Το Γουλέμι είναι ένα ορεινό χωριό της Λοκρίδας με σημαντικά παραγωγικά προβλήματα, λόγω του ανάγλυφου του εδάφους και της έλλειψης υποδομών στον αγροτικό τομέα. Το δίκτυο άρδευσης δεν καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της καλλιεργούμενης έκτασης. Έτσι, οι καλλιεργητικές επιλογές των αγροτών για τα ξερικά χωράφια είναι περιορισμένες – σιτηρά και ψυχανθή. Στα ποτιστικά χωράφια καλλιεργείται η περίφημη ντομάτα. Τα προβλήματα των καλλιεργητών πεδινής ντομάτας και η έλλειψή της στην εγχώρια αγορά την περίοδο του καλοκαιριού, ώθησε τους ντόπιους να στραφούν σε αυτό το είδος της καλλιέργειας από τη δεκαετία του ‘90.
Η «ΥΧ» βρέθηκε στην περιοχή και συνομίλησε με τον πρόεδρο του χωριού, Γιάννη Λιάρτη. Ο ίδιος ασχολείται με τη γεωργία εδώ και μια δεκαετία. Γεννήθηκε στο Γουλέμι αλλά έχει μεγαλώσει στην Αθήνα, όπου και ασχολήθηκε με το επάγγελμα του χρυσοχόου. Η γενικότερη οικονομική κατάσταση αλλά και η αγάπη του για το χωριό τον ώθησαν να επιστρέψει σε αυτό και να δραστηριοποιηθεί με τα κηπευτικά.
«Η καλλιέργεια της ντομάτας αποτελεί για τους κατοίκους του χωριού μας μία από τις κύριες δραστηριότητες. Οι ιδιαιτερότητες της περιοχής και το μικροκλίμα βοηθούν στην ανάπτυξη του φυτού και στην παραγωγή άριστης ποιότητας καρπού με εξαιρετική γεύση. Συνολικά, κάθε χρόνο, καλλιεργούνται 400 περίπου στρέμματα ντομάτας. Η συγκομιδή της ξεκινάει από τα τέλη Ιουλίου και διαρκεί έως τον Οκτώβριο, αν το επιτρέψει ο καιρός. Η μέχρι τώρα πορεία της καλλιέργειας έδειξε ότι υπάρχουν δυνατότητες ανάπτυξης μέσα από μια πιο αποτελεσματική παραγωγική βάση. Η πώληση του προϊόντος με τον κλασικό τρόπο δεν είναι η πλέον κατάλληλη και το άνοιγμα της ψαλίδας παραγωγού-καταναλωτή είναι αρκετά μεγάλο. Θα πρέπει, λοιπόν, να αναζητήσουμε άλλους τρόπους, για να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Πρέπει, επίσης, να επισημάνω και το μεγάλο κόστος εγκατάστασης, που για εμάς αποτελεί το σημαντικότερο πρόβλημα. Σε μία δύσκολη χρονιά, που οι καιρικές συνθήκες δεν είναι κατάλληλες ή κάποιος εξωγενής παράγοντας προκαλεί πτώση των τιμών, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να βγούμε εκτός προϋπολογισμού».
Η συζήτηση επεκτάθηκε και σε θέματα που έχουν σχέση με τη δημιουργία ομάδας παραγωγών και την πιστοποίηση του προϊόντος. Ο κ. Λιάρτης μάς τόνισε ότι «η έννοια της συλλογικότητας είναι εκτός σκέψης των αγροτών της περιοχής και ο καθένας θέλει να είναι αφεντικό του εαυτού του, αντιμετωπίζοντας και σχεδιάζοντας μόνος του την παραγωγή και την πώληση των προϊόντων». Για το θέμα της πιστοποίησης, η απάντησή ήταν ότι «είναι μια αναγκαιότητα των καιρών, αλλά η μεμονωμένη πιστοποίηση έχει αναλογικά μεγάλο κόστος σε σχέση με την ομαδική».
Γιάννης Σάρρος
