Δύο «πονεμένες ιστορίες» του παρελθόντος επανήλθαν στο προσκήνιο με τη δημοσίευση του Εγχειριδίου των Οικολογικών Σχημάτων του ΟΠΕΚΕΠΕ πριν από περίπου δέκα μέρες.
Η πρώτη αφορά την προσκόμιση τιμολογίων αγοράς πιστοποιημένου σπόρου, ως αποδεικτικού στοιχείου τήρησης των υποχρεώσεων που απορρέουν από κάποια Οικολογικά Σχήματα.
Μπορεί κατά το παρελθόν να είχαν καταγγελθεί, για παράδειγμα, περιπτώσεις διακίνησης πλαστών τέτοιων στοιχείων, όμως είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αποδείξει ένας γεωργός ότι καλλιέργησε κάποιες «ανθεκτικές ποικιλίες προσαρμοσμένες στις τοπικές συνθήκες» ή κάποια «νέα προϊόντα» και να λάβει την ενίσχυση που δικαιούται χωρίς κάποιας μορφής αποδεικτικό στοιχείο.
Η δεύτερη σχετίζεται με τη λίπανση. Ως χώρα, μετά από δεκαετίες (σκόπιμα) λανθασμένης χρήσης –ειδικά– αζωτούχων λιπασμάτων, φτάσαμε στο σημείο να διαθέτουμε μεγάλα ποσά (από τα υψηλότερα της ΕΕ) για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της Νιτρορύπανσης.
Το Στρατηγικό Σχέδιο της ΚΑΠ και η λεγόμενη Πράσινη Μετάβαση προβλέπουν την ενίσχυση εκείνων των αγροτών που χρησιμοποιούν λιπάσματα νέας γενιάς, όπως τα βραδείας αποδέσμευσης αζώτου. Μάλιστα, στο Ελληνικό Σχέδιο προβλέπεται μια σταδιακή μετάβαση, ξεκινώντας από ένα ποσοστό 25% αποδέσμευσης αζώτου και συνεχίζοντας με τον μηδενισμό του σε μεταγενέστερο στάδιο.
Παρ’ όλα αυτά, εμφανίστηκαν οι καλοθελητές που επιθυμούν η εν λόγω απομείωση ουσιαστικά να ακυρωθεί, υπονομεύοντας έτσι την προσπάθεια για βιώσιμη ανάπτυξη.
Ως εκ τούτου, η νέα ηγεσία του ΥΠΑΑΤ έχει δύο επιλογές: Είτε να προτάξει την Πράσινη Μετάβαση, τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της οικονομικής θέσης του αγρότη (δηλαδή ακριβώς αυτό που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός στις προγραμματικές του δηλώσεις), είτε να συνεχίσει κάποιες από τις πρακτικές του παρελθόντος.
