Στοιχεία από προεκλογική εποχή ή περίοδο κινητοποιήσεων θυμίζει η αντιπαράθεση των πολιτικών δυνάμεων για το αγροτικό. Συγκλίσεις στην περιγραφή του προβλήματος (σε αυτό είμαστε καλοί), συγκλίσεις στη στοχοθεσία (και σε αυτό είμαστε καλοί), σοβαρές αποκλίσεις στην επιλογή μέτρων πολιτικής.
Όχι, βέβαια, γιατί η κάθε πολιτική δύναμη έχει διαφορετικές προτεραιότητες και ιδεολογικούς προσανατολισμούς (κάτι θεμιτό και αναγκαίο), αλλά γιατί συνήθως τα μέτρα που προτάσσονται δεν υπηρετούν την επίτευξη των στόχων που έχουν τεθεί.
Πριν από λίγες ημέρες, για παράδειγμα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλ. Τσίπρας, παρουσιάζοντας την πρόταση «Μένουμε όρθιοι», προσδιόρισε (κάτι σπάνιο για τις πολιτικές μας πρακτικές) τις άμεσες ανάγκες ενίσχυσης του πρωτογενούς τομέα στα 300 εκατ. ευρώ. Ωστόσο, το ερώτημα έγκειται στο με ποια κριτήρια προσδιορίστηκαν οι τρεις κλάδοι που πρέπει άμεσα να ενισχυθούν. Είναι γεγονός ότι οι ελαιοκαλλιεργητές, για παράδειγμα, έχουν υποστεί τεράστιες οικονομικές και παραγωγικές πιέσεις την τελευταία διετία, οι οποίες ωστόσο δεν σχετίζονται με τον κορωνοϊό που αφορά το σχέδιο «Μένουμε όρθιοι». Αντίθετα, η ελαιοκομία χρήζει σοβαρών τομών, που υπερβαίνουν τη λογική «ας δώσουμε μισό έως ένα ευρώ de minimis για κάθε ελαιόδεντρο, ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι», που ακούστηκε κάποτε.
Το ίδιο ισχύει και για την κτηνοτροφία, οι παραγωγικοί προσανατολισμοί της οποίας έχουν υποστεί εντελώς διαφορετικές συνέπειες ή τον τρίτο τομέα που προκρίνεται, τα οπωροκηπευτικά, όπου φαίνεται ότι το πρόβλημα βρίσκεται μπροστά μας και μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα μεγάλο.
Στο κόμμα του ΚΙΝΑΛ οι εξελίξεις ήταν κάπως αντίθετες. Ενώ στελέχη του προτάσσουν ένα συνολικό περίγραμμα παρεμβάσεων, η πρόεδρός του προτείνει ως κυρίαρχο ζήτημα την προκαταβολή του 50% της ενιαίας ενίσχυσης τον Μάιο, τη στιγμή βέβαια που, εκτός των άλλων, η κατάθεση των αιτήσεων ΟΣΔΕ βρίσκεται στην αρχή.
Πολλά λέγονται και γράφονται για τις μεγάλες αλλαγές που θα φέρει η συγκυρία που βιώνει ο πλανήτης. Αν είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει στην αγροτική πολιτική όπως αυτή ασκείται στην Ελλάδα, αν είναι κάτι που πρέπει να ηττηθεί, είναι η λογική του δίνουμε σε όλους από λίγο. Γιατί είναι αυτή η λογική που μπορεί μεν να μη δυσαρεστεί (ίσως) το εκλογικό ακροατήριο, αναπαράγει και διευρύνει όμως τις ανισότητες στον αγροτικό τομέα και κατατάσσει την Ελλάδα στις τελευταίες θέσεις του βαθμού παραγωγικότητας στην ΕΕ.
