Κενό γράμμα η ασφαλιστική δικλείδα της εγγυητικής για το Μητρώο Εμπόρων

Tη μοίρα πολλών φιλόδοξων νομοθετικών εγχειρημάτων, που παρουσιάστηκαν με τυμπανοκρουσίες, για να καταλήξουν στις καλένδες με τη ρετσινιά του «ανεφάρμοστου», είχε, τελικά, η ρύθμιση που συνέδεε την ένταξη στο Ενιαίο Μητρώο Εμπόρων Αγροτικών Προϊόντων με την υποβολή, από τον ενδιαφερόμενο, εγγυητικής επιστολής, έως 150.000 ευρώ.

Το μέτρο, το οποίο, τουλάχιστον στη θεωρία, θα λειτουργούσε ως ένα δίχτυ προστασίας των παραγωγών απέναντι σε αφερέγγυους εμπόρους, καταργήθηκε οριστικά με το νομοσχέδιο για την «Απλοποίηση Σύστασης Επιχειρήσεων», που ψηφίστηκε από τη Βουλή. Προτού συμβεί αυτό, ωστόσο, είχε προλάβει να απαξιωθεί στην πράξη, τόσο από τη σκληρή πραγματικότητα της αγοράς όσο και από την απροθυμία των κυβερνήσεων που ανέλαβαν την εφαρμογή του, να «βάλουν το μαχαίρι στο κόκκαλο», όπως λένε έμπειροι παρατηρητές του αγροτικού χώρου. Κάπως έτσι, στρώθηκε, ουσιαστικά, ο δρόμος για τον ΟΟΣΑ, ο οποίος το ενέταξε στη λίστα με τα «εμπόδια» του ανταγωνισμού, συστήνοντας την κατάργησή του.

Τα στοιχεία που παρουσίασε στη Βουλή ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Bαγγέλης Αποστόλου, είναι αποκαλυπτικά: Μέχρι σήμερα, στο Μητρώο Εμπόρων έχουν ενταχθεί μόλις 200 επιχειρήσεις οι οποίες, βάσει των προηγούμενων –πλέον– διατάξεων, εξαιρούνταν από την υποχρέωση κατάθεσης εγγυητικές. Οι υπόλοιπες συνέχιζαν να λειτουργούν σε ένα καθεστώς… ημιπαρανομίας, δίχως, ωστόσο, αυτό να τις εμποδίζει να συναλλάσσονται κανονικά με τους αγρότες-προμηθευτές τους.

Ο πρώην υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Αθ. Τσαυτάρης, πάντως, με απόφαση του οποίου (225/32352/10.3/2014) εξειδικεύτηκαν οι λεπτομέρειες του νόμου ν. 4235/2014 για τις εγγυητικές, εκτιμά ότι, παρά τις όποιες αδυναμίες, επρόκειτο για μια ρύθμιση που πρόσφερε μια ασφαλιστική δικλείδα στους παραγωγούς. «Από τη σκοπιά του ελεύθερου ανταγωνισμού, σίγουρα δημιουργούσε ορισμένα προσκόμματα, όμως, το βασικό ζητούμενο ήταν η προστασία του αγρότη», τονίζει στην «ΥΧ». Ο ίδιος προσθέτει ότι, από τη στιγμή που η δικλείδα αυτή παύει να ισχύει, θα πρέπει άμεσα να βρεθεί μια νέα. «Η λύση, κατά τη γνώμη μου, είναι η προώθηση των συμβασιοποιημένων συμπράξεων, οι οποίες θα δένουν με δεσμευτικές συμφωνίες όλα τα μέλη που εμπλέκονται στην αλυσίδα παραγωγής ενός αγροτικού προϊόντος. Είναι, θεωρώ, ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος για να καταπολεμηθούν πρακτικές, που καταλήγουν σε βάρος του αγρότη», υπογραμμίζει.

Για ένα μέτρο, το οποίο δομήθηκε σε καλές προθέσεις, πρακτικά, όμως, αποδείχθηκε ανεφάρμοστο, κάνει λόγο, από την πλευρά του, ο πρόεδρος της ΕΑΣ Μεσολογγίου, Παναγιώτης Ζωγράφος. «Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είχε κι ένα λαϊκίστικο χαρακτήρα. Οι βασικές αιτίες, ωστόσο, που δεν “περπάτησε”, ήταν η έλλειψη πολιτικής βούλησης και το γεγονός ότι δεν έλαβε υπόψη του την οικονομική πραγματικότητα και τις ιδιομορφίες της εγχώριας αγοράς αγροτικών προϊόντων. Με δεδομένη τη δυστοκία των τραπεζών, αλλά και την έλλειψη ρευστότητας, ήταν αδύνατο να εξασφαλίσουν οι περισσότερες επιχειρήσεις τις εγγυητικές που απαιτούνταν», σημειώνει στην «ΥΧ».

Μητρώο Εμπόρων Αγροτικών Προϊόντων

Για την ιστορία, υπενθυμίζουμε ότι, προκειμένου να ενταχθούν στο Μητρώο Εμπόρων Αγροτικών Προϊόντων, οι ενδιαφερόμενοι υποχρεούνταν να υποβάλουν εγγυητική επιστολή, το ύψος της οποίας οριζόταν στο 10% της αξίας των αγροτικών προϊόντων που προμηθεύτηκαν την προηγούμενη διαχειριστική περίοδο. Το ανώτερο ύψος της εγγυητικής οριζόταν στις 150.000 ευρώ, ενώ από την υποχρέωση αυτή απαλλάσσονταν οι επιχειρήσεις που πραγματοποίησαν αγορές αγροτικών προϊόντων έως 120.000 ευρώ.

των Γ. Τσατσάκη- Μ. Ζιάγκου