Σημαντική παράδοση από την αρχαιότητα έχει το άλογο της Πηνείας, που εκτρέφεται στις ημιορεινές περιοχές της Ηλείας και συγκεκριμένα στην περιοχή της Eφύρας. Όπως προκύπτει από τη λαογραφική έρευνα που πραγματοποίησε ο συγγραφέας-λαογράφος Ηλίας Τουτούνης, το πηνειώτικο άλογο συμμετείχε στις πρώτες ιπποδρομίες που έγιναν στην Αρχαία Ολυμπία.
Μάλιστα, ο Ξενοφών συνέγραψε στον Σκυλλούντα της Hλείας τις πραγματείες του «Iππαρχικό» και «Περί Iππικής Tέχνης», που είναι τα πρώτα εγχειρίδια ιππολογίας.
Η επιλογή των αλόγων της Πηνείας έγινε με κριτήριο τον πλαγιοτροχασμό, κοινώς ραβάνι ή γιοργαλίδικο τρέξιμο (τα πόδια της μιας πλευράς κινούνται ταυτόχρονα και έπονται εκείνα της αντίθετης, όπως της καμήλας). Ο βηματισμός αυτός είναι πολύ ξεκούραστος για τον αναβάτη, πράγμα που τα κάνει περιζήτητα.
Το ύψος ακρωμίου είναι 1,25-1,40 μ. H κεφαλή είναι τετράγωνη, με έκφραση αρρενωπή, η γραμμή της ράχης ευθεία, το στήθος ευρύ και βαθύ, ο τράχηλος και οι γλουτοί μυώδεις, οι μηροί εσφιγμένοι και τα άκρα λεπτά. Η χαίτη και η ουρά είναι άφθονες. Οι συνήθεις χρωματισμοί είναι: ο μέλας, ο καστανός, ο ορφνός, ο βαθύς και ανοικτός φαιός και ο φαιός ερυθρόστικτος ή μελανόστικτος. Έχουν μαύρες και σκληρές οπλές και δεν εμφανίζουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο μέτωπο και στα πόδια (λευκά σημάδια).
Είναι άλογα λιτοδίαιτα, μεγάλης αντοχής και νευρικής ιδιοσυστασίας. Οι ελληνικές φυλές αλόγων κινδυνεύουν πλέον με εξαφάνιση. Το πρόγραμμα «Διατήρηση απειλούμενων αυτόχθονων φυλών αγροτικών ζώων» του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης εντάσσει τη διάσωση και του πηνειώτικου αλόγου. Ωστόσο, εκτός από το πρόγραμμα, χρειάζεται να δημιουργηθούν γενεαλογικά βιβλία καταγραφής, αλλά και να συσταθεί φορέας που θα παρακολουθεί την αναπαραγωγή, την εκτροφή και την υγιεινή αυτών των μοναδικών ζώων.
