Την εβδομάδα αυτή, δύο γεγονότα προξένησαν ιδιαίτερη εντύπωση. Πρώτον, η ανακοίνωση της ΗΒΗ-PepsiCo να σταματήσει τις παραγωγικές της διαδικασίες στα Οινόφυτα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον αγροτικό τομέα και την εθνική οικονομία. Δεύτερον, η τελική απόφαση για κλείσιμο της εγκατάστασης της ΔΕΛΤΑ στο Ζάρκο Τρικάλων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αγελαδοτροφία.
Σε κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, όπου υπάρχει συντεταγμένο αγροτικό συνδικαλιστικό κίνημα, τα παραπάνω θα ήταν «αιτίες πολέμου». Μεγάλες αιτίες πολέμου θα ήταν, επίσης, το ιδιαίτερα υψηλό κόστος παραγωγής, που είναι από τα ακριβότερα της Ευρώπης, οι ελληνοποιήσεις, που ακυρώνουν την προσπάθεια αναβάθμισης του προϊόντος του αγρότη και η έλλειψη μιας ουσιαστικής πολιτικής υποβοήθησης της εξωστρέφειας της ελληνικής παραγωγής. Επίσης, η συνεχής ισχυροποίηση των αλυσίδων λιανικής και των δικτύων διανομής εις βάρος του αγρότη και του καταναλωτή, καθώς και οι διεθνείς συμφωνίες της Ευρώπης για τις οποίες κινητοποιούνται οι αγρότες παντού, εκτός από την Ελλάδα.
Οι διάφορες συνδικαλιστικές συλλογικότητες των αγροτών σπάνια έβαζαν τέτοιο διεκδικητικό πλαίσιο. Συνήθως προτιμούσαν αιτήματα, όπως «αύξηση της επιστροφής του ΕΦΚ πετρελαίου και φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα». Γιατί με μία απλή Υπουργική Απόφαση θα μπορούσαν να κερδίσουν κάτι, ενώ όλα τα παραπάνω, για τα οποία αγωνίζεται το συντεταγμένο αγροτικό κίνημα, θέλουν άλλης μορφής δράσεις.
Τέτοιου είδους αιτήματα προτιμούσε, άλλωστε, και το πολιτικό σύστημα. Τα εκάστοτε κόμματα της αντιπολίτευσης ήθελαν να αποδείξουν την αδιαφορία της εκάστοτε κυβέρνησης. Και, μετά από κάθε γύρο κινητοποιήσεων, έβγαζαν το πόρισμά τους για τα κομματικά τους κάθε φορά οφέλη.
Αυτός ο αέναος φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει, γιατί είναι βασική δημοκρατική απαίτηση και μπορεί να σπάσει με έναν και μόνο τρόπο: Τη δημιουργία μίας νέας, ενιαίας, αξιόπιστης, ακηδεμόνευτης αγροτικής συνδικαλιστικής οργάνωσης, όπου θα εκλέγονται οι καλύτεροι και θα λογοδοτούν οι πάντες. Μίας οργάνωσης που θα κερδίζει «πραγματικές μάχες» και δεν θα κρύβεται πίσω από δικαιολογίες «κάθε χρόνο κάτι κερδίζουμε». Γιατί, απλώς, η εξέλιξη του εισοδήματος του Έλληνα αγρότη, από τις χειρότερες της Ευρώπης για πολλά χρόνια, δείχνει ένα πράγμα: Αυτοί που πραγματικά κερδίζουν οργανώνονται και δρουν διαφορετικά από ό,τι οι Έλληνες αγρότες.
