αντιπρόεδρος του συνεταιρισμού (καλλιεργητής κυρίως δημητριακών και πατάτας), χαρακτηρίζει ικανοποιητική τη φετινή παραγωγική και εμπορική περίοδο της πατάτας: «Για εμένα, που δεν ψάχνω την αρπαχτή, η φετινή τιμή που κυμάνθηκε στα 30 λεπτά/κιλό (πέρσι ήταν 18 λεπτά/κιλό) ήταν ικανοποιητική, ενώ και οι αποδόσεις του προϊόντος πήγαν καλά».

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στην Αρκαδία
Γιώργος Κλαδούρης, αντιπρόεδρος του συνεταιρισμού

Στην ευρύτερη περιοχή καλλιεργούνται 2.500 στρέμματα, με την παραγωγή να αγγίζει τους 60.000 τόνους, που διατίθενται στην εγχώρια αγορά. Ο Γ. Κλαδούρης προσθέτει ότι στην πατάτα θα πρέπει «να εξυγιανθεί η διαδικασία διακίνησής της και σε ό,τι αφορά τα παραστατικά να υπάρχει έλεγχος στο εμπόριο του προϊόντος. Ακόμα ένα πρόβλημα είναι το υψηλό κόστος παραγωγής, που σήμερα κυμαίνεται από 850 έως 1.100 ευρώ το στρέμμα. Παρ’ όλα αυτά, ένας επιμελής παραγωγός μπορεί να βγάλει μεροκάματο».

πατατα Αρκαδία

Αναφερόμενος στα μεγάλα προβλήματα του αγροτικού κλάδου, σημειώνει ότι «το φορολογικό μάς ταλανίζει, γιατί δεν μας καλύπτει το νομικό πλαίσιο σε ό,τι αφορά τα έξοδά μας. Υπάρχουν πάρα πολλά έξοδα, τα οποία δεν μπορούμε να τα δικαιολογήσουμε και, ενώ φορολογικά εμφανίζουμε κέρδη, στην πραγματικότητα είμαστε μείον».

Δύσκολη η ορεινή κτηνοτροφία

Τα αδέλφια Βασίλης και Λάμπρος Δημητρακόπουλοι ζουν στον απομακρυσμένο Δάρα Αρκαδίας και μαζί φροντίζουν καθημερινά την κτηνοτροφική τους μονάδα, η οποία αποτελείται από 250 αιγοπρόβατα. Με τον περισσότερο χρόνο της ζωής τους να τον έχουν περάσει στο μικρό οίκημα δίπλα στη στάνη, τα δύο αδέλφια μας υποδέχτηκαν και μας μίλησαν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.

κτηνοτροφια Δάρα Αρκαδίας
Βασίλης και Λάμπρος Δημητρακόπουλοι

«Η ορεινή κτηνοτροφία είναι πιο δύσκολη, γιατί δεν υπάρχει πολύ χορτάρι. Τα ζώα χρειάζονται πολύ καρπό και αυτό ανεβάζει σε μεγάλο βαθμό το κόστος παραγωγής, με το 50% των εξόδων μας να πηγαίνει στην τροφή των ζώων», μας λέει ο Β. Δημητρακόπουλος.

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στην Αρκαδία

«Το ορεινό γάλα είναι πιο δυνατό και πιο γευστικό και η τιμή του φέτος έφτασε περίπου στο 1 ευρώ», τονίζει ο Λ. Δημητρακόπουλος, σημειώνοντας ότι όλο το γάλα το δίνουν στον Συνεταιρισμό Καλαβρύτων.  Σύμφωνα με τον ίδιο, και οι δύο παλεύουν καθημερινά, καθώς «για να τα καταφέρουμε, είμαστε στη μονάδα από τις 07:00 το πρωί μέχρι τις 19:00 το βράδυ. Ήταν και ο πατέρας μας κτηνοτρόφος και μέχρι τα 90 του χρόνια ερχόταν στη στάνη κάθε μέρα. Είτε είναι Χριστούγεννα είτε είναι Πάσχα, το ζωντανό σε θέλει εκεί κάθε μέρα».

ΛΕΒΙΔΙ: Το μικροκλίμα κάνει τη διαφορά

Στο ορεινό Λεβίδι, πάνω από 500 παραγωγοί ασχολούνται με τα δημητριακά και τα κηπευτικά. Τα δημητριακά είναι καλής ποιότητας, αλλά, όπως μας εξηγούν, λόγω του διεθνούς ανταγωνισμού με τις υψηλές τιμές και το αυξημένο κόστος παραγωγής, μειώνεται το κέρδος. Όσον αφορά τον τομέα των κηπευτικών, αυτός είναι αποδοτικός και ο παραγωγός στηρίζεται στην καλή ποιότητα των προϊόντων του. Εκείνο, όμως, που κάνει τα προϊόντα της περιοχής να ξεχωρίζουν είναι κυρίως το μικροκλίμα, αλλά και οι καλές τεχνικές που εφαρμόζονται.

Δημητριακά και κηπευτικά εξαιρετικής ποιότητας αναζητούν τη θέση τους στον διεθνή ανταγωνισμό

Με πολλή προσωπική εργασία του ίδιου και της οικογένειάς του, ο Γιώργος Μήλιαρης, παραγωγός δημητριακών και κηπευτικών, μας λέει ότι τα έχει καταφέρει: «Πάνω από 20 χρόνια ασχολούμαι με την καλλιέργεια. Τα δημητριακά είναι πιο πολλά σε στρέμματα, ενώ στα κηπευτικά βάζουμε τις ποσότητες που μπορούν να καταναλωθούν στο εμπόριο».

Κόστος παραγωγής

Οι τιμές για την περίοδο συγκομιδής, όπως διευκρινίζει ο Γ. Μήλιαρης, είναι μέτριες: «Μπορεί κάποια στιγμή η ντομάτα, για παράδειγμα, να έχει 50-70 λεπτά και άλλες εποχές να πέφτει στα 30 λεπτά το κιλό. Επειδή η περιοχή έχει μονοκαλλιέργεια και δουλεύουμε για έξι με επτά μήνες, αντιμετωπίζουμε οικονομικές δυσκολίες. Οι παραγωγοί αναγκάζονται να ασχολούνται ταυτόχρονα με την κτηνοτροφία και τη γεωργία για να μπορέσουν να αυξήσουν το εισόδημά τους». Παράλληλα, τα δημητριακά στην περιοχή υπερβαίνουν τα 60 ευρώ/στρέμμα στο κόστος παραγωγής: «Όταν πουλάμε με 18 – 20 λεπτά τα σιτηρά και η παραγωγή φτάνει τα 300 κιλά το στρέμμα, δεν θα κερδίσουμε τίποτα στο τέλος. Στηριζόμαστε σε μια καλή χρονιά, που μπορεί να είναι μία κάθε δέκα χρόνια, για να ισοφαρίσουμε».

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στην Αρκαδία
Γιώργος Μήλιαρης

Σε ό,τι αφορά το φορολογικό, επισημαίνει ότι «ο αγρότης πρέπει να ξέρει, τουλάχιστον σε ορίζοντα δεκαετίας, τι θα πρέπει να δώσει και τι θα πάρει. Συμφωνώ στο να φορολογηθούμε όλοι και να συμβάλουμε βάσει της φοροδοτικής ικανότητάς μας. Να είναι σωστοί όλοι οι παραγωγοί με τα προϊόντα τους, να φεύγουν τιμολογημένα από το χωράφι, να είναι ποιοτικά και περιποιημένα. Η υπερβολική, όμως, φορολόγηση είναι λάθος και στο τέλος δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να πληρώσουμε».

Χειραγώγηση της αγοράς

Στη συνέχεια, ο κ. Μήλιαρης επεσήμανε την ανάγκη απορρόφησης των εγχώριων προϊόντων, σημειώνοντας ότι οι εισαγωγές πρέπει να γίνονται ανάλογα με τις ελλείψεις: «Για παράδειγμα, όταν η ελληνική ντομάτα πάει να ανέβει 5-10 λεπτά το κιλό, αμέσως πέφτουν στην αγορά εισαγόμενες, με αποτέλεσμα η δικιά μας να μένει και πετάγεται».

Όσον αφορά τους ξένους εργάτες, υποστηρίζει ότι «η πολιτεία πρέπει να κάνει κάτι με το θέμα των ξένων εργατών, στους οποίους στηριζόμαστε όλοι. Πρέπει να λυθεί το ζήτημα με το εργόσημο και ο αγρότης να ασφαλίζει τον εργάτη του. Για να μην πάει η εφορία στο χωράφι και του επιβληθεί πρόστιμο, που δεν θα το βγάλει με τη σοδειά όλης της χρονιάς».

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στην Αρκαδία
Μιχάλης Μήλιαρης

«Δεν σπέρνουμε πια με τον παραδοσιακό τρόπο, καθώς έχουμε σπαρτικές μηχανές, ψεκαστικά και λιπασματοδιανομείς ακριβείας και όλα αυτά βοηθούν την καλλιέργεια», συμπληρώνει ο φοιτητής Γεωπονίας Μιχάλης Μήλιαρης, ο οποίος σκοπεύει να ασχοληθεί με την παραγωγή μαζί με τον πατέρα του. Μάλιστα, σημειώνει ότι «η κτηνοτροφία υποφέρει πιο πολύ από τη γεωργία, γιατί δεν έχουν εκσυγχρονιστεί οι υποδομές της. Από το άρμεγμα μέχρι τη βόσκηση και τη διατροφή των προβάτων, όλα γίνονται με τον παραδοσιακό τρόπο».

Κόβουν τις μηλιές και επενδύουν στο αμπέλι

Ο Κωνσταντίνος Λυμπερόπουλος είναι ένας νέος σε ηλικία παραγωγός, που καλλιεργεί αμπέλια, μήλα, αχλάδια και πατάτες στο Ζευγολατειό Αρκαδίας. Πλέον, η κύρια καλλιέργειά του είναι τα αμπέλια (100 στρέμματα) και ακολουθούν τα δέντρα (50 στρέμματα) και οι πατάτες (30 στρέμματα).

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στην Αρκαδία
Κωνσταντίνος Λυμπερόπουλος

«Φέτος, δεν πάμε καλά κυρίως λόγω της φορολογίας. Μόνο οι πατάτες πήγαν σχετικά καλά, ενώ τα σταφύλια έμειναν σταθερά. Εν τω μεταξύ, παρότι τα μήλα μας είναι ΠΟΠ (Πιλαφά Ντελίσιους), έχουμε προβλήματα. Οι τιμές είναι χαμηλές (45 λεπτά/κιλό) και αυτό συμβαίνει τα τελευταία πέντε χρόνια. Αυτό μας έχει οδηγήσει να κόβουμε τις μηλιές και να εγκαταλείπεται η καλλιέργεια. Δεν ξέρω τι φταίει με το μήλο. Έχει μειωθεί και η αγοραστική του δύναμη», μας λέει. Τα αχλάδια, όμως, τα τελευταία χρόνια κρατούν μια σταθερή ικανοποιητική τιμή γύρω στα 60 με 65 λεπτά το κιλό.

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στην Αρκαδία

Ο Κ. Λυμπερόπουλος, αναφερόμενος στο ΠΟΠ αμπέλι της περιοχής Μαντινείας, λέει ότι η παραγωγή των οινοποιήσιμων ποικιλιών σταφυλιού που καλλιεργούνται κυμαίνεται στα 1.100 κιλά/στρέμμα. «Το σταφύλι ποικιλίας Κρίμσον είναι μια νέα καλλιέργεια που πάει καλά. Έχω πειραματικά πέντε στρέμματα, αλλά θα την αυξήσω. Ωστόσο, η συγκεκριμένη καλλιέργεια, λόγω της χειρωνακτικής εργασίας που απαιτεί, ανεβάζει πολύ το κόστος παραγωγής. Δεν είναι όπως στα μοσχοφίλερα, που όλα γίνονται μηχανοποιημένα», μας αναφέρει. Συμπληρώνει, όμως, ότι το βασικό πλεονέκτημα του Κρίμσον είναι η τιμή του, η οποία είναι περίπου τριπλάσια από τα μοσχοφίλερα (25-40 λεπτά το κιλό), αγγίζοντας τα 87 λεπτά το κιλό.

Των Ανθής Γεωργίου και Κυριάκου Λάμπρου