Είναι γνωστό ότι το αναπτυξιακό αποτύπωμα του προγράμματος Leader στην ελληνική ύπαιθρο σε σύγκριση με άλλες χώρες είναι περιορισμένο.
Μάλιστα, η πρόσφατη έκθεση του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου (ΕΕΣ), που εξέτασε την περίοδο από το 2010, ανέδειξε και άλλες πτυχές του προβλήματος, όπως τη λειτουργία των Ομάδων Τοπικής Δράσης και τη διαδικασία εγκρίσεων.
Στο ζήτημα αυτό, η Ελλάδα ανήκει στα τέσσερα κράτη-μέλη που η διαδικασία έγκρισης περιλαμβάνει έως οκτώ στάδια και διαρκεί ένα έτος, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις και δύο έτη.
Όπως διαπιστώνεται στην έκθεση του ΕΕΣ, τα παραπάνω οδηγούν, εκτός των άλλων, και στο ότι έως το τέλος του 2020, η Ελλάδα είχε καταβάλει μόλις το 13% της χρηματοδότησης των έργων, με μοναδική χειρότερη χώρα τη Σλοβακία, η οποία δεν είχε χρηματοδοτήσει κανένα έργο.
Το σημερινό ρεπορτάζ της «ΥΧ» για κάποιες μάλλον «περίεργες» εγκρίσεις φωτίζει και μία άλλη πτυχή. Για παράδειγμα, επιχορηγήσεις ύψους 23.000 ευρώ για επέκταση κομμωτηρίου στο Μεσολόγγι, 76.000 ευρώ για εκσυγχρονισμό ινστιτούτου αισθητικής στη Στερεά Ελλάδα, ή 266.000 ευρώ για τη μετεγκατάσταση αντίστοιχου ινστιτούτου στην Κορινθία, δεν αποτελούν ενέργειες που συνδέονται τόσο με την τοπική ανάπτυξη της υπαίθρου.
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για την «κακοδαιμονία» του προγράμματος αυτού στη χώρα, όπως:
✱ Η ιδιαίτερη τεχνογνωσία που απαιτεί ο σύνθετος και ολοκληρωμένος χαρακτήρας του από όλους όσοι εμπλέκονται στη διαχείρισή του.
✱ Η κατάρρευση σημαντικού τμήματος των δομών γνήσιας εκπροσώπησης των πολιτών της υπαίθρου και πρωτίστως των αγροτών.
✱ Η ενασχόληση πολλών τοπικών παραγόντων με τις κατανομές και τις εγκρίσεις των έργων του.
Δεν γνωρίζουμε αν όλα αυτά κινούνται πάντα εντός της νομιμότητας. Το βέβαιο είναι ότι ίσως έφτασε η στιγμή, και ενόψει της νέας προγραμματικής περιόδου, το πρόγραμμα-ορόσημο της τοπικής ανάπτυξης να επανεξεταστεί από μηδενική βάση.
