Στην Αργολίδα, για μία ακόμη φορά, ο αριθμός των αιτούντων για ένταξη στο πρόγραμμα των βιολογικών προϊόντων δεν ξεπερνά μονοψήφιο αριθμό και μάλιστα ούτε καν τα δάκτυλα της μίας παλάμης.
Μπορεί οι αιτήσεις για όλα τα άλλα προϊόντα να παρουσιάζουν αυξητική τάση, αλλά στον τομέα της κτηνοτροφίας τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, αφού τόσο στο προηγούμενο πρόγραμμα όσο και σε αυτό, που σε λίγες μέρες θα ανακοινωθούν οι εγκρίσεις, το ενδιαφέρον είναι αισθητά μειωμένο. Οι ενδιαφερόμενοι να ενταχθούν ευαγγελίζονται το νέο και το καινοτόμο που κουβαλά την ελπίδα και την πίστη μαζί, ότι θα κερδίσουν τη μάχη.
Ο 38χρονος αγρότης Κώστας Γατσινός από την Ερμιόνη, που είναι ήδη βιοκαλλιεργητής σε ελαιόδεντρα, αυτή τη φορά κατέθεσε αίτηση για να συμμετέχει στο πρόγραμμα της βιολογικής κτηνοτροφίας και ενώ από το 2009 είχε ενταχθεί στο πρόγραμμα Νέων Αγροτών. Εξηγώντας τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή την κίνηση, θα τονίσει ότι: «Έχοντας ως δεδομένο ότι οι ξένοι γνωρίζουν τι σημαίνει βιολογική καλλιέργεια ξεκινάμε αυτή την προσπάθεια ως μία επένδυση στο μέλλον. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι δεν κατανοούν τι συμβαίνει και μας βάζουν στο ίδιο τσουβάλι, αλλά δεν είναι έτσι. Αλλιώς ταΐζω εγώ τις πενήντα κατσίκες που έχω, και αλλιώς ο άλλος παραγωγός, που δεν επιδιώκει να έχει βιολογικά προϊόντα, όπως το γάλα που θα παράγω από το κοπάδι μου».
Στα προβλήματα θα πρέπει να προστεθεί η απουσία των νέων από την παραγωγή τα τελευταία χρόνια, η αδυναμία πολλών να κατανοήσουν την πραγματικότητα, όπως και οι έλεγχοι που γίνονται κατά διαστήματα και προκαλούν φόβο ή αμηχανία. Ο Κώστας Γατσινός, ξεκαθάρισε ότι δεν εξαρτάται από την επιδότηση και σε ό,τι αφορά το κόστος της βιολογικής κτηνοτροφίας είναι εφικτό να καλυφθεί, αν το προϊόν πουληθεί με τη σωστή τιμή.
Αν, όμως, είναι αυτή η μία πλευρά της υπόθεσης, η ακριβώς αντίθετη εκφράζεται από τον Γιάννη Παπαντωνίου, που μετά από πέντε χρόνια βράζει από αγανάκτηση για τη μεταχείριση που είχε στον οικονομικό τομέα: «Τα χρήματα που έπρεπε να είχαμε πάρει το 2012 τα πήραμε το 2015. Αυτό όμως είναι ένα μέρος του προβλήματος, αφού υπήρχε θέμα και με την τροφή των προβάτων. Το ένα σακί με το βιολογικό καλαμπόκι κόστιζε 25 ευρώ το σακί ενώ το συμβατικό μόλις 10 ευρώ. Παράλληλα, το γάλα από τα πρόβατα δεν το δίναμε σαν βιολογικό αλλά μας το αγόραζαν με τις τιμές του συμβατικού. Τέλος, επειδή δεν χρησιμοποίησα φάρμακα, κάθε χρόνο είχα και μία απώλεια 5-10 προβάτων. Καταλαβαίνετε λοιπόν το πρόβλημα».
