Η εκπαίδευση ενός λαού αποτελούσε ανέκαθεν βασικό κοινωνικό γνώρισμα μίας χώρας. Ωστόσο, η διαπίστωση ότι η εκπαίδευση οδηγεί στην ανάδειξη των ικανοτήτων και στις ίσες ευκαιρίες των πολιτών, την έφερε στο επίκεντρο των πολιτικών ανάπτυξης.
Αυτό συνέβη και στον αγροτικό τομέα. Οι πιο αναπτυγμένες αγροτικά χώρες, φρόντισαν να εκπαιδεύσουν το ανθρώπινο δυναμικό τους και δημιούργησαν μία ισχυρή σύνδεση έρευνας-εκπαίδευσης-παραγωγής.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν συνέβη αυτό. Για πολλά χρόνια, η αγροτική ενασχόληση συνδέθηκε με την αδυναμία ή την άρνηση ενός νέου να εκπαιδευτεί. Η ρήση ήταν «ή στο σχολείο ή στο χωράφι», «ή μαθητής ή στα πρόβατα».
Τις ολέθριες επιπτώσεις αυτής της αντίληψης πληρώνουμε σήμερα. Η ΕΕ δημοσίευσε πρόσφατα τα στοιχεία του βαθμού εκπαίδευσης των αρχηγών των αγροτικών εκμεταλλεύσεων. Στην Ελλάδα, κάποιας μορφής αγροτική εκπαίδευση διαθέτει το 5,5%, κανονική αγροτική εκπαίδευση το 0,6%, ενώ το υπόλοιπο 94% περίπου, διαθέτει μόνο την πρακτική εμπειρία που απέκτησε δουλεύοντας στους αγρούς. Λίγο χειρότερη εικόνα διαθέτει μόνο μία χώρα, η Ρουμανία. Αντίθετα, οι χώρες της Ευρώπης των 15, παρουσιάζουν μία εντελώς διαφορετική εικόνα: Περίπου ένας στους δύο αρχηγούς εκμετάλλευσης κατέχει βασική ή πλήρη αγροτική εκπαίδευση.
Την περίοδο που η γνώση αποτελεί βασικό προαπαιτούμενο συνέχισης του αγροτικού επαγγέλματος, μία είναι η επιλογή: Σχεδιασμός και υλοποίηση ενός συστήματος αγροτικής εκπαίδευσης για τους νεοεισερχόμενους και παράλληλη επιμόρφωση και παροχή συμβουλευτικής σε όσους είναι ήδη αγρότες.
