Σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον συμπέρασμα κατέληξε διεθνής ομάδα ερευνητών του γερμανικού Πανεπιστημίου του Γκέτινγκεν, το οποίο και ζητά αναγνώριση από τους λαμβάνοντες πολιτικές αποφάσεις, ώστε να επιτύχουν αντίστοιχη παραδειγματική στροφή στη γεωργία. Ένα «μωσαϊκό τοπίων», λοιπόν, με συμβατικά αλλά και βιολογικά συστήματα, αποτελεί το κλειδί για την προώθηση της βιοποικιλότητας σε μεγάλη κλίμακα, υποστηρίζουν οι επιστήμονες, αμφισβητώντας τη διαδεδομένη εκτίμηση ότι η βιολογική γεωργία αποτελεί τη θεμελιώδη εναλλακτική λύση.
Κάτι τέτοιο, σύμφωνα με το πολυσυγγραφικό έργο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Trends in Ecology and Evolution», θα πρέπει να περιλαμβάνει έναν συνδυασμό φυσικών οικοτόπων μικρής κλίμακας και διαφοροποιημένων περιοχών καλλιέργειας σε βιολογικά και συμβατικά συστήματα. Για την τεκμηρίωση των παραπάνω παραθέτουν στοιχεία, όπως τις αποδόσεις των βιολογικών σε σύγκριση με τις εκτάσεις που θα πρέπει να καταλαμβάνουν για να επιτύχουν αποτελέσματα αντίστοιχα των συμβατικών, τη χρήση φυτοφαρμάκων (υπό την προϋπόθεση ότι είναι φυσικά), αλλά και τη χρήση θερμοκηπίων και πλαστικών κάλυψης σε βάρος της βιοποικιλότητας και των τοπίων.
Ενδεικτικά, σύμφωνα με τον καθηγητή Teja Tscharntke, της Ομάδας Αγρο-Οικολογίας του πανεπιστημίου και ενός εκ των συγγραφέων, η απαγόρευση συνθετικών αγροχημικών, στην οποία εστιάζει η βιολογική πιστοποίηση, οδηγεί σε κάποια οφέλη στη βιοποικιλότητα, αλλά ταυτόχρονα και σε σημαντικές απώλειες αποδόσεων, που με τη σειρά τους απαιτούν τη μετατροπή περισσότερης γης.
Όπως αναφέρει στο Science Daily, συχνά η βιολογική γεωργία απομακρύνεται από τα ιδανικά των πρώτων χρόνων της, ξεφεύγοντας από τα μεγέθη του οικογενειακού αγροκτήματος, στρεφόμενη σε μονοκαλλιέργειες αντίστοιχου μεγέθους με τις συμβατικές, στη μέθοδο των θερμοκηπίων κ.λπ., και όλα αυτά εις βάρος, μάλλον, της βιοποικιλότητας. Στη Μεσόγειο για παράδειγμα, η κάλυψη με πλαστικά για την καλλιέργεια λαχανικών καταστρέφει ολόκληρα τοπία.
Για το ζητούμενο, χρειάζονται τοπία με μεγάλη διαφοροποίηση καλλιεργειών, μικρές εκμεταλλεύσεις με φυσικούς οικότοπους κοντά. Η διαφοροποίηση της καλλιεργήσιμης γης και η μείωση του μεγέθους των αγρών σε επίπεδο τοπίου μπορεί να πολλαπλασιάσει τη βιοποικιλότητα στη βιολογική και στη συμβατική γεωργία, χωρίς να μειωθεί η παραγωγικότητα των καλλιεργειών, υποστηρίζουν οι μελετητές.
Τοπία με χωράφια ενός εκταρίου αντί για έξι, αναφέρει ο καθηγητής ως παράδειγμα, θα μπορούσαν να αποτελούν «σπίτι» για 6 φορές περισσότερα είδη φυτών και εντόμων, με την ποικιλία των καλλιεργειών να έχει τη δυνατότητα διπλασιασμού του αριθμού των ειδών, αύξησης του βιολογικού ελέγχου των ζιζανίων, όπως και της επικονίασης.
